‘Morgen ga ik godverdomme volhouden. Ik weet hoe eten smaakt, ik hoef het niet nog een keer te proeven.’ Lisa is net 19, maatje 34 en volgens zichzelf veel te dik. ‘Eigenlijk is het heel simpel,’ schrijft ze op haar pro-ana weblog. ‘Elke keer als ik nee zeg tegen eten, zeg ik ja tegen dun zijn. Honger is niet mijn vijand. Ik wil honger lijden, dus honger is mijn vriend.’
Het meest schokkende boek dat ik tijdens mijn studie heb gelezen is ongetwijfeld ‘The cultural contradictions of motherhood’ dat de Amerikaanse Sharon Hays in 1998 heeft gepubliceerd. Zij vraagt zich namelijk af waarom moeders zoveel tijd stoppen in moederen. Volgens haar is dat helemaal niet vanzelfsprekend en zeker niet van alle tijden.
Ik zag ze eerst langs het raam lopen. Een guitig meisje met wapperende staartjes die al huppelend haar sober geklede vader bij probeerde te houden. Een vreemd soort geluk straalde van hen af terwijl ze zich naar mijn voordeur begaven. Aangezien ze geen blauwe envelop met zich meedroegen deed ik, zo gastvrij als je maar kunt lijken in een badjas, de deur open. Of ik het kaartje dat het meisje mij, met een vreemde hoopvolle blik in haar ogen, aanreikte even goed door wilde lezen.
Een paar maanden geleden heb ik voor een Franse notaris een ingewikkeld Indonesisch testament en ook een Indonesische eigendomsakte vertaald van het Indonesisch naar het Frans. Later liet hij mij per email weten dat hij en zijn gezin twee weken vakantie wilden nemen in Bali.
Beleefd maar arrogant, zoals dat soort rijke Fransen zich gewoonlijk gedraagt, vroeg hij mij om voor hem een gemeubelde villa te vinden die hij dan zou huren.
“Hallo, spreek ik met de heer Visscher? “
Ja , dat geloof ik wel, u zoekt mij?…
“ik bel even namens de gemeente, u heeft nog een rekening openstaan”.
Hoezo rekening?
