Dát moment. Als we -weer eens veel te laat – na al onze avondrituelen de nachtlampjes op onze nachtkastjes uitknippen. Als we -na nóg een laatste zoen- lekker lepeltjelepeltje gaan liggen en ons nog eens lekker tegen elkaar aan schurken.
De ultieme voorbereiding zou toch wel een trouwbeurs zijn, denk je nog in je onschuld. Nou geloof me, als je de Huishoudbeurs een beproeving vindt, dit is erger. De entree bedraagt het niet geringe bedrag van € 13,50. Maar ach, dit is een investering in de mooiste dag van je leven, dus kosten noch moeite worden gespaard. Je krijgt wel een tas met trouwbladen, weliswaar van vorig jaar, trouwen is toch van alle tijden?
“Hoe is het gegaan vandaag?” vroeg ik nieuwsgierig aan de juf van mijn vierjarige zoon die voor het eerst naar school was geweest. ‘Nou, die is hier echt niet te handhaven hoor!’ was het verschrikkelijke antwoord, een antwoord dat mij nu – vijftien jaar later – nog steeds in mijn geheugen gegrift staat.
Wat is dat voor een feest? Dat ieder jaar het Zuiden rept en roert en hartstocht passievol laat branden? Het is een feest voor gelijkgestemden, geworteld en gerijpt in tradities en rituelen. Een voorjaarsbode vol lichteuforie. Met viering van te strakke teugels. Een feest van emotie, met vette schmink, een glimlach rond de mond. Een feest van zoete nectar genuttigd onder een prille voorjaarszon.
Zijn naam was Noël, doctorandus in de Rechten. Hij was jong en ambitieus; wonende in een stad waar niemand hem kende en waar hij zich eenzamer voelde dan ooit. Ik was zo gelukkig toen ik hem voor het eerst zag; toen ik hem op dat nachtelijk tijdstap ergens in de winter meenam naar mijn sombere achterkamer die in één klap lichter werd. Hij, lief, intelligent, sociaal, gevoelig mens. Hoe kon ik niet van hem houden?
Hoe kon ik hem niet met open armen in mijn leven verwelkomen?
