100 travestieten

Ik zag laatst een zwartwitfoto, van een travestiet, meende ik. De typische mannelijke gelaatstrekken waren subtiel gemaskeerd door zorgvuldig aangebrachte lipstick, eyeliner en een weinig oogschaduw. De borstelige wenkbrauwen en de ingetogen pruik maakten het plaatje compleet. “Ze beginnen het te leren”, dacht ik. Niet meer dat “over the toppe” met liters oogschaduw, carnavaleske 70-er jaren pruiken en opgespoten lippen. Maar gewoon een man die van een verkleedpartijtje houdt en hier niet voor naar de feestartikelenwinkel is gegaan, maar gewoon eens een kijkje is gaan nemen in de modale klerenkast van zijn stofzuigende echtgenote. En daarna als toetje nog even heeft gesnoept uit haar makeupdoosje.

Hij komt, ziet en overwint

Binnenkort komen er computers die onze gemoedstoestand kunnen herkennen. Onze boosheid, angst, afkeer, vreugde, treurnis en verwondering, niets blijft voor deze computer verborgen. De ontwikkelaar van dit vernuftige computersysteem is de Delftse onderzoeker Dragos Datcu. Zijn vinding combineert gezichtsuitdrukkingen met emoties in stemgeluid en is zelfs in staat om emoties af te lezen van bewegende hoofden.

Kom niet aan het ego van een ‘Anchorman’

Wat is het elke dag toch smullen op de Nederlandse TV. Dag in dag uit kunnen we kijken naar verschillende discussieprogramma`s met daarin verschillende type presentatoren. Ik belicht er een paar. Ik denk aan de dagelijkse kost Pauw en Witteman en de Wereld Draait door. Verder kunnen we op dinsdag kijken naar Andries Knevel met het elfde uur en op sportgebied hebben we natuurlijk Jack van Gelder met het wekelijkse Studio Voetbal op zondag.

De billen van Hanneke

Televisie. Het zal ongetwijfeld aan mij liggen, maar ik schakel altijd op de meest genante momenten in.
Weer De Wereld Draait Door, het is vrijdagavond, Hanneke Groenteman heeft óók een boek geschreven.
Als u weg wilt zappen moet u dat vooral nú doen, want het wordt érg.

Thomas

[b]M[/b]ijn hoofd zit vol watten als ik vanmorgen wakker word. Verheugd merk ik dat de pijn in mijn kaak, na tweeënhalve week, eindelijk verminderd is. Kennelijk doen de pijnstillers en de antibiotica die ik maandag van de huisarts kreeg hun werk. Suf worden mijn hoofd en lijf er wel van. En duizelig. Daarnaast heb ik nu ook last van een stekende hoofdpijn. Toegeven aan mijn uitermate wankele conditie van dit moment wil ik niet, dus sta ik dapper op. Ik smeer een paar boterhammen voor mijn dochter, die neuriënd haar tas staat in te pakken. Ze zingt leuk, maar ik kan er het nu niet bij hebben en als ze even later de straat uitfietst, slaak ik wat gegeneerd een zucht van verlichting. Waar is mijn bed?