De Achtbaan van Emoties

Met een goede dosis adrenaline sta ik in een lange rij voor een achtbaan met een smeuïge naam. Langzaam schuift de rij op, mensen praten met elkaar, een enkeling trekt een beetje wit weg als hij de achtbaan ziet. Sommige roken een sigaret , anderen bunkeren wat voedsel-wat-slecht-voor-de-gezondheid-is, maar ze hebben allemaal één ding gemeen. Ze staan in de rij om een beetje heen en weer geslingerd te worden, de wereld voor een fractie op zijn kop te zien en het gevoel hebben dat je maag nog bovenin hangt als je de diepte in geslingerd wordt. Ik zie verscheidene mensen die er zin in hebben , die blij en vrolijk zijn. Ik zie ook mensen die er wat slechter aan toe zijn, die eigenlijk niet zoveel durf hebben om in de achtbaan te stappen. Die proberen hun angsten te overwinnen of toe te geven aan hun angsten door schuifelend en met het schaamrood op de kaken zich terug begeven naar de ingang. Ik kijk nog een keer om me heen in de multiculturele rij, dit keer is het uiterlijk wat mij opvalt. Normaal gesproken let je eerst op het uiterlijk van een persoon, maar ik ben anders, ik kijk vaak eerst naar de emotie van een persoon dan naar wat ze aan hebben. Voor de mensen die nu denken ‘dat is apart’, dat klopt, ik ben apart.

Ik zie mensen met Nike-jasjes , met Blackberry in de hand te ‘social-media-en’ (het nieuwe werkwoord van 2011, zelf bedacht). Het is zo sociaal niet, ze vergeten de wereld om zich heen en hebben waarschijnlijk niet eens door dat ze in de rij van een achtbaan staan. Emotieloos kijken ze naar een schermpje en ik zie de duimen getraind worden alsof ze mee gaan doen aan het ‘Duim-gewichtheffen’. Ik zie anderen die mij ook zien, die mij ook zien in mijn zeiknatte shirt –mede mogelijk gemaakt door de Wildwaterbaan- en doorweekte broek. Ze kijken mij aan, ik kijk hun aan, ze kijken terug. Geen enkel contact , behalve de ogen. Ik begin me onzeker te voelen, misschien zij ook wel, misschien ook niet. Misschien denken ze wel ‘wat een lelijke jongen’ of ‘Zo, wat voor boxershort zou die aan hebben’. Ik weet het niet, ik zit in het onzekere over wat ze over mij zullen denken.

Mijn emoties tijdens de het in de rij staan veranderde plotseling. Van een goede dosis adrenaline verandert mijn emotie in onzeker , eigenlijk te negatief voor iemand die die mensen waarschijnlijk nooit meer ziet , waar ik geen woord mee zal wisselen, behalve aan het eind van een dollemansrit dat het ‘heftig’ was en vraag of ze nog een keer gaan. Misschien zijn die woorden wel het begin van een relatie. Misschien was dat meisje wel toekomstige familie of erger mijn partner.

Net zoals je in een achtbaan verschillende gevoelens hebt, heb je dat in het echte leven ook. Ieder moment veranderen je emoties. Je kan door een looping heen geslingerd worden, je kan letterlijk en/of figuurlijk in het diepe gegooid worden. Het is de achtbaan van emoties , waarbij we niet zelf de keuze hadden of we er in zouden gaan, waarbij we niet onze angsten lieten overwinnen door terug te gaan naar de ingang, waar we onze angsten , maar ook onze vreugdemomenten onder ogen moeten zien. Er zit sowieso wel één voordeel aan die achtbaan van emoties: Je hoeft niet zoals mij in de rij te staan..