Wat is er toch aan de hand met sommige ouders van tegenwoordig? Ze brengen hun kinderen om het leven alsof het vliegen zijn. Ik hoorde vorige week van een man in Middelburg die zijn kinderen en daarna zichzelf van het leven heeft beroofd, deze week van een vrouw die vier baby’s in haar tuin heeft begraven en vandaag weer zo’n geval in Oostenrijk. Het ergste van al vind ik nog, dat het in de meeste gevallen ‘gewone’ mensen zijn, die hun kinderen om het leven brengen. Die mensen waarvan je het niet aan ziet komen. Je aardige, behulpzame buurman bijvoorbeeld, waar je regelmatig een praatje mee maakte en die je zo heel af en toe, op een warme zomeravond, in je tuin uitnodigde om een biertje te komen drinken. Of je collega van een verdieping hoger, waar je laatst nog mee op een beurs hebt gestaan. Wat zou ik graag een kijkje nemen in hun hoofd, in hun hart. Zouden ze überhaupt een hart hebben, vraag ik me af? Komt het in een opwelling of is het gepland? Waarom beginnen aan kinderen, als ze hun leven niet af mogen maken?

Van de man in Middelburg weet ik, dat hij de vorige dag nog gewoon naar zijn werk is geweest. Niks aan de hand. De volgende morgen nog heerlijk samen met zijn kinderen (twee meisjes van 4,5 en 3) een kopje koffie bij zijn moeder heeft gedronken. Niet veel later, vermoordt hij zijn meisjes door verstikking en hangt zichzelf op. Nu ik het opschrijf, krijg ik er weer rillingen van. Kotsneigingen zelfs. Ik kan er met mijn pet niet bij.

Hoeveel snaren moeten er los zitten, voordat je je kinderen zoiets aandoet? Je eigen vlees en bloed. En kom nu niet af met: “Ach, die man had het zo moeilijk met de scheiding”of “Die jongen heeft al zoveel meegemaakt in zijn leven”. Het zal allemaal best, maar dat is nog geen vrijbrief om je kinderen om het leven te brengen, zelfs niet om jezelf te doden. De trauma’s die de achterblijvers in hun schoot geworpen krijgen, zullen ook niet te verteren zijn. Moeten zij zichzelf dan ook maar door het hoofd schieten?

Veel mensen, die er niet om vragen en volop genieten van het leven, worden met kanker bestraft en vechten tegen de dood, terwijl aan de andere kant van de stad iemand besluit zijn ‘straf om te leven’ te ontlopen en zichzelf de hemel in werkt. Hij maakt zich er wel heel makkelijk vanaf, terwijl de betreffende man of vrouw met een dodelijke ziekte geen keus heeft. En laat ik alsjeblieft ook niemand horen over dat je lef moet hebben voor moord en zelfmoord. Ik noem het geen ‘lef’, ik noem het ‘laf’. Ik hoop alleen dat ze er boven bij “De Poort”ook zo over denken en dat ze hem regelrecht de hel in sturen. Als hij over een hart blijkt te beschikken, laat het dan maar branden.


47 reacties

Kees Schilder · 17 januari 2006 op 11:41

[quote]Ik hoop alleen dat ze er boven bij “De Poort”ook zo over denken en dat ze hem regelrecht de hel in sturen[/quote]

Heb ik een hard hoofd in.tenminste, als je die poort bedoeld waar de leiding in handen ligt bij de weledele God, die geen poot uitsteekt als het gaat om voorkomen van tsunami’s ,aardbevingen,talpa,oorlogen.Ik noem maar eens een paar rampjes.
Bovendien schijnen wij geschapen te zijn naar ZIJN gelijkenis dus dan weet je het wel.

Maar ik begrijp je onmacht en woede.Wat mij verbaast is de kopieerdrift van sommige mensen.Als morgen iemand besluit zijn baas uit het raam te gooien kun je er gif op innemen dat er binnen de kortste tijd weinig van leidinggevend Nederland overblijft.
Voer voor psychoten

Met de hel bedoel je waarschijnlijk de eeuwige TBS-kliniek.

Eddy Kielema · 17 januari 2006 op 11:43

De vraag is of het tegenwoordig vaker voorkomt dan vroeger. De media besteden er meer aandacht aan, maar dat wil nog niet zeggen dat het aantal kindermoorden ook daadwerkelijk stijgt. Maar het blijft natuurlijk afschuwelijk en dan druk ik me nog heel zwak uit.

