Kent u dat, het Calimero-effect? Zij zijn groot en ik ben klein en dat is niet eerlijk. 
Ik heb van nature altijd al behoorlijk veel moeite met dit gedrag gehad. Als professional is het zelfs mijn missie geworden om mensen inzicht te geven in het effect van dit gedrag zodat ze een keuze krijgen het anders aan te gaan pakken. Mensen die feiten, die nu eenmaal zijn zoals ze zijn, tot problemen maken zodat ze zichzelf als slachtoffer van de situatie kunnen opstellen, zijn in vaktermen nogal contra-productief. De kunst is om mensen die op deze manier in het leven staan inzicht te geven in hun gedrag zodat ze anders gaan kijken naar situaties die zijn zoals ze zijn. Met dat inzicht ben je instaat een andere positie in te nemen die je tot regisseur maakt. Dat is een veel prettigere en productievere rol.

Een voorbeeld van een mens die als regisseur door het leven ging is voor mij BNN oprichter Bart de Graaff. Ik bekeek onlangs de documentaire die over zijn leven is gemaakt nadat hij op 35 jarige leeftijd in 2002 is overleden. Ik vermeld er expliciet bij dat hij de oprichter is van BNN, dat kenmerkte zijn leven denk ik toch wel. Hij beet zich vast in iets uitermate productiefs zodat hij simpelweg geen negatieve energie kon lekken. Hij bepaalde gewoon zelf, ondanks de vervelende processen die zich in zijn lichaam afspeelde, wat er gebeurde in zijn leven. Zijn lijf werkte dan misschien niet zo mee, zijn brein en bewustzijn werkte daarentegen aan alle kanten wel om zijn doelen te bereiken.

Iedereen bepaald in mijn ogen zelf wat er gebeurd in het leven. Alleen gebeurd dat bij mensen die last hebben van het Calimero-effect onbewust. Dingen lijken je te overkomen en daar zit je dan… je beste vrienden organiseren een barbecue maar jij bent zwanger en durft het niet aan om slecht gebakken vlees te eten. Jij kan ook nooit aan iets leuks mee doen…
Maar wacht, het kan ook anders:
Je realiseert je dat het ook om de gezelligheid gaat en gaat gewoon genieten van dit moment waarop jullie heerlijk kunnen bijpraten;
Of je bedenkt dat je kunt vragen of ze ook iets maken wat jij gevaarloos kunt eten;
Of, nog beter, je maakt zelf een alternatief waar de andere gasten ook van zullen smullen zodat de feestvreugde nog verder stijgt
Of…

Kortom je kunt legio alternatieven verzinnen om de situatie naar jouw hand te zetten en er veel positieve energie uit te halen.
Als je het inzicht hebt verworven hoe je uit de slachtofferrol kunt blijven regisseer je bewust je leven.

Afgelopen week confronteerde ik er iemand mee die beweerde geen geld te hebben om twee keer in de week met het openbaarvervoer naar een fysiotherapeut te gaan. De therapeut had gezegd dat fietsen geen geld kost en daarmee was de kous af. De persoon in kwestie was hevig beledigd, hoe haalde die man het in zijn hoofd om hem te commanderen! Hij ging het zeker niet doen, geen denken aan. De man reageerde dus allergisch op de verkapte tip die hij kreeg omdat het als commando over kwam. De gouden tip om te fietsen, hetgeen ook nog eens zijn revalidatieproces zou versnellen, werd niet meer gehoord. Hij had ook zijn gevoel van trots om niet gecommandeerd te willen worden los kunnen laten en zien dat hem een oplossing aan werd geboden. maar dat gebeurde dus niet.

Dat is jammer. Ook van de therapeut trouwens want ook hij is professional en had zeker wel kunnen merken dat zijn priemende opmerking als een rode lap op een stier werkte. Het is een hele kunst om als Bart de Graaff te zijn namelijk, daar mag je best een steuntje in de rug bij gebruiken.
Aan de andere kant bieden de mensen om je heen die ongenuanceerd tegen je doen, je wel de mogelijkheid om je te wapenen tegen de slachtofferrol. Als iedereen lief en aardig communiceert wordt je niet zo snel bewust van de actieve houding die je zelf kunt aannemen om de regisseursrol in handen te houden. Mensen die je het meest irriteren bieden je immers de beste kansen om te leren. Misschien stuur ik nog wel om een bedankkaartje naar de therapeut? Want hoe had ik anders mijn coachee duidelijk kunnen maken dat hij van rol kan wisselen?

