Drie plus één

“Sorry, maar ik zie echt geen andere keus”. Met tranen in haar ogen, verontschuldigde ze zich, terwijl ik machteloos op de operatietafel lag. Het was niet haar schuld en ook niet de mijne.

Alles wat ik doe

In een leeg huis, moederziel alleen met als enig gezelschap mijn eigen muziek en boeken, is het leven zo kil, zo ellendig kil, dat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet. De harde werkelijkheid dondert over me heen en jaagt me de stuipen op het lijf. Er ligt geen rooskleurig vooruitzicht in het verschiet. Dat stemt me in en in triest. Ik zit nog vol met wroeging, twijfel, frustratie en verdriet.

Auuuuuu!

Op de parkeerplaats van de supermarkt biedt een meisjesmevrouw met kindje mij een resterend half uur op haar parkeerbon aan. Daar schiet ik niet echt veel mee op, maar ze is te aardig om ’nee’ te zeggen en ik pak het dus dank-je-wellend aan. Als ik het papiertje in mijn auto achter de voorruit wil zetten, tik ik met mijn duimnagel stevig het stuur aan. Die nagel zat al een tijdje los en had geen gezellige kleur meer.’Au, au’, gil ik hardop, en tegelijk zie ik alles om me heen even tollen, zo’n pijn doet het.

Tai Chi, ehhh … Tai wie?

Tai Chi, ehhh …Tai wie? Wa … nog nooit van geheurd? Ginne skrik want ik ben efkes gon kieken. Joa, oppe Mierleseweg, schuin tegenover Café ‘t Trefpunt. Want daar zit het, Tai Chi, ehhh …Tai wie? Joa, Tai Chi, het nationaal centrum van de Taoïstische Tai Chi vereniging Nederland zetelt voortaan in Hellemond. Oppe Mierleseweg 140. Wat ze daar doen? Aan oew gezondheid werken. Ik kan het oew zeker anrikkemendere.