Outsider · 17 januari 2006 op 11:54

[quote]Van de man in Middelburg weet ik, dat hij de vorige dag nog gewoon naar zijn werk is geweest. Niks aan de hand. De volgende morgen nog heerlijk samen met zijn kinderen (twee meisjes van 4,5 en 3) een kopje koffie bij zijn moeder heeft gedronken. Niet veel later, vermoordt hij zijn meisjes door verstikking en hangt zichzelf op. Nu ik het opschrijf, krijg ik er weer rillingen van. Kotsneigingen zelfs. Ik kan er met mijn pet niet bij.[/quote]

Ja, het is totaal onbegrijpelijk. Toevallig hoorde ik gisteren over een 16-jarig meisje uit Groningen. Zij reisde vorige week met de trein naar Utrecht, zocht daar een hoge flat en sprong eraf. Ik heb ook een neef, die op 33-jarige leeftijd van de hoogste flat in mijn woonplaats is gesprongen. Hij had een goede baan, hij had trouwplannen en in het café was hij een geliefd moppentapper, maar evengoed sprong hij van die flat.
Ook seriemoordenaars zijn in de regel doodnormale, vriendelijke en zelfs niet zelden begaafde en intelligente personen. Zo heb ik eens gelezen over een Russische seriemoordenaar. Hij was van beroep leraar, had een gezin en stond bekend als een zachtaardige, rustige man. Maar hij vermoordde 80 vrouwen en kinderen.

Ik kan het niet anders verklaren dan dat zulke mensen heel ernstig psychisch ziek zijn, maar het blijft evengoed onbegrijpelijk.

Overigens vind ik wel dat je zelfmoord niet te snel en laffe daad moet noemen. Iemand die dat doet moet wel heel erg ten einde raad zijn en misschien zelf wel helemaal niet meer weten wat hij doet.

Maar ik vind het weer een buitengewoon interessante en goed geschreven column.

wendy77 · 17 januari 2006 op 11:59

[quote]Wat mij verbaast is de kopieerdrift van sommige mensen.Als morgen iemand besluit zijn baas uit het raam te gooien kun je er gif op innemen dat er binnen de kortste tijd weinig van leidinggevend Nederland overblijft.[/quote]

Het lijkt idd wel hoe meer media-aandacht het krijgt, hoe meer het voorkomt.
Maar goed, misschien heeft Eddy ook wel gelijk en werd er vroeger niet zoveel aandacht aan besteed (wat ik mij eerlijk gezegd niet voor kan stellen)

[quote]Overigens vind ik wel dat je zelfmoord niet te snel en laffe daad moet noemen. Iemand die dat doet moet wel heel erg ten einde raad zijn en misschien zelf wel helemaal niet meer weten wat hij doet. [/quote]

Natuurlijk zijn deze personen ziek. Maar dan hebben ze veel te lang gewacht om een dokter op te zoeken. Zodra je zulke gedachten krijgt, zou je toch hulp moeten zoeken volgens mij hoor. In een ver verleden ben ik ook een keer vreselijk depressief geweest en begon aan de dood te denken, maar zodra ik zulke gedachten kreeg, wist ik dat ik me heel snel moest laten behandelen. Misschien juist daarom dat ik het niet snap 😕 Het besef dat je andere mensen er pijn mee doet, zou toch nog wel aanwezig moeten zijn naar mijn idee.

Martijn · 17 januari 2006 op 11:59

De stereotypering dat het altijd Jan met de Pet zou zijn, is aardig bedacht maar gaat wat mij betreft niet helemaal op. Waar zijn anders diegene waar je het wel van verwacht? Hoogstwaarschijnlijk al geinstitutionaliseerd. Het zijn immers nooit ‘normale’ mensen die hun kind om zeep helpen. Tenminste, ik heb nooit de gedachten over een buurman die vast wel eens een van zijn spruiten het leven gaat ontnemen.

Poorttechnisch gezien is wat mij betreft [i]heaven a place on earth[/i]; waar achter in die hemel met een bordje ‘verboden voor onbevoegden’ de poort naar de hel staat aangegeven.

Het hiernamaals dient geen excuus te vormen. Wat een lastig dilemma achterlaat, straffen of behandelen…of beiden. Misschien een nieuw column idee?

Je stukje maakt bij mij in ieder geval wat los.

