In een rode personenauto, gehuurd op het vliegveld, nam ik de zoveelste bocht. Het was mijn eerste kennismaking met dit ruige Latijns Amerikaanse land. Ik wou vandaag meteen naar het stadje verderop, om de winnares van de Latijns-Amerikaanse Literatuurprijs te interviewen, maar ik begon me af te vragen of het allemaal wel in één dag zou lukken.
Laatst keek ik weer naar discovery en was het weer raak. De verhalen over ufo’s en rare wezens met ovale hoofden en grote ogen vliegen je om de oren (of voelsprieten). Tegenwoordig hoef je alleen maar te roepen dat er aliens aan je gesleuteld hebben en je bent een bekende Nederlander. In deze tijd van onbenullige soaps zijn er toch al zoveel bekende Nederlanders. Ik word persoonlijk een beetje ziek van mensen die er alles aan doen om aandacht op te zoeken.
De natuur roept haar. Ze weet wel beter maar moet en zal de natuur zijn gang laten gaan, wat moet je anders als rijpe vrouw?!. Een kwart stukje Maan schijnt treurig tussen twee gebouwen door op de glimmende straat. Van veraf lijkt dit de weg zoals besproken in dat sprookje “ follow the yellow brick road” hoort ze in haar achterhoofd. Het was nog geen 5 uur geleden dat ze een soort gelijk sprookje voor had gelezen aan haar zoontje voor ze vertrokken was.
De Almachtige bekijkt de beelden. Er vloeit een traan over zijn wang. Gevoel wat bij deze levensvorm alleen aan Hem is voorbehouden. In een maatschappij waar het eeuwige leven heerst. Gevoel. Doorgaans direct geanalyseerd en maatregelen genomen. Geen risico’s. In een bestaan waar alles is gerealiseerd. Niets meer te wensen is. Alleen Hij kent sentiment. En dat geeft een onweerstaanbare drang om meer te willen weten over het verleden. Over de voorvaderen.
Het was op een woensdag, 7 mei 2003 om precies te zijn, dat ik met geavanceerde apparatuur voor mijn raam stond om mijn thuisfront, de planeet Mercurius, voorbij de zon te zien trekken. Het was de 2e keer sinds ik hier op deze aardkloot was beland. De 1e keer was ik pas 2 jaar oud. Tranen welden op in mijn ogen toen de kleine stip in zicht kwam. Plots kreeg ik het bloedheet en werd alles zwart voor mijn ogen. Toen ik bijkwam, had ik een ontzettende jeuk aan mijn ballen en ging mijn hand richting mijn broek. Whaaaah! BALLEN in mijn broek???
Het is een zonnige dag en ik loop door de Efteling, die nog niet voor het gewone publiek geopend is. Onze smurf Yannick heeft me toegang verschaft via de dienstingang, en zo kan ik in alle rust van het park genieten.
Haar borsten staan mooi vooruit, de stijve tepels wijzen licht omhoog, en ze loopt recht op mij af. Kan ik je ergens mee helpen, vraagt ze terwijl ze met een vluchtige blik mij van top tot teen keurt. Bij mijn kruis blijft haar blik hangen, ze knikt een keer goedkeurend, en met haar zaadvragende ogen begint ze mij uit te kleden.
Iedere Nederlander krijgt een Chip geïmplanteerd.(doen ze bij de huisdieren ook al).
Deze chip is via de vele GSM masten en satellieten (GPS) in het land 24 uur per dag te volgen. Vaarwel privacy.