“Goedenavond, u spreekt met Sofie van Enexent, mag ik u een paar vragen stellen?”
“Nee!”
Tuut tuut tuut.
“Met Harrumse.”
“Goedenavond, u spreekt met Sofie van Enexent, mag ik u een paar vragen stellen?”
“Geen interesse.”
Tuut tuut tuut.
Heel vreemd. Ik zie hier allemaal zwarte mannetjes rondhuppelen in mijn bos. Ze zijn zo zwart als roet. Die hebben al heel lang geen zeep meer gezien. Ze stinken ook nog eens naar knoflook, uit hun mond. Heel vreemd.
Soms heb je van die avonden waar je ínkruipt, waar je in verdwijnt. Een avondje toeren door de grachten van Amsterdam, op een rondvaartboot. Inclusief diner aan boord met als toetje de nieuwste voorstelling van illusionist Hans Klok in Carré.
Rond de klok van 08.00 uur. Afrastering en schoolhekken nog gesloten. Groepen, te uitgeslapen, leerlingen drommen samen voor de ingang. Daartussen handenvol moeders. Naarmate de tijd verstrijkt drommen die in steeds grotere pelotons samen. Kapsels verward, gezichten in de nachtstand. Hun beperkte wereldgebeuren luid kwetterend doornemend: bonte was – witte was. De dagelijkse boodschappen. Alsook de kleur van het behang. Net kinderen.
Als het donker wordt begin ik het te voelen: de schrijfdrift… Het ontpopt zich als een energieke vlinder die uit haar cocon breekt, maar is op dat moment niet meer dan een ongeleid projectiel dat alle kanten uit waait. Naarmate de avond vordert, komen ook de concrete ideeën voorbij fladderen. Sigaretten en koffie zijn gedurende dit proces waardevolle collega’s. De mok mijn rechterhand, de peuk mijn linker. Zodra ik plaats neem achter mijn beeldscherm, of vóór mijn beeldscherm als dat makkelijker tikt, kijk ik vaak even op wat nieuwssites.