Groet Martijn 😀

wendy77 · 17 januari 2006 op 12:10

[quote]De stereotypering dat het altijd Jan met de Pet zou zijn, is aardig bedacht maar gaat wat mij betreft niet helemaal op. Waar zijn anders diegene waar je het wel van verwacht? Hoogstwaarschijnlijk al geinstitutionaliseerd. Het zijn immers nooit ‘normale’ mensen die hun kind om zeep helpen. Tenminste, ik heb nooit de gedachten over een buurman die vast wel eens een van zijn spruiten het leven gaat ontnemen.[/quote]

Nee normaal zijn ze niet, maar ze kunnen aardig toneelspelen Martijn. Je ziet maar al te vaak dat de familie en omgeving het niet aan hadden zien komen. Kijk maar naar Outsider zijn voorbeeld. Van de personen waar je het wel van verwacht, willen ze nu wachten tot er iets gebeurt. Als blijkt dat ze niet goed met hun kinderen omgaan, krijgen ze een verbod om er nog meer te maken 😕 Typisch geval van ‘als het kalf verdronken is…’

Bakema_NL · 17 januari 2006 op 12:57

Tja, als er iets is wat ik niet begrijp dan is het wel dit onderwerp. Ik kan er ook niet bij wat mensen bezielt om hun eigen, of andere, kleine kinderen om te brengen. Ook niet als ze om wat voor reden dan ook in de knoop zitten en er zelf uit willen stappen, daar hebben die kinderen niks mee te maken……in zekere zin wel natuurlijk, maar ze hoeven er niet voor dood.

KingArthur · 17 januari 2006 op 13:50

Rancuneuze gevoelens die ik niet met je deel (mbt je uitsmijter). Ik praat het niet goed maar sommige dingen hoeven/kunnen niet begrepen worden.

De daden waar je over schrijft maken mij niet boos maar stemmen mij triest. Welk een signaal gaat hiervan uit? Kan het voorkomen worden? Hoe?…

wendy77 · 17 januari 2006 op 13:57

[quote]Rancuneuze gevoelens die ik niet met je deel (mbt je uitsmijter). [/quote]

Hoeft ook niet hoor. Het blijft een moeilijk onderwerp, waar iedereen weer anders over denkt. En ik ben er toevallig behoorlijk pissig om, kan het niet begrijpen, maar wil het wel! Misschien moet ik het, net zoals jij zegt, maar niet willen begrijpen, misschien dat ik er dan beter mee om kan gaan.

Ma3anne · 17 januari 2006 op 16:19

Dit soort berichten neem ik voor kennisgeving aan en verdiep me er verder niet in. Zoiets is niet te doorgronden en zomaar conclusies trekken totaal zinloos, vind ik.

wendy77 · 17 januari 2006 op 16:43

Das wel heel makkelijk Ma3. Het kan zinloos zijn, maar dat wil niet zeggen dat ik me er niet druk om maak. Neem jij alle verschrikkelijke gebeurtenissen voor kennisgeving aan:
De berichten over zinloos geweld of terroristische aanslagen. Kun je daar ook zo makkelijk mee omgaan? Zo ja, dan vind ik dat erg knap, scheelt een hoop kopzorgen in ieder geval 😉

Ma3anne · 17 januari 2006 op 17:11

Het heeft geen zin om dit soort berichten uit te gaan pluizen als je geen achtergronden weet, is mijn mening. Laat staan, dat je er van alles bij gaat bedenken en oordelen velt. Dat is mijn punt.

Wat je er verder allemaal bijhaalt in je reactie op mij komt nogal ongenuanceerd over.

Lynne · 17 januari 2006 op 17:13

Je column, vooral de laatste paar regels, komen op mij gewoon oppervlakkig over. Als een hart vervuld is van pijn en verdriet, is het voor veel mensen geen optie meer om te leven. Dan is het inderdaad een ‘straf om te leven’! Lef heeft er niks mee te maken. Je hebt dit duidelijk uit jóuw standpunt geschreven, maar denk ook eens na wat er in het hoofd omgaat van zo iemand. Misschien komt het omdat ik met een zelfmoordpoging van een goede vriend te maken heb, maar ik vond dit gewoon een boze, schelderige column. Sorry.

wendy77 · 17 januari 2006 op 17:49

Lynne, het is dat juist wat er bij mij niet in wil. Dat er geen optie meer is tot leven. Er zijn namelijk altijd mensen die om je geven en die je graag bij je willen houden.

Ervaringen, mensen en meningen verschillen. Gelukkig maar 😉

Maar heel het onderwerp waar het eigenlijk om ging: het doden van je kinderen gaat hier even verloren.
Het ging me even NIET om zelfmoord.(behalve twee regels in mijn column)

Ma3anne: die dingen die ik heb genoemd, zijn gewoon zaken die mij bezig houden als ik de krant open sla. Kwamen even in me op, maar dat kan voor jou natuurlijk helemaal anders zijn.

[quote]Laat staan, dat je er van alles bij
gaat bedenken en oordelen velt.[/quote]

Ik heb er echter niks bij bedacht hoor. Dat verhaal van die man uit Middelburg is gewoon waar. Deze man was een bekende van een collega van mijn man.
En oordelen vellen, tja, dat doe ik inderdaad ja. Ik heb gewoon geen goed woord over voor iemand die zijn eigen kinderen om zeep helpt. He bah, nu word ik er weer pissig om 🙁

Trukie · 17 januari 2006 op 20:36

Wendy als ik de diskussie zo bekijk, heb je je met enthousiasme bovenop dit onderwerp gestort.

