Bromnozems

Er zijn verschillen tussen jongens en meisjes en hun driften, ik weet dat omdat ik in mijn leven geprobeerd heb om allround te worden.
Allround op alle gebieden maar vooral op het gebied van tot hoever ik kan gaan voordat ik een lel krijg en daar wil ik het nu even over hebben.
De lezer dezes leeft zich nu al kostelijk in over hoe mijn leerperiode zich heeft ontwikkeld: je ziet het al voor je? Ik geef toe, ik kwam soms een los poezelig handje tegen maar daar had ik het dan ook zelf naar gemaakt.
Maar ja, we waren toen jong en vooral onervaren, dat bleek vooral uit de reacties van vaders en moeders die hun dochters met hart en ziel bewaakten.
Even ter verduidelijking: ik praat over 1965 en wij hadden met vier vrienden een brommerclubje die de 60’s onveilig maakte en om nu alleen maar met vier knullen te gaan scheuren dat was maar niks, brandhout!
Dus zochten we meiden op en die waren in grote getale voorradig in die tijd, gekleed met wijde hoepelrokken en een knot haar van vier meter hoog op hun hoofdjes, sommigen daarvan wilden wel bij ons achterop.
Ondertussen lachten wij elkaar natuurlijk hartelijk uit wie er het meeste voor lul reed met zo’n ding achterop maar dit even ter zijde want dat is mannenpraat.
Onze brommers reden wel 48km/uur wat in die tijd op zich al erg gedurfd was.
Wij waren destijds waaghalzen.
Wie er achterop zat was niet belangrijk als er maar iemand achterop zat, dus vlogen we door kuilen en bochten zodat we bijna omkieperden; met gillende keukenmeiden achter ons die gillend en beukend op onze ruggen mepte maar ach: die poezelige handjes he.
Toen we stopten bij een graskantje naast een sloot gingen de meisjes langs de kant in het gras zitten.
Als rechtgeaarde bromnozem kon ik het niet over mijn kant laten gaan om mijn mede passagiërre links te laten liggen, of zitten in dit geval.
Ik dook er dus maar meteen bovenop en plakte mijn mond op die van haar.
Even later begon ze te spartelen en te meppen; ik dacht nog: goh he, wat ben ik toch goed.
Toen ik mijn mond van haar mond afhaalde en zij meer ruimte kreeg, kreeg ik mijn eerste lel: mijn wang gloeit er nog van zo hard, naar bleek lag ze met haar reet in de brandnetels.
Hierna brachten wij de meisjes weer keurig naar huis, want zo waren wij.
Voor de deur stonden dus vier brommers te knetteren met vier luid lachende gasten.
Even later hoorden wij een geluid boven ons en weer even later waren we kleddernat.
Een gebalde vuist met daaraan een boze vader had een emmer water uit het raam gekiept.
Mijn vriend was geheel ontstemd hierover en trok uit alle macht het ventiel uit de fietsband van de fiets die voor de deur stond.
Smalend lachend scheurden wij ervandoor.
De week erna zagen wij het meisje lopen die mij die lel had verkocht.
Ze liep te lachen en wenkte ons.
Toen wij bij haar waren zei zij schuddebuikend van de lach: mijn vader heeft geen fiets.
Prlwytskovsky.