Half elf ’s ochtends. Op weg naar Gouloises. Het is ondenkbaar dat deze dag zal bestaan uit het oproken van restjes shag. Her en der verspreid in mijn huisje liggen nog vier bijna lege pakjes. Toch genoeg voor zeker een dag. Maar de vraag blijft altijd of je voldoende vloei hebt. Wanneer dat niet het geval is en je voordat je daar achter was het hele huis op zijn kop hebt gezet, moet je alsnog op pad. Maar dan als het al middag is. Als het warm is.
“Škorpion! Škorpion!” Een bosje kinderstemmen inclusief die van mijn eigen kroost klinkt ineens als een bundel onzichtbare hysterie vanachter de hoek van het schuurtje uit. Drie seconden later stuift het grut te voorschijn, de kreten nu nog luider. Vanuit vijf paar ogen komt één gemeenschappelijke blik. Genotzuchtig griezelen schiet in mijn richting en ik ben meteen besmet. Met sensatiezucht.
Terwijl ik sta af te rekenen bij de buurtsuper, staat er achter mij een getattoode en gepierste jongedame te zuchten en te steunen alsof ze elk moment kan bevallen. Het duurt madame te lang allemaal. Haar ongeduld word ik lijfelijk gewaar door haar geduw en gepor in mijn ribben, waarmee ze behoorlijk irritant wordt.
André Hazes is een van dé nationale symbolen van ons Oranjegevoel, ‘Wij houden van Oranje’ doet het ‘veel beter in de onderbuik’ dan het Wilhelmus. Dat blijkt uit onderzoek van de Staatsloterij. Ook wordt de bitterbal genoemd als dé typische Oranjesnack. Eventuele effecten van de bitterbal op de onderbuik blijven onvermeld maar wij weten dit alles nu dankzij de krant van wakker Nederland van afgelopen maandag en dat is dan wel weer een soort van onderbuik.