Je had er beter aan gedaan je er eerst eens in te verdiepen.
Je had dan in ieder geval beseft hoe naief en hoe kwetsend je hier nu bezig bent geweest.
Sla er eens een paar fylosofen op na. Lees eens wat werk van ervaringsdeskundigen.
Verdiep je eens in het bewustzijn en vooral het onderbewustzijn van een mens.

Ik zie vele ware woorden in de reacties onder dit emotionele geschrijf.
Het stukje zelf vind ik sensatiegericht en ondoordacht.

Toch ben ik heel erg blij voor je dat je het niet begrijpt. Dat betekent dat jou die intens diepe reis door jouw gevoelsleven bespaard is gebleven.

Maar breng dan wel het respect op voor degenen die een ander lot hebben getroffen. Geef ze niet nog eens een trap na.

Dees · 17 januari 2006 op 21:19

Ook onder jouw column schreeuwt een advertentie van de Bijbel me toe. Zou dat misschien helpen? En ‘brandend hart’ zou het geen ‘bloedend hart’ moeten zijn? Of is het eerst het bloed en dan het vuur?

Verder weet ik niet helemaal wat ik van je column vind, geloof ik. Ga ik over nadenken.

Grtz,

Dees 😉

Outsider · 17 januari 2006 op 21:25

Ik vind het verdomd jammer dat mijn grote favoriet Wendy hier door sommigen erg negatief wordt beoordeeld. Dat ze niet oppervlakkig is, bewijst ze alleen al door het schrijven van dit stuk. Wie oppervlakkig is, neemt dergelijke schokkende nieuwsberichten voor kennisgeving aan en gaat vervolgens vrolijk verder.

En, zoals gezegd, ik heb zelf een geval van zelfmoord in de familie, maar ik voel me door haar stuk in de verste verte niet gekwetst.
En er is volgens mij absoluut geen sprake van respectloosheid en ‘een trap nageven’.
Ook is het niet sensatiegericht. Wendy schrijft gewoon recht uit het hart en beslist niet uit sensatiezoekerij.

Li · 17 januari 2006 op 21:28

Je hebt je hart gelucht Wendy.
Laten we het daar maar op houden.

Li

archangel · 17 januari 2006 op 21:38

Ik snap werkelijk niks van al die negatieve reacties 😕 Het lijkt er op alsof iedereen vergeet waar de column over gaat, namelijk de intens laffe en onzinnige daad van een zelfmoordenaar om in eén moeite door zijn kinderen maar even mee te nemen. Letterlijke quote van Wendy:

[quote]Maar heel het onderwerp waar het eigenlijk om ging: het doden van je kinderen gaat hier even verloren.
Het ging me even NIET om zelfmoord.(behalve twee regels in mijn column)[/quote]

Als Wendy al iemand een trap na geeft (wat ze niet doet) dan mag het van mij nog wel een veel hardere zijn. Of ze nou een intens diepe reis door hun gevoelsleven nodig hebben gehad om tot hun misselijkmakende daad te komen of niet.

En voor de duidelijkheid: ik heb het hier over wat ik voel met betrekking tot de moord op de kinderen door de zelfmoordenaar, niet over de drijfveren voor de zelfmoord.

[b]EDIT[/b]

Ik heb n.a.v. een PM-etje besloten de wat meer door emotie ingegeven helft van mijn reactie weg te halen om niemand onnodig te kwetsen. Maar er kan van mijn kant geen respect zijn voor zelfmoordenaars, en hoe hard dat misschien ook moge klinken voor hen die een naaste verloren, dat respect zal er ook nooit komen. Het bleke gezicht van de dood, de zelfkant van de samenleving, de onmacht van mensen om met hun demonen om te gaan, geloof me, ik heb het allemaal gezien. Denk niet dat ik naiëf ben.

Outsider · 17 januari 2006 op 22:03

Bedankt Archangel, goed gesproken, ik heb me ook enorm gestoord aan de vreselijk onterechte kritiek op deze column van Wendy.

Trukie · 17 januari 2006 op 22:31

Tja Archangel, wat er eerst stond was op zijn minst ………….. Ach laat ook maar.
Ik vind dit niet de juiste toon en sfeer.
PUNT

archangel · 17 januari 2006 op 22:41

Wat er eerst stond waren mijn persoonlijke gevoelens en onbegrip. Ik wil niemand kwetsen, ook niet impliciet (want zoals ik al zei: het gaat me niet om de drijfveer van de zelfmoordenaar, het gaat me om wat Wendy’s punt was: het weerzinwekkende van de bijkomende moord op de kinderen… maar ik snap dat het evengoed hard aankomt als ik in eén moeite door mijn totale disrespect voor ‘de zelfmoordenaar’ (in algemene zin) laat blijken).

