De volgende column bevat shockende, kwijlende, onthullende en persoonlijke informatie die alleen bestemd is voor mijn konijn met zeepresten in de ogen en is derhalve niet geschikt voor derden. Daarom wil ik U vriendelijk verzoeken om Uw nieuwsgierigheid zodanig in bedwang te houden dat het lezers-aantal-tellertje niet boven de 1 stijgt. Op goed vertrouwen, wil ik U bij voorbaat danken.
Soms weet je niet wat je wakker maakt. Een geluidje van buiten of het aanspringen van de verwarming. Ook deze keer weet ik het niet. Mijn wekkertje wijst 3.30 aan. Te vroeg om op te staan. Als ik mij omdraai zie ik dat mijn vriend niet meer naast mij ligt. Na een kwartier is hij er nog niet. Toch maar even kijken waar hij uithangt. Zacht loop ik de trap af en beneden aangekomen zie ik mijn vriend in lotushouding op de grond zitten In een soort kleermakerszit. Zijn ogen zijn gesloten en zijn rug is kaarsrecht. Op zijn gezicht ligt een weemoedige uitdrukking.
‘Het gaat niet goed tussen ons.’ Met natte ogen kijkt Patrick mij aan. Een radeloze blik in zijn ogen. ‘Carla en ik gaan waarschijnlijk uit elkaar. Zeventien jaar getrouwd, weet je. En dan zegt ze ineens dat ze niet meer van me houdt. Zeventien jaar!’ Mistroostig schudt hij zijn hoofd. ‘Kijk, ze heeft vanaf het begin haar twijfels gehad. Of ik het wel helemaal voor haar was. Ze heeft last van zomerdepressies. In het voorjaar wordt ze neerslachtig, maakt ze zich druk over haar lichaam. Of ze nog aantrekkelijk is voor de mannen. Maar toen ze een kind van me wilde dacht ik dat het goed zat, dat ik haar definitief voor me gewonnen had.’
Boude stelling: “Houden van een ander heb je alleen maar nodig omdat je niet genoeg van je zelf houdt. Dus [i]houden van[/i] is voor mietjes”. Hoppa! Prik ik mooi ff die luchtballon voor u door; een maandje voordat u allen weer naar de kiosk loopt om een dozijn Valentijnskaartjes aan te schaffen. Bespaar ik u mooi die centen.
