Boris

Een vriendin van mij is op vakantie naar het buitenland. Of haar hond twee weken bij mij mag logeren.
Haar hond is een pitbull die luistert naar de naam Boris en logeren is op zich geen probleem maar als je zelf al een pitbull hebt, is een tweede exemplaar iets teveel van het goede.
Probeer eens twee pitbulls tegelijk uit te laten. Minstens een van je armen wordt uit de kom getrokken. Je hangt als het ware achterover in de riemen als de honden zij aan zij, hijgend met de tong uit de bek, mijn deur uit stormen.
Mijn eigen hond is geen probleem.Die luistert wel. Een korte droge ruk aan de ketting waardoor zijn kop bijna van zijn romp wordt gescheiden, is meestal voldoende om hem op andere gedachten te brengen. Zijn oren liggen dan plat op zijn hoofd en hij kijkt mij dan schichtig aan met die grote onschuldige ogen alsof hij wil zeggen: “Zal ik mijn kaken eens in jou nek plaatsen?”
Maar Boris is een ander verhaal. Die bepaalt zelf wat hij doet. Als hij buiten een andere hond ziet,gaat hij als een ongeleid projectiel uit de startblokken en rent dan, met mijn hand nog aan de riem, op die hond af. Drie jaar intensieve training op een sportschool is een minimum vereiste om dat beest te kunnen hanteren.
En er is nog een probleem dat niet in kaart is gebracht met betrekking tot het tegelijk uitlaten van twee monsters: Wat doe je als je plotseling jeuk aan je neus krijgt! Jazeker, dat is een levensgroot probleem. Probeer maar eens te krabben als je armen uit het lood worden getrokken en je twintig km per uur door het gras rent om die beesten bij te houden. Dan heb ik het nog niet eens over het gevaar van struikelen over graspolletjes en andere rondslingerende handicaps.
Vervolgens kom je zwaar hijgend en volkomen uitgeput thuis in de geruststellende wetenschap dat Boris maar één collega voor het leven verminkt heeft, en je eigen hond je maar één keer liefdevol een beet in je pols heeft gegeven, en binnen de telefoon rinkelt.
Amechtig hijgend de wond in mijn pols dichtdrukkend neem ik te telefoon op.
De vriendin aan de lijn. Hoe het met Borisje gaat
‘Goed’, zeg ik. ‘Hij zegt woef tegen je.’
‘Woef??’
‘Ja, woef”
‘Dat zegt hij anders nooit. Hij zegt altijd waf’.
‘O ja? Nu zegt hij woef. En soms zegt hij woef woef. Een uur geleden zei hij nog woef waf woef.’
‘Behandel je Boris wel goed, Kees, want bij mij zegt hij alleen maar waf.’
Voor ik kan antwoorden komen de twee honden luid blaffend en naar elkaar happend de kamer binnen stormen en terwijl er een stoel door de lucht zeilt vraag ik aan de vriendin of het een beetje mooi weer is bij haar.
“Wat is dat allemaal voor lawaai bij jou, Kees?’, vraagt de vriendin, mijn vraag negerend.
‘Och, niks bijzonders’, antwoord ik. De ene hond is aan het stofzuigen en de ander is de badkamer aan het betegelen. Je moet die jongens een beetje de ruimte geven in hun creatieve ontwikkeling.
Dat vindt vriendin ook en ze vraagt of Boris nog goed eet.
‘Valt erg mee, zeg ik. Vooral verse poedel lust hij graag als tussendoortje’
‘Poedel????’, schreeuwt vriendin verbijsterd.
‘Ja’ zeg ik. ‘Wat is daar vreemd aan? In een poedel zitten veel vitamines en mineralen.
‘Zeg Kees, wat hoor ik toch voor gebonk op de achtergrond?’
‘O, dat is de tuinpoort die heen en weer bonkt in de wind.Ik zal hem zo meteen wel dichtdoen.’
‘Hm.. En wat is dat gemiauw dan dat ik nu hoor?’
‘Gemiauw?? O, ik weet het al. Dat is de kat van de buren die de tuin in loopt.’
De kat van de buren??? Jezus,nee he? !!
‘Kees, Kees,Kees!!! Wat hoor ik nu voor scheurende geluiden??’
Eh….
Tuuttuuttuuut.
MIAU…*%#@*%
Slik…
Woef…