De bordeauxkleurige gordijnen moeten dicht. Punt. Het vroege avondlicht mag niet zien hoe mijn lichaam spartelt onder zijn bewind. Zijn handen harken de jaloezieën bij elkaar. Mooie, grote, stevige mannenhanden. Hoe vaak droom ik ’s nachts zijn hand niet op mijn schouder; ik ben de tel kwijtgeraakt.
Einde van de vakantie betekent ook meestal het einde van de pret, weet ik uit ervaring. You always work, work, work, krijg ik dan verwijtend te horen. Alsof ik er wat aan kan doen, dat leraren de eerste week na onze twee weekjes vrijaf al druk sb’s plannen en ons opzadelen met tergende taken.
Vanuit de dierentuin van Emmen ontving ik een vraag van een verbaasde oppasser. De apen zaten daar al geruime tijd angstig op de apenrots. Ze durfden er niet meer af te komen. Maar opeens is alle stress bij de apen weer voorbij. Of ik wist hoe dat kwam? Ja hoor: Hilbrand Nawijn is niet langer kandidaat in het programma “So You Wannabe A Popstar”. Duidelijk toch? Maar vanuit het Ministerie van Onderwijs kreeg ik een vraag, die lastiger te beantwoorden valt.
De homoscene in Dublin is qua omvang te vergelijken met die van Rotterdam, maar dan met rosse Kelten in plaats van lelijke Maaslanders en Arabische broodpoten. Nou veranderen dingen in Ierland heel snel, en wees gewaarschuwd: ik voel een stuk opborrelen waar de honden geen brood van lusten.
Ik moet u iets bekennen. Ook ik word met enige regelmaat overvallen door een dwangmatige en niet te stuiten behoefte tot bevrediging van impulsieve verlangens.
Eigenlijk is het ongemerkt gegaan, het sluipt er als het ware in en de bewustwording komt pas veel later. Maar dan is het te laat.
