De erfenis van Havelange

Geboeid door het verhaal sla ik weer een bladzijde om. En voor ik het weet de volgende, en de volgende, en dan toch maar die laatste die niet de laatste zou zijn, maar één van de velen bladzijden die ik omgeslagen hebt. João Havelange… het boeiende boek over zijn leven zorgt er voor dat de klok mij inmiddels boos aan kijkt, omdat het weer veel te laat is en morgen weer in de schoolbanken moet zitten. Alleen die schoolbanken doen me nu niks. Wat me wel iets doet is het verhaal van de voormalig FIFA-president, de voormalig topzwemmer die ruim dertig jaar op de FIFA-zetel zat, dat zo meeslepend werd verteld in De Voetbalmaffia van David A. Yallop (1999).

De Verandering

Het is 10 over 3. Vrijdagmiddag. Als ‘basisbig’ stond ik al klaar om te vertrekken. Langzaam aftellend naar het weekend. Een weekend vol voetbal en buiten spelen. ’s Avonds heerlijk voetballen tot een boze vader naar buiten kwam omdat ik toch echt mijn ledikantje op moest gaan zoeken. Nu, een kleine 6 jaar later is voetbal nog maar een klein onderdeel in het drukke leven van een puberend figuur. Een drastische verandering… misschien wel de Verandering?

Volwassenen huilen niet…

Met een kundige blik bekijk ik de datum op een verpakking kaas. Als ervaren vers-medewerker mag je wel verwachten dat je daar naar kijkt. Achter me hoor ik een vage groet met mijn naam ergens tussendoor geworpen en kijk achter me. Een collega, tenminste, ze werkt bij de kassa, dat kun je geen werk noemen, kijkt me aan. ‘Hallo Francine’, groet ik terug. Een standaardgesprek over wat ze hier doet – wat een overbodige vraag is, want wat zou je in een supermarkt moeten doen, experimenteren met zeeolifanten?- is een opvolgende gebeurtenis. Ze loopt weer verder en één van haar kinderen begint op een gegeven moment te huilen. Het is een samenhangend geheel, als kind hóór je te huilen anders kun je een kind geen kind noemen, dan fungeert het als robot wat op een kind zou moeten lijken.

De Achtbaan van Emoties

Met een goede dosis adrenaline sta ik in een lange rij voor een achtbaan met een smeuïge naam. Langzaam schuift de rij op, mensen praten met elkaar, een enkeling trekt een beetje wit weg als hij de achtbaan ziet. Sommige roken een sigaret , anderen bunkeren wat voedsel-wat-slecht-voor-de-gezondheid-is, maar ze hebben allemaal één ding gemeen. Ze staan in de rij om een beetje heen en weer geslingerd te worden, de wereld voor een fractie op zijn kop te zien en het gevoel hebben dat je maag nog bovenin hangt als je de diepte in geslingerd wordt.

Alles heeft een reden!

Het is inmiddels bijna elf jaar geleden. Ik was een kleine koter van zes. Een zesjarig jochie met zijn moeder als essentieel onderdeel van zijn leven. Tot de dag die mijn leven veranderde. Die dag zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Ik zal die dag meenemen als een tatoeage. Die dag dat mijn moeder overleed zal ik altijd blijven onthouden.