Herplaatste columns
Herken je dat? Zo’n situatie die begint met een klein bolletje ongemak, dat langzaam begint te rollen, steeds sneller gaat, tot er uiteindelijk een enorme composthoop voor je deur tot stilstand komt die, hoe verder je graaft, des te smeriger wordt?
Al meer dan 15 jaar ben ik de ongelukkige bezitter van contactlenzen. In mijn geval kun je beter spreken van lenzen, want het contact tussen Meneer Lens en mij is ver te zoeken. We hebben wat je noemt een voor-wat-hoort-wat-verhouding. Mijn lenzen willen alleen contact als ik ook goed voor ze zorg. Zo niet, dan jumpen ze er gewoon uit en verstoppen zich voor 36 uur op de meest onmogelijke plekjes. In je navel, onder het keukenblok, tussen de hagelslag en ga zo maar door.
“Kom maar. Je kunt het. Vooruit, nog een klein stukje. Ja, zo gaat het goed. Nog even doorzetten en je bent er.” Aan de andere kant van het hek moedigt buuf mij aan alsof ik aan het bevallen ben. Ondertussen spartel ik ergens tussen hemel en aarde.
SUUS! Jippie, ik steek mijn armen in de lucht. De zaal juicht en iedereen kijkt naar achteren. Huh? Ik laat ze razendsnel zakken en draai me om. Schaam me dood. Er is schijnbaar nog een andere. Er ontstaat wat reuring omdat niemand naar voren loopt om de prijs in ontvangst Lees meer…
Amsterdam, december 2002
Beste Bibi en Mark. Jullie kennen mij niet, maar ik wil jullie – een beetje laat misschien – prettige kerstdagen toewensen. Namens jullie kennissen die ons een kaartje stuurden. Eigenlijk hebben ze ons helemaal geen kaart gestuurd, maar we ontvingen hem wel. Je moet weten dat een correcte postcode op de enveloppe geenszins betekent dat hij in de juiste brievenbus belandt.
