Brief aan Emile Roemer

Geachte heer Roemer,

Mijn brief kan deze week aan nie­mand anders gericht zijn dan u. Sinds een week bent u immers de man van 32 (virtuele) zetels. Dat zijn er zeven meer dan Jan Mar­i­jnis­sen er op zijn hoogtepunt behaalde. U en uw par­tij kwa­men boven­dien nadrukke­lijk in het nieuws door­dat Wilders u een pro-Europese par­tij noemde. Grap­pig he? Bent u ein­delijk de groot­ste, weet nog nie­mand wat u nou wilt. Het feit dat Wilders tegen­wo­ordig zijn pijlen niet meer op Job ‘de poedel’ Cohen richt, maar op u, zegt alles over de pop­u­lar­iteit van de SP. Die is onder uw lei­d­ing uit­ge­groeid tot dé par­tij op de link­er­flank. Vol­gens Mau­rice de Hond bent u zelfs bijna twee maal zo groot als de PvdA. Het is een beetje de vraag wat nou de oorzaak is, en wat het gevolg. Bent u zo groot omdat de rest zo klein is, of andersom?

In een peri­ode als deze, waarin niet bin­nen afzien­bare tijd verkiezin­gen zijn, zakken de par­ti­jpun­ten wat naar de achter­grond, en is de pop­u­lar­iteit van een par­tij in hoge mate afhanke­lijk van het per­soon­lijke imago van de lijst­trekker. En laten we eerlijk zijn, er is wat dat betreft niet echt tegen­stand he? Cohen is een sti­jve hark. Pech­told een zeurk­ous. Sap een gri­jze muis en het CDA heeft überhaupt geen gezicht. Bli­jven over Wilders, die vooral druk is om zijn verza­mel­ing idioten in toom te houden, en Rutte, die in een dus­danig andere elec­torale vijver vist dat u daar geen last van heeft.

Boven­staande the­o­rie heb ik zelf bedacht, maar het is eigen­lijk mijn enige verk­lar­ing voor de huidige pop­u­lar­iteit van uw par­tij. Ik ben op zijn zachtst gezegd niet echt gecharmeerd van de SP – ik vind het eigen­lijk gewoon een eng clubje nee-roepers – maar het valt niet te ontken­nen dat u per­soon­lijk een hele fijne vent lijkt te zijn. Uw joviale voorkomen en pre­toog­jes doen het zo goed, dat het u is gelukt om de zure erfe­nis van Agnes Kant weg te poet­sen. Een presta­tie van for­maat! Door de grote tegen­stelling tussen par­tij en per­soon kom ik een beetje met mijzelf in de knoop. Moet ik u nou aan­pakken of adviseren?

Ik heb besloten voor het advies te gaan. Iedereen ver­di­ent immers een kans, dus u ook. Mijn eerste tip is van inhoudelijk aard: steun Europese een­word­ing. De Europese trein is namelijk allang niet meer te stop­pen. De reden dat de trein momenteel nogal piept en kraakt is dat hij nog niet af is. De reden dat hij nog niet af is, is door­dat par­ti­jen als de uwe dwars liggen. Doe iedereen een lol, en hou op met die sab­o­tage. Ned­er­land is dus­danig afhanke­lijk van inter­na­tionale han­del dat het economis­che zelf­mo­ord is om tegen Europa te zijn.

Mijn tweede tip gaat over de vorm waarin uw par­tij geneigd is de bood­schap te ver­pakken. Namelijk de stem tegen–vorm. Ik kan me vre­selijk erg­eren aan par­ti­jen die altijd uit­gaan van het negatieve. Hang die cam­pagne nou eens op aan wat de SP wél wil, in plaats van wat ze níet willen. Als je echt een vol­wassen par­tij bent, die er echt aan toe is om regeringsver­ant­wo­ordelijkheid te dra­gen, lijkt dat me wel het min­ste wat je moet kun­nen brengen.

Begrijp me niet ver­keerd, u heeft niet opeens mijn stem als u mijn tips opvolgt. Ik zeg alleen dat het de SP wat sym­pa­thieker zou maken en dat is denk ik hard nodig om die denkbeeldige 32 zetels vast te houden. Als u er voor kiest om in verkiez­ingstijd weer met tomaten te gaan gooien in plaats van mop­pen te tap­pen, voor­spel ik dat die zetels verd­wi­j­nen als sneeuw voor de zon. Zullen we daar t.z.t. nog eens op terugkomen?

Groeten,

Boudewijn.

PS. Deze brief is afkomstig van www.indewaanvandeweek.nl