Daan’s banaan

Heerlijk, bijna weekend, denk ik onderweg naar de school van mijn dagbedervers. Voor mij begint het weekend niet op deze vrijdagmiddag, maar op zaterdagavond. Dan heb ik als vrijwilliger, lees: met-mes-op-de-strot-ja-gezegd-hebbende-moeder, mijn taak op de kinderdisco verricht. En zit mijn taak als tapouwe in de kantine van de manege waar mijn oudste op de rug van een paard, zich in de hemel waant, er op. Op zondag doe ik dan écht vrijwillig niets. Word ik dan gestoord, ben ik degene die het mes hanteert. Ik sta wortel te schieten voor de deur van school. Mijn oudste is me al voorbij geraasd, ze heeft me toegeroepen dat ze weer op vrijerspad ging. Dus is het wachten op de jongste. Haar meester heeft bijna alle klasgenootjes al vrij gelaten. Alleen nog geen spoor van mijn jongste. Ze moet nablijven, verteld meester, en loopt weer naar binnen. Voor alles is een eerste keer, en ik ben dan ook reuze benieuwd wat ze uitgevreten heeft.

Als ze dan eindelijk naar buiten komt, begint ze verontwaardigd te vertellen. Meester heeft een nieuw systeem. ‘Echt stom, hij zet als je niet oplet, of te veel praat, een streepje op het bord. En als je drie streepjes hebt, achter je naam dan hè, mam, dan moet je nablijven. Om erover te práááten’, gooit ze er boos uit. ‘Ik had maar twee streepjes eerst.’
‘Ja, dat zijn er al twee te veel, sjaak’, antwoord ik een beetje ter verdediging van meester.
‘Ja, maar toen begon Daan met te interviewen, met een banaan! Zie je nou, jij moet ook lachen, dan zou jij ook een streepje gehad hebben.’
Daan lacht mee. Hij gaat mee spelen.
‘Waar had jij dan de andere twee streepjes voor, Daan?’ vraag ik de guitige kerel. ‘Nou, weet u,’ begint hij, ‘eerst had ik geen streepjes, en toen ik weer even op het bord keek, tijdens het interview, stonden er ineens drie.’

Ze rennen voor me uit naar ‘de Spin’ een klimtoestel op het nabij gelegen veldje. Ik heb het gevoel alsof ik mijn gezicht aan het uitlaten ben, ik krijg die grijns er echt niet van. Dan loopt plots meester naast me. Hij hoeft zich niet te haasten om de bus te halen, die heeft hij wel gemist, dankzij Daan en zijn banaan. Ach, het was tenminste een gezonde snack die het joch meegekregen had. En heel inventief, hoe hij er mee omgesprongen is. Als ik zo het vermoeide gezicht van meester zie, ben ik toch blij dat ik niet voor een baan als leerkracht gekozen heb. De koters zouden me binnen een half uur waarschijnlijk volledig met de grond gelijk gemaakt hebben. Nee, dan valt dat vrijwilligerswerk naast mijn andere baan, toch reuze mee.