Laten we het hier maar bij houden.

Outsider · 17 januari 2006 op 22:51

[quote](want zoals ik al zei: het gaat me niet om de drijfveer van de zelfmoordenaar, het gaat me om wat Wendy’s punt was: het weerzinwekkende van de bijkomende moord op de kinderen… maar ik snap dat het evengoed hard aankomt als ik in eén moeite door mijn totale disrespect voor ‘de zelfmoordenaar’ (in algemene zin) laat blijken).[/quote]
Ik moet toegeven dat ik zelf ook tot de verwarring heb bijgedragen, want ook in mijn reacties heb ik de indruk gewekt of het stuk alleen over zelfmoord gaat. Wat ik eigenlijk bedoelde is dat je kindermoord gevolgd door zefmoord niet hetzelfde moet beoordelen als uitsluitend zelfmoord. Daarin ben ik niet goed duidelijk geweest, sorry.

WritersBlocq · 17 januari 2006 op 23:52

Ik sluit me volledig bij Ma3 aan, en de reactie van zowel jou, Wendy, als die van Trukie brengen mij het volgende beeld.

Wendy, jouw lat is niet DE lat. Jij hebt, zoals je zegt, het zwaar gehad, en hulp gezocht. Dieper dan dat kon jij niet zitten? Dus niemand kon dieper zitten, en iedereen had die strohalm moeten of kunnen grijpen, omdat jij dat ook kon? Wat een utopie. Wellicht heb jij (dat weet ik niet en wil ik ook niet weten omdat het mij niets aangaat) maar op een fractie van diepte gezeten van dit soort mensen. Nee, ik kan er zelf ook niet bij, dat mensen hun kroost ombrengen. Ja, voor zelfmoord heb je onnoemelijk veel lef nodig. O.a. de joden hebben het bewezen, in WOII, toen ze zich hebben laten mishandelen, uithongeren, etc. etc. en toch niet voor zelfmoord hebben gekozen, ondanks het meest onbeschrijvelijk afgrijselijke ‘leven’ dat zij in de kampen, of ondergedoken, moesten leiden, nee, lijden. En dan toch kiezen voor het ‘leven’…… Wij, mensen, hebben dus een beestachtige overlevingsdrang. Ik heb me er, in tegenstelling tot jou zoals ik het lees en begrijp, wel in verdiept. Maar ieder heeft zijn/haar referentiekader, en bouwt daarop. Overtuigd van zichzelf en zijn/haar weten. Zo doe jij het, en ik ook, en alle andere schrijvers.
Wel hoop ik dat de reacties onder dit verhaal een inspiratiebron voor je zullen zijn voor meer diepgang. Zomaar schreeuwen vanuit ons eigen referentiekadertje levert pak ‘m beet 500 woorden op, maar niet altijd meer dan dat.

Fred · 18 januari 2006 op 00:41

Nou vooruit, na twee artikeltjes zijn de vingers toch warm en kan ik hier ook wel wat neer meubelen. Spuit elf zullen we maar zeggen hè Outsider, want ik verwacht wel weer een veeg uit de pan omdat ik ook kritiek ga leveren. En dat mag niet op Wendy.
Ik vond en vind het een oppervlakkige column die eigenlijk alleen je eigen frustratie vertelt en daar is op zich niks mis mee. Maar boeien nee, dat was wel zo geweest als je een andere en misschien verrassende invalshoek had gekozen. Duidelijk ben je ook niet geweest in je verhaal gezien alle kritiek die je krijgt over de tekst en schrijfwijze en al je pogingen die je moet doen om je eigen column uit te leggen. Vooral dat laatste valt me veel op bij je. Telkens weer moet je uitleggen wat je bedoelt, en daar zit um de kneep denk ik.
Als je schrijft moet je stukkie (of column, maar die discussie loopt nog) je punt maken. Alsmaar uitleg geven over wat je bedoelt geeft aan dat je stuk het niet kan of doet en in die zin niet verwoord wat jij bedoelt of wilt zeggen. Het stuk, dus al die gevormde zinnen, moet het woord doen en steeds mis je dat punt. Dat betekent niet per definitie dat het slecht geschreven is maar zeker niet duidelijk genoeg. En dat is de plank die je steeds misslaat. Een hoge productie is niet erg, maar wel als je steeds tekort schiet. Een simpel ‘Ik vind’ verhaal voldoet vaak niet omdat er miljoenen verschillende meningen zijn. Iedereen heeft over elk onderwerp een ‘Ik vind’ gedachte. En ik vind (jaja) dat je je juist moet onderscheiden van de rest en over een moeilijk onderwerp goed geïnformeerd moet zijn. Misschien wel juist dit onderwerp.
Als je nooit in je directe omgeving hebt meegemaakt dat iemand aan het doordraaien is, weet je niet wat het is. Maar geloof me meemaken wil je niet. Zelfs informatie uit tweede hand is onvoldoende om het te beseffen.
Maar ja.
Kort gezegd: Leuke poging, maar missie mislukt.

