Gordijnfestijn

De bordeauxkleurige gordijnen moeten dicht. Punt. Het vroege avondlicht mag niet zien hoe mijn lichaam spartelt onder zijn bewind. Zijn handen harken de jaloezieën bij elkaar. Mooie, grote, stevige mannenhanden. Hoe vaak droom ik ’s nachts zijn hand niet op mijn schouder; ik ben de tel kwijtgeraakt. Een scheefhangende foto siert de muur. Een kerel die een rij hagelwitte tanden lacht; zelfzeker een sigaret tussen zijn lippen hangen heeft. Daarnaast vluchtig een recente foto geplakt: een meisje en een jongen en een steelse, ietwat dwingende kus. In blokletters “seni seviyorum”.
“Me. You. We.” Zijn vingers wijzen. En dan een vlinderkus in mijn hals. Mijn ondeugende vampier. Blaffende honden bijten niet. Een wurggreep rond mijn middel. Mijn lijf kronkelt onder zijn aanrakingen.
Ze geurt nog naar het ochtendbad: overal heerlijk fris en alom verse sporen van groene thee bodylotion. Een nieuwjaarscadeautje, omdat ik hem het ganse jaar zou kunnen verleiden, gek van verlangen maken. Hij was dol op die lokkende zomertuingeur.
Vannacht weer. Hoe hij zijn buik tot een holletje kromde om me een slaapplaats aan te bieden. Hoe perfect zijn hoofd boven het mijne paste. En hoe veilig het ontwaken was in die ik-laat-je-nooit-meer-gaan-omklemming. Hoe zacht de lakens en hoe soezerig warm het bed. Hoe duivels een gegronde zucht het spel verstoorde.
Hij laat zich zogezegd uitgeteld op het bed zakken. Een tijdje is kijken alleen genoeg: gesloten oogleden, een uitnodigende op en neer gaande borstkas en steeds weer die verbeten grijns om zijn lippen.
Voorzichtig ga ik naast hem liggen. Zijn flinterdunne truitje verspreidt een typische sensuele zweetgeur. Opium, weet ik. Automatisch draait hij zich om en slaat een bezitterige arm om me heen. Vanaf nu is het spel begonnen. Aantrekken, afstoten en opnieuw. De manier waarop hij het bloed in mijn aderen doet stromen is haast demonisch.
Nooit gaat dit voorbij. Nu zijn zwarte haren niet meer zo zwart zijn als vroeger en zijn mond almaar vuriger kust begint alles weer van bij het begin. Alleen is het telkens weer een beetje echter.