Ik zit op het toilet en werk aan een enorme molshoop.
Ik kijk op mijn horloge maar blijk die niet te dragen. ‘Hoe laat is het?’
Op dat moment gaat mijn telefoon. ‘Dat moet ze zijn.’
Ik grijp naar de broek die op mijn knieën hangt. ‘Oh nee hè…’
Mijn telefoon ligt nog in de kamer.
[i]Waarom kreeg ik geen kus van je?[/i]
Ai, daar begint het al. Afgedwongen sentiment. “Houd je nog wel van me?” roept als onvermijdelijk kniereflex het antwoord: “heb ik ooit van je gehouden dan?” op. En dat is niet met de intentie te kwetsen, echt niet. Het is volautomatisch verzet tegen het dwingen in zaken die organisch groeiende zo vreselijk veel leuker zijn.
Als ik mijn zwager en schoonmoeder zie, moet ik altijd aan Frank en Carla van Putten denken. Misschien kent u deze typetjes van Van Kooten en De Bie nog wel. Mijn zwager is een mengsel van Frank van Putten en een ander typetje van Kees van Kooten, namelijk de Vieze Man. Het eten van een bonbon zo onsmakelijk maken kan alleen Van Kooten en wanneer mijn zwager iets in zijn mond propt en eet zoals de Vieze Man het alleen maar kan, wil ik nooit meer iets wat überhaupt maar op een bonbon lijkt.
Aaaah man…soms heb je van die dagen. Dagen waarin alles dát fout kan gaan, ook fout gaat. Nee, erger zelfs. Je bereidt je voor op alles dat fout kan gaan en later blijkt je lijstje nog te kort. Ik heb jeuk aan dat soort dagen…
Mijn dochter van tien wees me erop, toen ik gebukt voor haar stond. Ze scandeerde, Gadverdamme mam je hebt grijze haren op je hoofd” Jakkes mam!!!! . Een kindergezicht bijna vol afschuw keek mij aan. Ik stamelde wat van “Ja het hoort bij mijn leeftijd, en mooi grijs is niet lelijk. Nou zij vond dus van wel!!!