Enne Outsider… Laat mensen gewoon kritiek leveren zoals zij dat willen, ook al is het Wendy.

[quote]Nee normaal zijn ze niet, maar ze kunnen aardig toneelspelen Martijn.[/quote]
En dan reageer ik maar even niet op dit soort domme opmerkingen om psychische ziektes te vergelijken met toneelspelen. Als je dat durft te zeggen, snap je er dus echt niets van.

melady · 18 januari 2006 op 02:21

Na het lezen van je column/schrijfsel en daarna
de 25 reacties gelezen te hebben, kan ik bijna niet meer ongenuanceerd mijn mening geven.
Toch doe ik het.

Mijn eerste reactie: Een schrijfsel die een stroom van commentaren gaat opleveren omdat het een HOT item is. Inhoudelijk rammelt je verhaal van alle kanten. Het is een buurpraat zonder echte diepgang. Ik train mensen, die met zwaargestoorde gedetineerden werken en het is veel complexer dan deze simpele, maar begrijpelijke column.

[quote]Wat is er toch aan de hand met sommige ouders van tegenwoordig?[quote]

Wat was er aan de hand met ouders van ‘toen’?

(Zie commentaar van Eddy).

Outsider · 18 januari 2006 op 07:04

Het valt me op, Fred, dat jij het woord dom wel erg vaak in de mond neemt. Word je daar zelfs soms intelligenter van?
Verder ga ik op je kritiek niet eens in. Iemand die zulke vervelende stukken schrijft als bijv. Speeltuin en een bespottelijk stuk als Melk, aan diens oordeel hecht ik totaal geen enkele waarde.

wendy77 · 18 januari 2006 op 08:47

Outsider en Archangel: Bedankt voor jullie begripvolle reacties.

Het woord ‘diepgang’ komt hier erg veel boven. Ik ken in jullie een publiek wat blijkbaar alleen geinteresseerd is in een uitgediepte column. Op andere sites en op mijn web-log wordt bijvoorbeeld deze column wel heel goed ontvangen. Dat zegt volgens mij meer over ‘het soort publiek’ dan over het wel of niet goed schrijven van een stukje. In ieder geval worden ze veel gelezen en maken ze iets los bij de lezer. Al dan niet in positieve zin.
Anyway, ik neem deze reacties weer mee en hoop er iets van te leren.

Oh enne Fred: ook domme mensen hebben het recht om te schrijven toch? 😕

Dees · 18 januari 2006 op 08:55

Kom op, niet zo gekwetst doen. Veel mensen hier vinden dat je er te makkelijk over gedacht hebt. Je kunt je ook realiseren dat er meer standpunten zijn dan de jouwe en dat alles, ook schijnbaar klip en klare onderwerpen, ergens een keerzijde heeft.

Het kan je ook aan het denken zetten. Vat het gewoon niet zo persoonlijk op, het gaat niet om wie er voor en tegen je is, ook al doen je voorstanders het mede zo voorkomen dat je tegenstanders hebt, maar het gaat erom dat je door toon en inhoud van je stuk heel veel losmaakt, waar je misschien zelf ook nog eens iets mee kunt. Wie weet. Het gaat niet om jou, maar om je stuk.

Nou ja, en nu maar hopen dat dit niet meer olie op het vuur gaat blijken te zijn.

:peace:

wendy77 · 18 januari 2006 op 09:01

Niet van mijn kant Dees 😉

Outsider · 18 januari 2006 op 09:17

[quote]Kom op, niet zo gekwetst doen. [/quote]

Het gaat niet zo zeer om ‘gekwetst doen’, Dees.
Ik kan uiteraard niet voor Wendy spreken, dat kan ze zelf zeer goed, maar wat mij betreft komen mijn reacties bij deze column niet zo zeer voort uit gekwetsheid maar uit ergernis over personen die anderen voor dom en oppervlakkig uitmaken. Achter die reacties gaat een stinkende hoogmoed schuil en waarschijnlijk ook jaloezie.

Dees · 18 januari 2006 op 09:18

Outsider op het witte paard.

