Brutaliteit gestraft

Alle docenten zullen het ongetwijfeld herkennen; een leerling die hondsbrutaal tegen je doet en je mag niets doen om hem te straffen, anders word je onmiddellijk opgebracht door oom agent.
Juist omdat je jezelf als leraar nooit eens mag verzetten barst op een dag een keer de bom. Zo ook bij mij. Hij heette Joost, een jongen van 14 jaar die dacht dat hij de hele wereld aankon. Daar is op die leeftijd nog niet veel mis mee, maar bij hem schoot die zelfoverschatting behoorlijk door. Dat vertaalde zich ook in zijn gedrag tegenover het lerarenkorps op onze scholengemeenschap en met name tegen mij, maar vanaf die dag pikte ik het simpelweg niet meer.

De vlegel waagde het om mij, toen ik vroeg beter op te letten tijdens mijn aantekeningen op het elektronische schoolbord, uit te schelden voor verrekte mongol. Deze term heeft hij ongetwijfeld uit de absurdistische films van de verachtelijke New-Kids serie. Zelfs kinderen van acht jaar strooien overal rond met die taal, onbehoorlijk.

Welnu, de lezer begrijpt natuurlijk dat ik deze brutaliteit onmogelijk kon tolereren. Ik probeerde me nog in te houden en overwoog om het af te doen met een uurtje nakomen, maar het lukte me gewoon niet.
Met grote passen stapte ik naar zijn bureau dat achter in de klas was gevestigd. Ik greep het sujet bij zijn bovenarm en trok hem overeind. Vervolgens trok ik zijn gezicht aan zijn oor dicht bij mijn gezicht en siste dat het nou maar eens afgelopen moest zijn met zijn onverantwoordelijke gedrag en taalgebruik.

Ik manoeuvreerde de knul zo dat hij over zijn bureau gebogen stond en begon met mijn vlakke hand ongenadig hard op zijn billen te slaan. De jongen was te verbijsterd om nog maar een kik te kunnen geven, de klas daarentegen joelde van de pret.

Op dat moment realiseerde ik mij dat dit niet de juiste beslissing was geweest, ik had de jongen mee moeten nemen naar een apart kamertje en hem daar zijn welverdiende pak voor de bips moeten toedienen. Aangezien de rest van de klas uit het zelfde hout gesneden was als de ‘arme’ Joost gunde ik hun dit vertier allerminst.
Ik trok de jongen overeind en nam hem mee naar mijn kantoortje naast het lokaal. Het was nog niet te laat, de rest van zijn straf zou hij krijgen zonder de toeziende ogen van al zijn klasgenoten. In plaats van hem over een tafel heen te laten buigen nam ik de knul ditmaal over de knie en ging verder met mijn kastijding.

Intussen was de jongen wel wat gaan jammeren, niet zozeer van de pijn want hard slaan lukte me nog niet eens, maar vooral van de schrik en de schaamte.
Die schaamte zou nog veel erger worden, want ik begon met het losmaken van de knoop van zijn spijkerbroek en liet het verhullende kledingstuk op de grond zakken. Daar stond hij, met zijn roze-blauw gestreepte strakke boxershort van het afschuwelijke merk ‘Björn Borg’.

Nogmaals nam ik hem over de knie en trok ook het walgelijke stuk ondergoed naar beneden. Ik zette de kastijding voort op het blote kontje van de jonge puber. Het jammeren was inmiddels overgegaan in onbedaarlijk huilen waardoor de leerlingen in het lokaal ook doorhadden dat ik buiten hun zicht het pak slaag had voortgezet.
De ronde billen begonnen intussen behoorlijk rood te kleuren, ik had hem in tien minuten tijd toch aardig toegetakeld.
Na een flinke preek over taalgebruik, gehoorzaamheid en orde hielp ik hem met het optrekken van zijn broek en samen gingen we het lokaal weer in.

Uiteindelijk heeft deze actie tot mijn ontslag geleid, de ouders dienden een klacht in bij de schooldirectie en die besloot mij ogenblikkelijk op non-actief te zetten. Een maand later lag mijn ontslagbrief in de bus.
Triest dat docenten niet gevolmachtigd zijn om leerlingen dergelijke sancties op te leggen, ik kan u zeggen dat dit een van de beste opvoedtechnieken is die er bestaat. Joost zelf was het achteraf wel eens met mijn actie, tot mijn (en zijn) spijt waren zijn ouders en de directie dat totaal niet.

Billenkoek mag!