Over leven

Pietertje is bijna niet te zien en toch is hij aanwezig. Met zijn vriendjes hangt hij gezellig in een vliesje, aan een tros. Er wordt flink gelachen en gepraat. Vooral over de uitgaansgelegenheden die ze dit weekend zullen bezoeken. Midden in de conversatie begint de tros heftig te schudden. In paren van twee worden Pietertje en zijn maten gelanceerd. Via een soort trechtertje worden ze in een lange glijbaan gegoten. Na wat scherpe bochten belanden ze in een grote roze gang. Pietertje bibbert nog een beetje van het glijbaan avontuur. Hij rekt zich een beetje uit om te kunnen zien waar hij is terechtgekomen. Helemaal vooraan ziet hij zijn vrienden. De gang is niet prettig, het is er veel te roze en te glibberig. Pietertje wil hier niet blijven maar hij ziet nergens een bordje met de uitgang. Net als hij zich begint af te vragen hoelang hij hier moet blijven, gebeurt het.

Ze bewegen. Naar voren en dan weer naar achteren. Het gaat een beetje gek want met het bewegen schuift het hele cellenvolkje mee. Peter ziet tot zijn schrik zijn vriendengroep op zich afkomen. Verderop gaat er een poort open. Als een vloedgolf worden Pietertje en zijn maatjes naar buiten geperst. Pietertje zwemt voor zijn leven, voor geen goud wil hij weer terug die lange gang in. Hij komt in een open ruimte waar hij vrij kan bewegen en na een tijdje drijft hij rustig weg.

Terwijl Pietertje voorzichtig de omgeving verkent, wordt hij bij zijn kruintje gepakt en in de richting van een vreemd wit rondje gezogen. Ondanks zijn goede conditie en zijn slanke en soepele staartje lukt het hem niet om weg te spurten. Wanneer Pietertje om zich heenkijkt, ziet hij wel honderden celvriendjes synchroon zwemmen, allemaal om hetzelfde witte rondje heen. Het werkt hypnotiserend.

Dan gaat het witte rondje open. De vriendjes die voor de deur aan het zwemmen waren, worden in één klap naar binnen gezogen. Pieter schrikt zich een ongeluk. Hij maakt gauw, dat hij wegkomt. Een rit op de glijbaan en een verblijf in een benauwde roze gang zijn genoeg geweest voor vandaag. Pietertje probeert achteruit te zwemmen, waarbij er telkens witte vliesjes en vlokjes op hem terecht komen. Het witte goedje kleeft een beetje, maar voelt wel lekker warm aan op zijn lijfje. Pietertje merkt, dat hij is uitgeput en hij besluit om even uit te rusten, in een hoekje van deze open ruimte. Na een tijdje kan Pietertje zijn ogen niet meer openhouden.

Hij wordt bruut uit zijn slaap gerukt doordat hij een tik krijgt met een stokje waaraan een wit kwastje is vastgemaakt. Hij spartelt om weg te komen. Helaas, het helpt niet, zijn staartje zit vastgeplakt aan het kwastje en zacht doch dwingend wordt hij de warme ruimte uitgetrokken. Pietertje rilt van angst. Voor hij het weet, ligt hij op zijn rug. Voorzichtig rolt hij zich op zijn buik. Gelukkig is hij niet alleen, naast hem bibberen nog wat vriendjes. Hij kijkt voorzichtig om zich heen. Er is een doorzichtig dekentje over zijn groepje neergelegd. De ruimte begint te draaien. Pietertje wordt er misselijk van. Er flitst een licht. Van schrik zwemt hij zomaar spontaan een rondje, net als zijn vriendjes, en zo botsen ze steeds tegen elkaar aan.
Even later geeft Pietertje het op. Hij kan niet meer.

[i]“Gefeliciteerd, mevrouw,” klinkt het ergens vanuit de ruimte. “De samenlevingstest is positief. Kijkt u maar eens. Ziet u? Allemaal prachtig bewegende zaadcelletjes”[/i]