Prinses Wendy kan het zelf wel af hoor 😉

Martijn · 18 januari 2006 op 09:38

[b]Onlijn Mediator 2.1 [/b]

[b]M[/b]et de lancering van de nieuwe website Onlijn Mediator 2.1 is een nieuw tijdperk op het wereld wijde web een feit. Talloze fora worden vaak voorzien van door negatieve emoties gevoedde reactie in de commentboxen, vaak berustend op communicatieproblematiek. Helaas, en niet onzelden, escaleert dit in een woordenwisseling online, of erger een flamewar. Die tijden behoren nu gelukkig tot de verleden tijd met die significant verbeterde versie van de Onlijn Mediator 2.1 .

Het concept van de Onlijn Mediator 2.1 ligt in eenvoud. Met de zen-benadering tevens gehanteerd door zijn voorgangers Moeder Theresa, Mahatma Gandhi, alsmede Nelson Mandela en Boeddha zelve, hanteert de Onlijn Mediator 2.1 een vredelievende aanpak. Middels het positief ondersteunen van onderliggende gevoelens al dan niet gebaseerd op eerder opgedane ervaringen, weet de Onlijn Mediator 2.1 de lotusbloem in ons allen aan te spreken. Haat, agressie en opruiend gedrag behoren met de Onlijn Mediator 2.1 tot de verleden tijd.

De Onlijn Mediator 2.1,
[i]Positive solutions for a fucked up society.[/i]

Outsider · 18 januari 2006 op 09:40

[quote]Prinses Wendy kan het zelf wel af hoor [/quote]
Kan jij niet lezen? Dat ze het zelf wel af kan, schrijf ik anders zeer duidelijk.

Ma3anne · 18 januari 2006 op 09:41

[quote]Op andere sites en op mijn web-log wordt bijvoorbeeld deze column wel heel goed ontvangen. Dat zegt volgens mij meer over ‘het soort publiek’ dan over het wel of niet goed schrijven van een stukje.[/quote]
Een waarheid als een koe, Wendy. Elk publiek kiest zijn eigen schrijvers, zangers en andere idolen.
En op elke stek worden andere criteria gehanteerd of iets kwaliteit heeft of niet.

Maar gelukkig heb je hier ook fans, toch?:-D

Dees · 18 januari 2006 op 09:44

@Martijn :laugh:

@Outsider, het was relativerend bedoeld. Op de bres spring ze verder.

wendy77 · 18 januari 2006 op 09:45

Ma3anne: Ze zijn er wel hoor, al zijn ze schaars, hahaha 😀

Martijn: Nice try 😛

And for the record: Deze prinses kan het prima zelf af. 😉

archangel · 18 januari 2006 op 10:52

[quote]Een waarheid als een koe, Wendy. Elk publiek kiest zijn eigen schrijvers, zangers en andere idolen. En op elke stek worden andere criteria gehanteerd of iets kwaliteit heeft of niet.[/quote]

Ach kom, doe nou a.u.b. niet alsof CX zo’n hoogstaand forum is.

Ik zal me er verder buiten houden, maar voor de laatste keer: ik kan er écht niet bij dat deze hele reactie-draad gedomineerd wordt door kritiek op Wendy’s manier van columns schrijven, en de insinuatie dat in het geval van kindermoord op zijn minst de lijdensweg van de dader in overweging moet worden genomen. Want daar, beste mensen, draait deze column toch om? Om KINDERMOORD!

Dat de discussie niet los te koppelen is van het feit dat de dader een zelfmoordenaar en familielid is, daar kan ik me echt wel iets bij voorstellen. Maar VOER dan in ’s hemelsnaam ook die discussie in de hele context, en isoleer niet alleen het stukje ‘zelfmoord’ om dáár vervolgens een hoop gepsychologiseer op los te laten. Want nu wordt het hele verhaal uit zijn verband gerukt.

Outsider · 18 januari 2006 op 11:20

[quote]Want daar, beste mensen, draait deze column toch om? Om KINDERMOORD![/quote]

Natuurlijk, Archangel, dat heb ik donders goed begrepen en ik heb ook in een reactie hier gezegd dat het mij spijt dat ik wat dit betreft niet zo heel duidelijk ben geweest.

Trukie · 18 januari 2006 op 11:34

De beste stuurlui staan weer eens aan de wal te schreeuwen.

EDIT.
In deze diskussie heb ik behoorlijk veel reakties gelezen van mensen die van dichtbij ervaring hebben met één van de onderwerpen die Wendy aankaart. Dit is bijzonder. Ik weet maar al te goed wat je moet overwinnen om er mee te voorschijn te komen.
Jammer dat hun woorden net zo gemakkelijk weer in de wind geslagen worden. En dan nog de manier waarop.

Mensen vragen zich wel heel veel af.
Maar aan de andere kant willen ze de antwoorden helemaal niet weten.

