Een paar maanden geleden heb ik voor een Franse notaris een ingewikkeld Indonesisch testament en ook een Indonesische eigendomsakte vertaald van het Indonesisch naar het Frans. Later liet hij mij per email weten dat hij en zijn gezin twee weken vakantie wilden nemen in Bali.
Beleefd maar arrogant, zoals dat soort rijke Fransen zich gewoonlijk gedraagt, vroeg hij mij om voor hem een gemeubelde villa te vinden die hij dan zou huren. Inwonend personeel (knecht, meid en kok) plus een zwembad was absoluut noodzakelijk, schreef hij. Zou monsieur daar even kunnen voor zorgen, vroeg hij mij, want tenslotte woont monsieur in Bali en monsieur weet dus de weg.

Mijn eerste reaktie was : rot op en zoek het zelf uit via een reisbureau of via het internet, want op het internet zijn er vele aanbiedingen van luxe villa’s met personeel te huur in Bali.
Maar dan dacht ik aan mijn vertaling voor hem. Ik had hem schandalig veel euro’s aangerekend en hij had onmiddellijk betaald.
Als ik in de toekomst nog vertalingswerk van hem zou krijgen, wordt dit een mooie en belastingsvrije bron van inkomsten.

Ik telefoneerde dus mijn vriend prins Ngurah die een lid is van de koninklijke familie van Klungkung. Hij stelde onmiddellijk een prachtige villa ter beschikking maar aan een zeer dure prijs. Ik mailde de prijs naar Monsieur le Notaire in Parijs, en die kerel betaalde 24 uur later.
Zonder dat ik er om vroeg gaf Prins Ngurah mij zelfs een commissie, want ook Balinese prinsen zijn dankbaar wanneer iemand er voor zorgt dat hun villa’s verhuurd worden.

Mij even uitnodigen in die villa of mij even komen bezoeken was blijkbaar beneden de waardigheid van mijnheer de notaris, integendeel, eergisteren telefoneerde hij mij vanuit zijn gehuurde villa in Zuid-Bali. Zijn stem klonk boos en hij sprak mij aan alsof ik zijn klerk was die een komma verkeerd had gezet in een notarisakte.
De conversatie die uiteraard in het Frans werd gevoerd verliep als volgt.

-Monsieur, het huispersoneel is onbetrouwbaar en u heeft mij gezegd dat ik altijd kan rekenen op het personeel. Stel u voor, morgen vieren wij de verjaardag van mijn oudste dochter, en de kokkin zegt dat zij morgen niet kan komen werken. En weet u waarom ? In slecht Engels zei ze iets over de tanden van haar broer. Toen ik haar vroeg of zij misschien zijn handje moest vasthouden bij de tandarts lachte zij. Ze lachte mij uit, monsieur. Ze zei dat er heel veel mensen meegaan en dat ik ook mag komen met mijn gezin. Denkt ze nu echt dat ik zomaar alles geloof ? Dat er hopen mensen met die broer meegaan naar de tandarts lijkt mij al totaal uit de lucht gegrepen, maar dat zij mij en mijn familie ook nog vraagt om mee te gaan is helemaal gek. Wat denkt u daarover ?

Ik hikte haast van het lachen, maar ik zorgde er voor dat de notaris dit niet hoorde.

Die kokkin sprak natuurlijk slecht Engels, en wist enkel iets te zeggen over de tanden van haar broer, maar dat heeft helemaal niks te maken met een bezoek aan de tandarts.
Volgens het Bali-Hindoe geloof moet elke man en vrouw voor zij in het huwelijk treden een heel klein symbolisch stukje van hun hoektanden laten afvijlen, zodat zij meer menselijk worden. De tanden worden van dierlijke scherpe uitsteeksels tot beschaafde menselijke maten gevijld. Dat wordt gedaan door Hindoe priesters. Alle dorpsbewoners, of, wanneer in de stad, al de mensen van de wijk, komen naar dat feest. Na de ceremonie wordt er flink gezopen (palmwijn en ook arak, een verschrikkelijke alcoholische drank die ik nooit meer aanraak wegens de gruwelijke kater de dag er na)

De kokkin lachte die notaris helemaal niet uit. Zij glimlachte om zich te verontschuldigen voor haar slecht Engels en ook omdat zij twee dagen vakantie wil wegens de tandvijl ceremonie van haar broer.
Elke bediende lacht wanneer hij/zij een gunst vraagt aan de baas. De bedoeling van die glimlach is om de baas (of bazin) gunstig te stemmen.

Een glimlach kan ook betekenen dat men de aangesprokene niet wil betrekken in de droefheid. Zo heeft mijn eigen huisbediende drie jaar geleden lachend gezegd dat haar vader overleden was. Zij lachte omdat zij niet wilde dat ik ook triestig zou zijn. Dat is de Indonesische beleefdheid die uitersten kent waar wij niet toe in staat zijn.

Ik heb dat allemaal uitgelegd aan mijnheer de notaris die weinig begrip toonde.
Hij bleef er van overtuigd dat die kokkin hem uitgelachen had.
Mensen zoals die notaris moeten dan maar in Frankrijk blijven, maar dat heb ik hem niet gezegd, wegens die toekomstige vertalingen, weet je wel…


3 reacties

klapdoos · 15 augustus 2009 op 11:53

Vasthouden hoor die knakker, die leert het wel als hij maar lang genoeg blijft loopt hij vanzelf wel leeg. Wij blanda’s krijgen in ieder geval door jouw heerlijke verhalen een stukje cultuur mee dat hier nergens te lezen valt…Leuk beschreven,
groet van leny 😆

Anne · 15 augustus 2009 op 19:54

Ik weet niet. Tja, die bron van inkomsten. Maar is dat nou echt zoveel waard? Ik weet niet.
Informatie over cultuur en cultuurverschillen beleefd vanuit het perspectief van een inmiddels ingewijde en tot wijzer weten bekeerde westerling vind ik altijd leuk om te lezen, dat wel. Maar zo bekeerd ben je blijkbaar toch ook weer niet 😀

arta · 17 augustus 2009 op 23:20

Zó leuk om jouw verhalen te lezen!
Tandvijlritueel: Nooit van gehoord, lijkt me heel bijzonder!:-)

Geef een reactie

Avatar plaatshouder