Langzaam cirkelen de rookpluimpjes rond mijn gezicht. Ik staar naar boven, naar de bewolkte lucht. Ik staar naar boven en zie een wolk voor de maan schuiven. Het is zondagavond, net iets over achten en Nederland is bedekt onder een wolkendeken.
Zwaar vermoeid gooi ik mijn sporttasje in de hoek van de kamer. Uitgeteld van een voetbalwedstrijd. Voetbalwedstrijd is een groot woord trouwens;we kunnen het beter ‘gehaktmolen’ noemen, totale afslachting. Ik bekijk een site waar ik zo af en toe voor schrijf. Bekijk de reacties van de mede-columnisten en neem deze in me op als verbeterpunten voor de volgende keer. Mijn oog valt op het kopje ‘Twitter’.
Het is een rustige zaterdagmiddag. Een kille winterdag is het, maar het zonnetje schijnt lekker door mijn raam in m’n gezicht. Een beetje zoeken op het web naar leuke muziek is mijn bezigheid totdat ik het volgende nummer tegenkom: Lange Frans en Baas B met Kamervragen. Het nummer gaat over vragen aan de Tweede Kamer. Over ‘vuile’ praktijken van de Kamer. Bijvoorbeeld de AP-23-mijnen. Een mijn die misschien de oorzaak is van de vuurwerkramp in Enschede. Het was dus misschien niet de schuld van SE Fireworks. Misschien was het gewoon de regering.
Het leek een doodgewone vrijdagmiddag. De klok heeft die dag net 12 keer geslagen en mijn laatste lesuur brak aan: Geschiedenis. Een vak wat mij interesseert. Want de geschiedenis heeft de mens gemaakt zoals we nu – in het jaar 2011- leven. Een vak wat meer is dan alleen feiten en weetjes. Het is vooral een vak waarbij je leert redeneren, onderzoeken en verder kijken dan het stukje geschiedenis wat je aan het behandelen bent is. Dus niet alleen de moord op Willem van Oranje vanuit die tijd bekijken , maar ook zien wat die gebeurtenis heeft voortgebracht.
Er dreunt een keiharde bass door mijn headset als ik op de fiets zit. Het is een standaardscenario zo vroeg in de morgen. Na mijn ‘ontbijtje’ stap ik als in een droom op mijn tweewielertje. Koptelefoon of headset in of op mijn oren, want een koptelefoon in je oren lijkt mij een directe sollicitatie bij de spoedeisende hulp. Ik begin altijd met een rustig nummertje. Om in de ‘happy-status’ te komen.
Geboeid door het verhaal sla ik weer een bladzijde om. En voor ik het weet de volgende, en de volgende, en dan toch maar die laatste die niet de laatste zou zijn, maar één van de velen bladzijden die ik omgeslagen hebt. João Havelange… het boeiende boek over zijn leven zorgt er voor dat de klok mij inmiddels boos aan kijkt, omdat het weer veel te laat is en morgen weer in de schoolbanken moet zitten. Alleen die schoolbanken doen me nu niks. Wat me wel iets doet is het verhaal van de voormalig FIFA-president, de voormalig topzwemmer die ruim dertig jaar op de FIFA-zetel zat, dat zo meeslepend werd verteld in De Voetbalmaffia van David A. Yallop (1999).
Het is 10 over 3. Vrijdagmiddag. Als ‘basisbig’ stond ik al klaar om te vertrekken. Langzaam aftellend naar het weekend. Een weekend vol voetbal en buiten spelen. ‘s Avonds heerlijk voetballen tot een boze vader naar buiten kwam omdat ik toch echt mijn ledikantje op moest gaan zoeken. Nu, een kleine 6 jaar later is voetbal nog maar een klein onderdeel in het drukke leven van een puberend figuur. Een drastische verandering… misschien wel de Verandering?
Met een kundige blik bekijk ik de datum op een verpakking kaas. Als ervaren vers-medewerker mag je wel verwachten dat je daar naar kijkt. Achter me hoor ik een vage groet met mijn naam ergens tussendoor geworpen en kijk achter me. Een collega, tenminste, ze werkt bij de kassa, dat kun je geen werk noemen, kijkt me aan. ‘Hallo Francine’, groet ik terug. Een standaardgesprek over wat ze hier doet – wat een overbodige vraag is, want wat zou je in een supermarkt moeten doen, experimenteren met zeeolifanten?- is een opvolgende gebeurtenis. Ze loopt weer verder en één van haar kinderen begint op een gegeven moment te huilen. Het is een samenhangend geheel, als kind hóór je te huilen anders kun je een kind geen kind noemen, dan fungeert het als robot wat op een kind zou moeten lijken.
Met een goede dosis adrenaline sta ik in een lange rij voor een achtbaan met een smeuïge naam. Langzaam schuift de rij op, mensen praten met elkaar, een enkeling trekt een beetje wit weg als hij de achtbaan ziet. Sommige roken een sigaret , anderen bunkeren wat voedsel-wat-slecht-voor-de-gezondheid-is, maar ze hebben allemaal één ding gemeen. Ze staan in de rij om een beetje heen en weer geslingerd te worden, de wereld voor een fractie op zijn kop te zien en het gevoel hebben dat je maag nog bovenin hangt als je de diepte in geslingerd wordt.
Het is inmiddels bijna elf jaar geleden. Ik was een kleine koter van zes. Een zesjarig jochie met zijn moeder als essentieel onderdeel van zijn leven. Tot de dag die mijn leven veranderde. Die dag zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Ik zal die dag meenemen als een tatoeage. Die dag dat mijn moeder overleed zal ik altijd blijven onthouden.
Fascinerend, boeiend, interessant. Er zijn verschillende woorden te vinden voor dit wonderlijke verschijnsel. Hoe onbezorgd als het lijkt, hoe groot dit kleine verschijnsel in onze maatschappij eigenlijk zou zijn. Een klein verschijnsel dat eigenlijk groot gevonden zou moeten worden, of een groot verschijnsel wat onderschat wordt. Het is de overgang van een rups naar een vlinder. Dat gebeurt in een ‘huisje’, ook wel een cocon genoemd.
Op dit moment lig ik heerlijk in mijn bedje. Het is maandagavond, de eerste schooldag van de week zit er ook weer op en een zorgeloos avondje lijkt in de maak. Inderdaad, zorgeloos en morgen begint alles weer, alle drukte die het schoolleven van een zestienjarige Havo-scholier met zich meebrengt. Het is de maandagavond na een week die mij aan het denken gezet heeft.