(deze column is eerder gepubliceerd op de website van mijn coachingspraktijk)

Categorieën: Maatschappij

7 reacties

Emiliever · 4 december 2009 op 09:34

Interessant te lezen, zeker omdat niet elke therapeut er dezelfde gedachten op na houdt. Ik raad je wel aan iets beter te letten op de vervoegingen! Zelfs in de aardigste column storen ‘d’ en ’t’ fouten nogal.

FatTree · 4 december 2009 op 10:28

Goede column!

Ik vraag me af in hoeverre het mogelijk is dergelijke negatieve denkprocessen echt bij de basis te veranderen. Wel is het meestal zo dat mensen die zelf negatief denken, vaak gesteund worden door mensen die zelf positiever denken, of het nou een therapeut is die deze inzichten geeft of een medemens.

Interessant is natuurlijk hoe deze verschillen ontstaan in de mens, en op te merken dat de realiteit waarin we leven zo is als we het willen zien.

arta · 4 december 2009 op 10:45

Goed onderwerp, mooie titel, maar wel wat slordig uitgewerkt…

pally · 4 december 2009 op 12:16

Zeker, zinvolle inhoud, Monique, al kun je wat mij betreft minder wapperen met het feit dat je broepscoach bent. Maar dat komt waarschijnlijk omdat je dit stuk ergens anders vandaan gehaald hebt, waar dat wel van belang is. Ik zou je aanraden het dan voor CX wat aan te passen. Nou riekt het toch een beetje (misschien onbedoeld) naar reclame voor je eigen bedrijf.
En als je dan toch professioneel wilt overkomen moeten er m.i. echt niet zoveel vervoegingsfouten in zitten. Je zou uit deze tamelijk forse kritiek kunnen concluderen dat ik dit een slecht stukje vind. Maar dat is niet zo. Je schrijft op zich best goed. Bovendien halen kritische mensen juist zinvolle eigenschappen naar boven, toch? 😉

groet van Pally

Monique · 4 december 2009 op 13:00

Iedereen erg bedankt voor de eerlijke kritieken! Daar heb ik inderdaad erg veel aan. Ik laat mijn teksten wel nakijken op spelling door iemand anders en word dan zelf nogal “lui” en niet meer kritisch genoeg.

Inderdaad is de column niet bedoeld al reclame maar juist om dit soort reactie te krijgen zodat ik scherper blijf!

Groet, Monique

DreamOn · 4 december 2009 op 18:44

Ik ben het eens met de bovenstaande reacties. Veel slordigheidsfoutjes, maar wel een zinvolle column.
Probeer alleen niet te denken dat de lezer dommer is dan jij. Zodra ik zo’n eerste zin lees, waarin je uit gaat leggen (!!!) aan de lezer wat dat calimero-effect nou precies is, dan voel ik het als een beetje belerend, zo van, jahaaa, dat weet ik heus wel.
Mocht je twijfelen, of de lezer weet wat je bedoelt, dan is er wel een ander trucje, dan omschrijf je het gewoon in een voorbeeld. Mochten lezers inderdaad niet weten wat een Calimero-effect is, dan snappen ze het na het lezen van je eerste voorbeeld.

(PS In je reactie op de reacties staan ook alweer twee foutjes… 😉 je denkt volgens mij vlugger dan dat je typt, en dan sla je letters over).

KawaSutra · 5 december 2009 op 02:20

En ik ben het dan weer eens met bovenstaande reactie van DO.
En wat het Calimero-effect betreft, ben ik letterlijk ervaringsdeskundige. 😀 Maar inderdaad zul je het moeten doen met de lengte die je gekregen hebt. Hoewel het soms verdomd lastig is als je bijvoorbeeld eens naar een voorstelling of concert gaat. Je kruipt wel wat makkelijker tussen iemands benen door naar voren, dat dan weer wel. Ieder nadeel heeft z’n voordeel (Cruijff). 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder