Boe!

“Heej, hij zei vuile KutMarokkaan tegen mij!” – Hè? –
‘Ze’ zei dit tegen een groepje jongeren met een hoog gangsta-wannebee gehalte dat toevallig passeerde. Ik, lang, blank en in het bijzonder kaal, was mij van geen kwaad bewust. Dit was toch dezelfde negroïde dame die even daarvoor zonder enige aarzeling en ongevraagd op mijn schoot kwam zitten? Zij was toch diegene die mij wilde laten citeren (zij noemde het voorlezen) uit de Vrij Nederland? Zij was toch diegene die mij “eunne staive wilde laote kraige?” De trein was station Eindhoven Centraal nog niet gepasseerd of deze ‘dame’, met waarschijnlijk meer alcohol in haar bloed dan ik Spa Blauw in mijn antiperistaltisch reagerende slokdarm, bejegende mij toch echt onheus. Mijn ‘Ja maar’ en ‘Dat meen je niet?’ werden als weerwoord niet voor waar aangenomen.
Haar gevolg, bestaande uit drie pubers waarvan twee met- en één zonder acneaanval, deden graag wat olie op het vuur met een opstootje tot tragikomisch gevolg. ‘Zij’ zag er de humor wel van in. Ik niet zo. De heren gedecoreerd met ontelbaar goud om hun nek en evenzoveel in hun mond, al helemáál niet!

De conversatie die volgde was er een met het niveau van een tête á tête in de ballenbak van de Mc. Donalds. De opzwepende rijmelarij: [i]“Moppie, moppie, moppie. Jij bent helemaal toppie. Ik krijg jou niet meer uit mijn koppie ohhh….moppie[/i], dat uit hun ghettoblaster schalde, knakte mijn ziel in tweeën. Dit was de druppel. Ik repliceerde met een woord van, wat achteraf blijkt, een groot denker dan wel mensenkenner: Donner. Piet-Hein Donner!

In Donnorjargon heet het: met een simpele edoch nette verbale kreet het geboefte alsmede het verbale geweld van het vrouwelijke sujet in kwestie in de kiem smoren.
Gevoed door enige mensenkennis, de werking van alcohol, en een snufje angst noem ik dat: Niet slap lullen, en ik flapte Donner’s bepleitte gouden drie-letter-woord eruit: “BOE!”

“Boe”. Het was hét woord tegen verkrachting, doodschoppen en in dezen: een aankomende molestatie. Aldus Piet-Hein Donner. Hulde aan Piet-Hein!
Het werkte! Even dacht ik dat ik een tunnel met licht zag, maar het bleek de reflectie van het TL licht te zijn in de monden vol met goud. Het moet mijn sterke persoonlijkheid en overredingskracht zijn geweest. De ‘heren’ drópen af! Ze kozen het hazenpad! Ik was de winnaar op punten! Ik maakte van weinig wol, heel veel geschreeuw! Ik danste op de grens van durf en vermetelheid, met een prachtig uitzicht over de gapende kloof der adrenaline!
Ik was de Mohammed Ali van het traject Eindhoven-Venlo!!

In retroperspectief zie ik twee varianten waarmee dit akkefietje in de kiem gesmoord werd. Mijn krachtige BOE kwam zo intimiderend over dat mijn belagers het hazenpad kozen en bij het eerstvolgende station uitstapten. Of……dat krachtige drieletterwoord werd geïnterpreteerd als een zielig ‘boehoe’ en men liet mij uit medelijden met rust.
Ik ga samen met Donner uit van de eerste variant. Iedereen die een andere mening is toegedaan is daarin geheel vrij. Maar vergeet niet, bij enige tegenspraak roept deze jongen heel hard BOE!