Boete doen

Wanneer je stelt dat ergernissen de levensduur aanmerkelijk verkorten, dan word ik in ieder geval niet oud.
Geen apparaat dat het in mijn bijzijn spontaan goed kan doen. Geen advocaat of instantie die nu eens, bij hoge uitzondering, zijn werk zorgvuldig en vooral goed doet. Nee, niet bij mij. Deze uitzonderingen bewaren ze altijd voor een ander, die het vast harder nodig heeft. Je krijgt in dit leven toch wat je aankunt, zeggen ze toch? Ik moet ergens in één van mijn vorige levens toch ernstig de fout in zijn gegaan, vermoed ik.
Ik heb vast een heks onterecht richting brandstapel gestuurd of aan het hof van de koning de verkeerde vergiftigd, wanneer ik zie in welke mate ik nu boete moet doen in dit leven. De wet van karma. Geen ontkomen aan. En als dan eindelijk dit leven erop zit, met zijn wijze lessen en boetedoening, dan kan ik alleen nog maar hopen dat mijn volgende leven meer “smooth” zal verlopen!
Maar eerst zal ik me, voor mijn overgang naar gene zijde, nog even goed inlezen wat reïncarnatie betreft…mocht er dan iets fout gaan onderweg, dan kan ik het misschien zelf nog corrigeren…

Stel je maar eens voor; de werknemers die in de vertrekhal-voor-het-nieuwe-leven achter de balie moeten staan en nieuwe levens moeten uitdelen hebben natuurlijk pas echt een hondenbaan. Zij doen ook duidelijk boete. Al die ontevreden klanten die ze krijgen… Want er zijn natuurlijk veel mensen die er niet op vooruit zullen gaan. Zo mooi zag de wereld er in de 20e eeuw nu ook weer niet uit!

Ik stel me zo voor dat we bij binnenkomst een nummertje moeten trekken en in de rij moeten gaan staan.
Natuurlijk is er een speciale rij voor ieder soort, dus ik sluit netjes aan in de rij voor “gewone burgers”
en wacht geduldig (ik heb veel oefening gehad in mijn laatste leven). Er valt erg veel te zien in deze vertrekhal naar een volgend leven, dus ik kijk mijn ogen uit. In de rij voor criminelen zie ik Marc Dutroux staan en ik vraag me af hoe hij gestraft gaat worden in zijn volgende leven. Hij komt vast als onderkruipsel (worm?) terug! Bij de beroemdheden vang ik nog een glimp op van Bill Clinton.
Ik denk dat ze die naar Cuba sturen waar hij zijn leven gaat slijten in een sigarenfabriek om zo te leren waar een sigaar werkelijk voor bedoelt is. Bij de rij heiligen staat Mahatma Gandhi een babbeltje te maken met moeder Theresa. Hij heeft duidelijk geen haast, hij heeft de status van het “eeuwige leven” immers de vorige eeuw al bereikt, maar komt af en toe oude zielen begroeten hier in de vertrekhal.

Voor ik het weet ben ik aan de beurt. Er wordt serieus gekeken naar mij, daarna naar het beeldscherm van de pc, waar vast al mijn deugden en ondeugden (!) nu vermeld staan en er wordt diep gezucht.
Zowel de man achter de balie als ikzelf voelen ons ietwat ongemakkelijk op dit moment.
Hij zoekt nog even door een stapel papieren naast hem en kijkt weer op zijn beeldscherm.
Ik voel de zenuwen door mijn keel gieren, dit is toch een bepalend moment voor de komende 70 (?) jaar per slot van rekening. Hij roept er een collega bij en deze kijkt even met hem mee. Ze fluisteren even met elkaar…Wat is er toch aan de hand?

De meneer achter de balie schraapt nerveus zijn keel, kijkt me over zijn brilletje heen aan en zegt:
Mevrouw, het spijt me zeer, maar we hadden hier gisteren een computerstoring …. en nu is uw dossier verloren gegaan. U zult uw laatste leven nog een keer over moeten doen, anders klopt onze administratie niet meer…

Ik kom weer bij door de indringende geur van 4711 op de EHBO post in de vertrekhal…