Bloot en badstof

Normaal kom je ergens binnen, zegt hallo of goeiemorgen, je trekt je jas uit of niet, afhankelijk van het jaargetijde en gaat zitten.
Vandaag kom ik binnen, zeg vriendelijk goeiemorgen en trek al mijn kleren uit. Bloot treed ik mijn gastheren en vrouwen tegemoet. Deze cultuurshock wordt enigszins verzacht in de vorm van een grote gele badjas.
“Niks moet en alles mag,” wordt me op het hart gedrukt bij binnenkomst. “Enkel genieten, relaxen en ontspannen,” zegt ze er nog even streng achteraan. Als ik voorzichtig opmerk dat deze woorden klinken als werkwoorden, schudt ze haar hoofd over zoveel domheid en duwt me vastberaden richting relax ruimte. “Niks werken, het enige wat moet is relaxen en dat ga je nu doen.”
Aha, dat dus weer wel.

Relaxen dus, rustig bij de open haard. In mijn badjas, die ik voor de voorzichtigheid stevig omgeknoopt heb. Ik trek mijn agenda voor deze dag uit mijn zak. Om 12.00 uur een totale lichaamsmassage. Een uur lang. Om 14.00 staat er een gezichtsbehandeling gepland, wederom van een uur. Tussendoor heb ik dan even vrij voor de lunch. Een snelle blik op de klok leert me dat over krap een half uurtje het strijdgewoel gaat beginnen dus ik besluit het er nog maar eens lekker van te nemen.

Een ontspannen houding is belangrijk, zeggen ze. Gewoon onderuit en je overgeven aan de zwaartekracht. Ik doe een voorzichtige poging, maar kom er meteen achter dat je zoiets niet moet overdrijven in deze outfit. Mijn beenspieren moeten maar even wachten. Zeker als er iemand recht tegenover je zit. Dat kunstje moet ik nog leren, gewoon afkijken van de echte diehards die hier bij het interieur horen, zeg maar.

Ik kijk op, zo neutraal mogelijk en meteen ontdek ik het eerste meubelstuk. Een echte, niet zomaar een tweedehandsje, maar een Bouvrie. Het meubelstuk is met zorg gekozen en past geheel in het interieur van deze ruimte. Lekker lounge, totaal relaxed, geel en van badstof. Zich totaal niet druk makend om de zwaartekracht ligt hij slordig over de bank gedrapeerd. Alsof hij er zo neergevallen is, zonder systeem, zonder enige verplichting.
Ach, zo moet dat dus. Nou, ik ben onder de indruk maar moet het even verwerken.

Ik sta op en loop zo natuurlijk mogelijk langs de draperieën. Ik lach nog wel een keer lief. God weet wat ik nog van hem kan leren vandaag.
“Ik ga even een rondje doen,” zeg ik nonchalant tegen mijn gastheer achter de bar. En ik kijk erbij alsof ik al járen drie keer per week rondjes doe. Het is namelijk ook heel belangrijk dat je het vakjargon beheerst. Schijnt mee te helpen aan de totale ontspanning.

Met het oog op mijn drukke dagindeling loop ik meteen door naar de licht therapie. Netjes hang ik mijn gele steun en toeverlaat aan het haakje en open de deur.

Ik val binnen met de kleur rood. “Vitaliteit” volgens het kaartje aan de muur. Het is een beetje mistig en heel vaag ontwaar ik wat menselijke lichamen. De energieke kleur schijnt subtiel op de vele houten schrootjes, maar behalve de vlammetjes in de open haard valt er weinig vitaliteit te ontdekken; iedereen ligt een beetje suffig op de banken. Gelukkig haakt de therapie hier keurig op in; langzaam verandert rood in groen; rustgevend. Deze werkt als een tierelier en ik ga meteen liggen. Ik spreid mijn handdoek uit en vlei me op een hoofdkussen. Wat heet; een schuin in elkaar geslagen houten bankje. Even wennen maar op zich niet verkeerd. In de 5 minuten die volgen doet de therapie zijn werk. Loom vermeng ik me met de warmte en laat me gaan. Ik soes weg en al snel ben ik in zo’n ontspannen toestand dat ik bijna van de bank af druppel. Ik glijd verder en droom van groene vlammen, van gele draperieën. Blote lijven kruipen voorzichtig over me heen. Dat gebeurt. In dromen kan alles. Vanuit deze hoek is het effect verrassend. Ik heb het warm, ongelooflijk. Een koud stroompje lucht glijdt over me heen. Heerlijk, mag dat nog een keer. Dat mag.
Ik lijk nu te drijven en ik laat het dapper gebeuren. Het gaat vanzelf. Ik begin te geloven dat ik ‘m door heb; de totale ontspanning. De zwaartekracht is opgelost, samen met de kleuren. De stilte is enorm. Vlammetjes kruipen over mijn lichaam, kriebelig en heet. Ik draai om mijn as met een enorme snelheid en word één met de vlammen.

