Pietertje is bijna niet te zien en toch is hij aanwezig. Met zijn vriendjes hangt hij gezellig in een vliesje, aan een tros. Er wordt flink gelachen en gepraat. Vooral over de uitgaansgelegenheden die ze dit weekend zullen bezoeken. Midden in de conversatie begint de tros heftig te schudden. In paren van twee worden Pietertje en zijn maten gelanceerd.
Ik ben er nooit erg goed in geweest, de exacte vakken. Het berekenen van coördinaten met cijfertjes is mij te droog en gaat mijn voorstellingsvermogen te boven. Mijn brein heeft behoefte aan uitleg en beeldvorming. Pas dan zie ik een probleem onder ogen en kan ik aan de slag met de oplossing. Wiskunde is nooit mijn ding geweest, maar natuurkunde daarentegen, zag ik wel zitten. Natuurkunde is tastbaar. Natuurkunde is het berekenen van logische uitkomsten, actie, reactie en gevolg.
Deze week kreeg ik een schokkende mededeling. Na alle behandelingen, de operaties die niet meer op twee handen te tellen zijn, een enorme hoeveelheid aan onderzoeken en ruim zes jaren van controles, ziet het ernaar uit dat ik op zoek moet naar een andere thuisbasis.
Voor me aan de balie staat een dame, die in onbegrijpelijke taal in haar telefoon kwettert. Uit haar tas pakt ze een ziekenhuiskaartje en een doktersverwijzing. “Ik komen voor babyweggooi,” meldt ze tussen haar telefoongesprek door tegen mij. Licht gegeneerd pak ik haar kaartje en de verwijzing aan, maak de papieren in orde en nodig de dame uit tot plaatsnemen in de wachtkamer.
23 mei 2009
Ik heb nooit iets met België gehad, noch met haar inwoners tot de dag van 23 mei 2009 aanbrak.
De 23e mei van 2009 leek een mooie dag voor een Vlaamse vader.
