Co-Cocotte

Er was eens een koene ridder die alleen maar chauffeur behoefde te zijn. Stoer gleed hij door de straten van Den Bosch. Behoedzaam beroerde hij zijn knuppel om in de hoogste versnelling te raken. Op volle toeren en handen los van het stuur roerde hij zijn koffie. “Dit is lekker”, zie hij en knipoogde naar de zon. Op de hoek van de straat raakte hij plots helemaal in extase van een langsfietsende vrouw. “Hoi, alles goed”, probeerde hij. Met piepende remmen stapte de vrouw af en greep zonder blikken of blozen zijn knuppel. Hiermee probeerde hij nog steeds in de hoogste versnelling te raken. “Blijf af”, riep hij boos en schakelde een versnelling terug. “Wacht even tot ik mijn melk heb laten oplossen, want de koffie is heet en ik ook.”

De vrouw zuchtte verheugd. “Oh, dan heb ik nog even de tijd om de Libelle te lezen”. Nadat ze ook nog de Margriet, de Esta en de Vriendin had uitgelezen besloot ze om eens wat spannends te doen. Ze opende haar fietstas en zocht tussen latex lakens naar haar schoenen met XXL stilettohakken. Helaas waren ze niet te vinden.

“Cut”, riep de regisseuse door zijn blikken toeter. “In wat voor een slechte Shakespaeriaanse scene zijn we nu aanbeland? Is hier nog sprake van enig niveau?” Het antwoord van één van de figuranten deed haar sidderen. “Het gaat hier toch om Porneo en Julia, twee sterretjes zonder firmament?” Dit ging de regisseuse te ver en ze begon spontaan te vloeken. “ Ф Щ Σ Ω Υ Θ Λ Ф Щ Σ Ω Υ Θ Λ Ф Щ Σ Ω Υ Θ Λ Σ Ω Λ Ψ Ω Щ Ф !!!!”

De vrouw op de fiets greep nu in. “Nee, nee, we gaan hier nu niet op zijn Grieks en we dwalen af. De essentie is en blijft ‘blote voeten in het zand’ hoe dan ook”. Vanaf de tribune klonk nu luid protest. “Doodschieten dat oude wijf!” riep een stout jongetje. Hij sprong snel van de tribune, startte met een hoop kabaal zijn scooter en riep intussen naar zijn vriend: “We kunnen het natuurlijk ook omdraaien. Alles behalve de blote voeten in het zand.” Pruttelend reed hij van de scandaleuze scene weg.

“Ach laat haar maar met haar blote billen op de blaren zitten. Wij hebben bluetooth”, riep het vriendje zijn scooterboy na. De regisseuse greep in. “Ja, amanokianiet, ik zet mijn blauwe tanden niet in zo’n belachelijk mobieltje, ik zou er rode oortjes van krijgen. “

Tijd voor pauze en diner. Het gezelschap schoof aan lange tafels aan en luisterde aandachtig naar het poëtisch voorgedragen menu van de cheffin. Zij eindigde met een lofbetuiging aan het creatief gezelschap geschreven in krachtig Arabisch:
“لا أعرف ما هو هذا النظام عن ليلى ولكني أكتب هذا شكرا للمساء تحيات سميرة “

Stil zakte een donkerbruine zon in het Bossche water. Een toefje slagroom achterlatend op de golven.

[i]Co-column geschreven tijdens de CX-meeting op 22-05-2010:
Arta, Avalanche, Bianca, Casper, Chris, Dees, DreamOn, DriekOplopers, Fem, Frank, Hans, Lisa-Marie, Mien, Mosje, Samira, SIMBA[/i]