Cocon

Fascinerend, boeiend, interessant. Er zijn verschillende woorden te vinden voor dit wonderlijke verschijnsel. Hoe onbezorgd als het lijkt, hoe groot dit kleine verschijnsel in onze maatschappij eigenlijk zou zijn. Een klein verschijnsel dat eigenlijk groot gevonden zou moeten worden, of een groot verschijnsel wat onderschat wordt. Het is de overgang van een rups naar een vlinder. Dat gebeurt in een ‘huisje’, ook wel een cocon genoemd. Ja? Wat moet ik hiermee? Is dit een biologieles? Ik zie de vraagtekens in de ogen van de lezers al.
Om de vraagtekens weer pupillen te laten worden, wil ik alvast dit zeggen. Je kunt hier hopelijk wat mee en nee, dit is geen biologieles. Maar goed, ik wijk weer uit naar links , want ik ben hiermee op een zijspoor geraakt.

Ik zie mezelf ook wel eens als een rups. Je begint als embryo, daarna komen de praatjes en brabbeltjes, vervolgens komt de basisschool, een tijd waarin je helemaal volgepropt wordt door de liefhebbende opa’s en oma’s, om de hoek kijken en dan staat de middelbare schooltijd voor de deur. Een tijd die voor jou lastig is. Maar ook leraren en ouders vinden deze tijd, de pubertijd, moeilijk

Die tijd, de pubertijd kun je zien als de tijd dat de rups in een cocon zit en zich ontwikkelt naar een volwassen vlinder. Een soort van de ‘pubertijd-voor-rupsen-idee’. Zouden rupsen dan ook denken dat ze altijd gelijk hebben? Of het idee dat ze het wel allemaal alleen kunnen? Natuurlijk niet, rupsen hebben natuurlijk geen hersenen. Die doen alles via de Moeder Natuur-regel. Eerst hun buikje rond eten, daarna een draadje om je heen spinnen, de laatste huidlaag deponeren en rustig wachten tot ik vleugeltjes heb en dat ik de dood vind door de Hema-badhanddoek van een koter van vier die bang is voor nachtvlinders.

Je zou ons best kunnen vergelijken met een rups . Wij zijn ook klein, eten ons buikje rond met Brinta of Cornflakes om daarna in onze ‘cocon’ te kruipen. Die cocon, de pubertijd dus, kun je als een symbool zien. Het is niet zo dat als we in de pubertijd komen we draadjes om ons heen gaan spannen. Misschien geestelijk? Dat je dingen ontdekt in die ‘cocon’ , maar nog niet het topje van de cocon optilt, iets wat later komt. Je vormt je mening, je opvatting ten opzichte van het leven en soms komt dat naar buiten, net als dat je soms een gedeelte van de vlinder ziet als hij in de cocon zit. En dan..komt de aap uit de tunnel of de vlinder uit de cocon. Jij, als volwassen. Als volwassen in de maatschappij, in een drukke maatschappij. Het leven raast voorbij als een sneltrein, ook al mag het leven van mij best wel eens lopen. Zodat ik me in alle rust verder kan ontwikkelen in een rustig ‘huisje’: Mijn cocon!