Jeroen · 18 januari 2006 op 12:05

Jongens jongens, wat een reacties weer. Het lijkt wel alsof we een beetje (een beetje?) langs elkaar heen aan het praten zijn.

In mijn interpretatie gaat de column inhoudelijk over het feit dat iemand besluit zelfmoord te plegen en daarbij ook ongewild de rest van de familie meeneemt. Dat Wendy zich daarover opwindt kan ik mij goed voorstellen, dat doe ik ook.

Zelfmoord zelf, en alle psychologische, maatschappelijke en emotionele kwesties daar die bij horen, is een andere zaak. En in die zaak bestaat geen goed en fout, zwart en wit, ja en nee. Dat is een heel andere, intense discussie en het is de vraag of we die hier moeten voeren. Indien wel, dan liever in het cafe bijvoorbeeld en dan het liefst ook allemaal als open boek.

Ik denk dat de laatste alinea van de column de diverse reacties heeft veroorzaakt. Het is dan ook de vraag of deze alinea inhoudelijk gezien wel bij het geheel past, omdat dit een eigen mening is over zelfmoord in het algemeen. Dat is een andere discussie dan (kinder)moord, waar het stuk volgens mij in eerste instantie over gaat.

Kritiek over de opbouw en inhoud van de column is uitstekend. Een leermoment. Maar kritiek op een mening (over een gevoelig onderwerp als dit), is vragen om een discussie die alleen maar uit de hand kan lopen. Immers, er is geen zwart en wit, maar ook nog heel veel grijs.

archangel · 18 januari 2006 op 12:15

[quote]De beste stuurlui staan weer eens aan de wal te schreeuwen.[/quote]
[quote]Jammer dat hun woorden net zo gemakkelijk weer in de wind geslagen worden. En dan nog de manier waarop.[/quote]

Ik ga er van uit dat dit geen betrekking heeft op mij 🙂 Maar ten overvloede (ik zei het al eerder): er is weinig aan het menselijk verval en de dood dat ik niét van heel nabij heb meegemaakt. Dat geeft mij recht van spreken.

En nu écht voor de laatste keer: niemand heeft hier in twijfel willen trekken dat een suïcidaal iemand het zwaar heeft. Niemand heeft iemand anders willen kwetsen. Het ging (even diep ademhalen)… [i]over het gevoel dat je kunt krijgen wanneer je leest dat iemand zijn kinderen heeft vermoord. En de extra nare bijsmaak die je krijgt wanneer blijkt dat deze persoon suïcidaal was, verkoos niet meer met zichzelf te leven, en besloot om zijn kinderen met zich mee te nemen.[/i]

En amen @ Jeroen 🙂

Lynne · 18 januari 2006 op 16:47

Wijze woorden, Trukie.

Outsider; kan het alsjeblieft íets vriendelijker? Schelden en beledigen, kom op. 😕

Carlien · 18 januari 2006 op 17:02

[quote]Veel mensen, die er niet om vragen en volop genieten van het leven, worden met kanker bestraft en vechten tegen de dood, terwijl aan de andere kant van de stad iemand besluit zijn ‘straf om te leven’ te ontlopen en zichzelf de hemel in werkt.[/quote]

Ongeloofelijk dat je dit met elkaar vergelijkt. De situatie waarin mensen leven die een zelfmoord poging willen doen, is net zo vreselijk als de situatie van mensen die kanker hebben. Allebei op een andere manier. Ik vind het een erg oppervlakkige column, en ik sluit me dan ook volledig aan bij de mening van trukie;
[quote]Je had er beter aan gedaan je er eerst eens in te verdiepen. Je had dan in ieder geval beseft hoe naief en hoe kwetsend je hier nu bezig bent geweest. Sla er eens een paar fylosofen op na. Lees eens wat werk van ervaringsdeskundigen. Verdiep je eens in het bewustzijn en vooral het onderbewustzijn van een mens.[/quote]

wendy77 · 18 januari 2006 op 17:37

Goedemiddag Carlien. Welkom op CX

Outsider · 18 januari 2006 op 22:03

[quote]Outsider; kan het alsjeblieft íets vriendelijker? [/quote]

Nee, dat kan niet. Ik weiger vriendelijk te zijn tegen personen die hier columnisten dom en oppervlakkig noemen, want dat vind ik ook buitengewoon onvriendelijk.
Ik ben hier trouwens ook uitgescholden voor Jan Lul en neuroot. Dus de critici moeten eerst maar eens naar zichzelf kijken.

Mr. Moderator · 21 januari 2006 op 13:49

Het zou erg respectvol voor de schrijfster van deze column zijn als deze discussie ergens anders (of liever: niet) gevoerd wordt.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder