Langzaam cirkelen de rookpluimpjes rond mijn gezicht. Ik staar naar boven, naar de bewolkte lucht. Ik staar naar boven en zie een wolk voor de maan schuiven. Het is zondagavond, net iets over achten en Nederland is bedekt onder een wolkendeken.
Zwaar vermoeid gooi ik mijn sporttasje in de hoek van de kamer. Uitgeteld van een voetbalwedstrijd. Voetbalwedstrijd is een groot woord trouwens;we kunnen het beter ‘gehaktmolen’ noemen, totale afslachting. Ik bekijk een site waar ik zo af en toe voor schrijf. Bekijk de reacties van de mede-columnisten en neem deze in me op als verbeterpunten voor de volgende keer. Mijn oog valt op het kopje ‘Twitter’.
Het is een rustige zaterdagmiddag. Een kille winterdag is het, maar het zonnetje schijnt lekker door mijn raam in m’n gezicht. Een beetje zoeken op het web naar leuke muziek is mijn bezigheid totdat ik het volgende nummer tegenkom: Lange Frans en Baas B met Kamervragen. Het nummer gaat over vragen aan de Tweede Kamer. Over ‘vuile’ praktijken van de Kamer. Bijvoorbeeld de AP-23-mijnen. Een mijn die misschien de oorzaak is van de vuurwerkramp in Enschede. Het was dus misschien niet de schuld van SE Fireworks. Misschien was het gewoon de regering.
Het leek een doodgewone vrijdagmiddag. De klok heeft die dag net 12 keer geslagen en mijn laatste lesuur brak aan: Geschiedenis. Een vak wat mij interesseert. Want de geschiedenis heeft de mens gemaakt zoals we nu – in het jaar 2011- leven. Een vak wat meer is dan alleen feiten en weetjes. Het is vooral een vak waarbij je leert redeneren, onderzoeken en verder kijken dan het stukje geschiedenis wat je aan het behandelen bent is. Dus niet alleen de moord op Willem van Oranje vanuit die tijd bekijken , maar ook zien wat die gebeurtenis heeft voortgebracht.
Er dreunt een keiharde bass door mijn headset als ik op de fiets zit. Het is een standaardscenario zo vroeg in de morgen. Na mijn ‘ontbijtje’ stap ik als in een droom op mijn tweewielertje. Koptelefoon of headset in of op mijn oren, want een koptelefoon in je oren lijkt mij een directe sollicitatie bij de spoedeisende hulp. Ik begin altijd met een rustig nummertje. Om in de ‘happy-status’ te komen.
