Cluedo (1)

Moedeloos loopt rechercheur Opstal achter zijn collega aan door de grauwe straten van de binnenstad. Het enige waar hij op dit moment naar verlangt is de warmte van zijn bed. Al zestien uur is hij in touw en net op het moment dat hij het bureau wilde verlaten kwam er een nieuwe melding binnen. Er is een dode vrouw aangetroffen in een kledingwinkel. “Is er echt niemand die dit van ons kan overnemen? Ik ben echt kapot.” Zijn partner, rechercheur Draaibank, draait zich energiek om. “Nee Opstal, wij zijn de enige rechercheurs van het bureau en we kunnen dit niet aan de parkeerwacht overlaten.” Een diepe zucht verlaat Opstal’s mond. “Oké, oké, we gaan even kijken en daarna kunnen we gelijk naar huis en naar bed.”

De nacht is ongemerkt opgeschoven om plaats te maken voor een nieuwe dag. Verbaasd kijkt Opstal hoe de stad weer tot leven komt, terwijl zijn nacht eigenlijk nog moet beginnen. Zijn partner lijkt nergens last van te hebben en loopt met stevige tred door het centrum. Opstal kan hem nauwelijks bijhouden. Hij neemt zich voor om weer regelmatig naar de sportschool te gaan, zodat hij weer net zo’n strak lichaam krijgt als Draaibank. Die doet het, ondanks zijn dominante uiterlijk, altijd goed bij de vrouwen.

Voor de deur van de winkel staat een grote groep mensen. Op norse toon gebiedt Draaibank ze aan de kant te gaan. Onmiddellijk opent zich een pad naar de deur. De vragen en opmerkingen negerend gaan zij naar binnen. Het is een enorme rotzooi in de chique zaak. Verschillende kledingrekken liggen omver. De grond is bezaaid met galajurken. Achter in de zaak horen zij iemand snikken. Dichterbij gekomen zien zij dat het een vrouw is. Ze zit naast het lijk met haar armen naar de hemel geheven.

Plichtsgetrouw voelt Draaibank aan de pols van de overduidelijk dode vrouw, terwijl Opstal ondertussen bij de huilende dame informeert wat er gebeurd is. “Volgende week hebben we een feest en ik wilde een nieuwe jurk kopen”, snikt de dame. “Ik… ik was nog maar vijf minuten binnen toen die verkoopster ineens rare bewegingen begon te maken. Ze sloeg wartaal uit, begon te schuimbekken. Het was… vreselijk.” Ze snottert luidkeels. “Binnen een paar seconden lag ze op de grond te spartelen. Haar ogen draaiden in hun kassen, heel eng. Plotseling lag ze stil. Ik wist niet wat te doen. Aan haar borst kon ik zien dat ze niet meer ademde. Ik heb gelijk de politie gebeld en ben zo blij dat jullie er zijn. Wat moet ik nu doen?”

“Rustig maar, mevrouwtje”, probeert Draaibank haar te kalmeren. Ondertussen mompelt hij tegen Opstal: “Dood, geen uitwendig letsel zichtbaar, bel de Technische Recherche en laat daarna het lijk ophalen voor sectie.” Zelf gaat hij op zoek naar de identiteit van de vrouw door een handtas te doorzoeken. Als Opstal klaar is met zijn gesprek kan hij hem melden dat het slachtoffer waarschijnlijk Maria Parti is, de eigenaresse van de zaak. In haar adresboek vinden zij gegevens van familieleden die op de hoogte moeten worden gesteld.

Terwijl Opstal een auto gaat halen, regelt Draaibank dat de ooggetuige wordt opgehaald. Zij belooft morgen een verklaring af te komen leggen en verlaat de winkel, steun zoekend bij haar echtgenoot. De technische recherche arriveert. Draaibank besluit om wat vragen in de buurt te gaan stellen. Op het moment dat hij echter de winkel uitloopt wordt hij aangeklampt door een vrouw. “Waar is ze? Waar is Maria? Wat is er gebeurd?” gilt zij. “Wie bent u en wat doet u hier?” is Draaibank’s wedervraag. “Maria is mijn zus. Alstublieft, vertel me dat alles goed is met haar.”