Colombia (2)

Op mijn eerste Zuid-Amerikaanse ochtend schijnt er een dunne zon door het hotelglas naar binnen. In de enorme hal lopen drie geüniformeerde bewakers. Voor de ingang nog twee met een hond. Ze zien er vriendelijk uit. Als je die bewaking wegdenkt, zou dit een gegoede buitenwijk van Parijs kunnen zijn, stel ik teleurgesteld vast. Maar ik ben in Bogotá, hoog in de Andes en overmorgen is de bruiloft waarvoor ik ben gekomen. We worden al gauw met de gele taxi van gisteravond opgehaald door de bijna bruidegom en een broer van de bruid, Maurizio, die ons trouw overal zal heen zal rijden, deze week. In een rit van drie kwartier scheurt hij ons, gordelloze achterbankers, door de stad met steeds meer rommelige wegen vol ouderwetse vrachtwagens met boze bumpers, kleurige oude bussen en taxi’s, veel taxi’s. Voorrang van rechts of rode stoplichten. Wie maalt erom? Gewoon links en rechts passeren, gierende remmen als het bijna misgaat en zo snel mogelijk door kleine gaatjes kruipen. Een volkssport die iedereen hier ontspannen beoefent. De voorramen open, vrolijke muziek tocht naar achter. Ik geef me over. Er is geen keus. Steeds kleinere straten, hoeken om, eindeloos veel straten. Gaten en hobbels. Kleine mensen, nerinkjes, felgekleurde reclames. Ik ruik brood, kruiden, hoor muziek. Hoeken om, tegen het verkeer in. Dan een hoog hek. We zijn er, zegt Aber. Hier woont dus de moeder van Nina met wie hij gaat trouwen.

Een tiental smalle appartementjes, van buiten slordig afgewerkt. Gebouwd van grijze steen waar het cement nog klodderig in de voegen hangt. Een heel hoog hek om het rijtje woningen heen en een portier met sleutels en weer een hond. We vallen met de glazen deur de propere huiskamer binnen. Een ultra kleine zware vrouw met gitzwarte pony tot aan de ogen, omhelst ons allebei even hartelijk. Astrid, de adoptiemoeder van Aber kende ze al van twee eerdere bezoeken, maar ze maakt geen verschil. Ik ben een vriendin en als je hier komt hoor je erbij.
Een enorm blauw met gouden bankstel en glimmende glazen tafel met grote stoelen vullen trots de kleine ruimte.

Aber is in Nederland opgegroeid, hij woont daar ook al tien jaar samen met Nina, die hij op een van zijn vergeefse zoektochten naar familie, in Colombia heeft ontmoet. Een frêle meisje met felle gebaren en een druk mobieltje. Er moet veel geregeld worden. Ze zijn pas een week hier. Maar trouwen willen ze in Colombia, waar hun wortels liggen. Er hangt een sfeer van verwachting in het huis, er zijn al een paar vrienden gekomen, die blijven logeren. We zitten wat onwennig bij elkaar.

Maurizio rijdt ons in de namiddag naar het centrum, naar het Simon Bolívar plaza, de trots van Bogotá, vol mensen, duiven en gebouwen. Er achter de straatjes van de ‘Candalaria’ een kleurige wijk met koloniale huizen in felblauw, okergeel en rood.
Aber, Nina en Maurizio blijven dichtbij ons. Ze waarschuwen dat we hier nooit, echt nooit, maar zeker niet ’s avonds, mogen komen. Veel te gevaarlijk. Het voelt vreemd. Met mijn rugzakje, bungelend aan de voorkant loop ik als een schichtige kangaroe rond.
Later stijgen we met een griezelig ouderwets uitziende kabelcabine naar een top om de beroemde kerk met de zwarte madonna van Montserrat te zien en kijken uit over de onafzienbare stad. Grote sloppenwijken aan de heuvelranden, waar zelfs de politie niet durft te komen.

Na het eten bij Dina thuis, een dag later, komt er veel familie aan. Hoezo? De bruiloft is toch pas morgenavond? Veel hartelijke omhelzingen weer. Ik gooi me er helemaal in. Om 11 uur mogen we nog niet terug naar ons hotel, begrijpen we uit slinkse gebaren. Twee grote stoelen worden buiten gezet. De trap naar boven is intussen gevuld met mensen.
Wat gaat er gebeuren?