Een oorverdovend gesis en met een rotvaart schiet ik overeind. De kleur is rood. Echt vitaal voel ik me niet. Hoe lang ben ik weg geweest? Ik kijk voorzichtig, om de rust niet te verstoren rond. Boven in het hoekje zie ik een bekend stukje design. Niet geel en ook niet van badstof maar wel zo lekker slordig gedrapeerd. Hm, ik moet in ieder geval gaan afkoelen.
Verhit pak ik mijn badstoffen vriendje van de kapstok.

Even later staar ik vol afgrijzen naar een dompelbad met een temperatuur waar de organisatie van de elfstedentocht jaloers op zou zijn. Als de geruchten waar zijn, en ik hoop heel erg van niet, dan zou ik hier nu in moeten springen. Hoewel ik het warm heb, heet komt zelfs nog meer in de richting, staat het idee me totaal niet aan. Overdrijven is een vak maar niet het mijne. Verbijsterd kijk ik naar twee mannen die doodleuk in dat bad stappen, onderwijl druk pratend over jaarverslagen en de meest recente cijfers. Om niet helemaal door de mand te vallen, stap ik onder een ijskoude douche. Ik voel mijn bloedvaten samentrekken en moet enorm veel moeite doen om het niet uit te gillen. Dit kan toch niet gezond zijn.
Ik kom pas een beetje tot bedaren als ik mijn gele nazorg om me heen gewikkeld heb.

Na deze bijna-dood-ervaring is het tijd voor het echte werk. De masseur komt me halen en hij loopt achter me aan naar boven. Alweer die kriebels in mijn buik. Toch spannend. Ik gebruik mijn eerdere tactiek, en zet mijn blik op ervaren: Gemasseerd worden door vreemde mannen; drie keer per week, al járen. Samen met de rondjes.
Mijn stoere houding houdt niet lang stand want meteen bij binnenkomst van het kamertje, mag ik mijn badstof maatje aan de kapstok hangen. En hoewel ik dit nog redelijk gelaten kan doen, komt meteen daarop de genadeslag. Of ik even op de bank wil gaan liggen. Op zich een heel onschuldige vraag, een logische ook. Maar hoe klim ik in godsnaam een beetje charmant op die bank terwijl die strak in het pak masseur achter me staat.
Ik overweeg een aanloop gevolgd door een snelle buiksliding. Geen optie; te hoog. Die rotzak wist wat ie deed. Wacht maar eens, zo snel laat ik me niet kennen. Ik drentel richting de bank, ga aan de zijkant staan, draai me om, wip heel zedig met mijn billen op het bed. En met een soepele beweging maak ik de oefening af en lig ik op mijn buik. “Zo, ik lig,” zeg ik, gewoon om maar wat te zeggen. Zachtjes denk ik: “Nu jij weer ventje. Daar heb je niet van terug hè?”
Maar dat heeft ie wel, de grapjas.
“Andersom,” zegt hij rustig. Ik hoor een geamuseerde klank.
“Andersom?” ik zucht ongelovig. “Oké dan,” en sneller dan het geluid draai ik me op mijn rug. Om het maar gehad te hebben.
“Ja, zo mag ook,” hij weer, met een knipoog nog wel. “Maar ik bedoel eigenlijk met je hoofd hier.” Hij wijst naar mijn voeten.
Oh shit, wat een binnenkomer. De warmte moet op mijn hersens zijn geslagen.

Even later lig ik met mijn gezicht in een gat naar zijn schoenen en benen te kijken. Mooie benen. Helemaal op mijn gemak ben ik niet en ik besluit een intelligent praatje te houden. Zijn handen glijden vakkundig over mijn lijf. De olie is heerlijk zacht. Zijn woorden hypnotiserend. Binnen 5 minuten komt er niks intelligents meer over mijn lippen. Af en toe kan ik nog net een loom “hm” uitbrengen, terwijl ik vol overgave geniet van deze delicatesse. Ontspanning en opwinding met een scheutje erotiek. Overgoten met een heerlijke olie. Vakkundig opgediend door een geoefende lekkernij waarvan ik de naam niet weet. In de zevende hemel neem ik me voor om mijn lunch van de dag onmiddellijk te vervangen door deze handen.

Met mijn gele badstoffen naspel losjes om me heen gedrapeerd, loop ik ruim een uur later in uiterst bevredigde toestand richting relax ruimte.
Wat ik daar nog moet doen, ben ik even kwijt.