Daar zat hij dan

Daar zat hij dan, verscheurt door emoties en gedachten.
De hele nacht zat hij al te denken, te piekeren en zich eigenlijk helemaal gek te draaien met de situatie. Wat moest hij hier nu toch mee. Hij wist het niet meer.
Hoe had het zo ver kunnen komen, hoe heeft dit kunnen ontstaan. Hij was toch gelukkig, hij had toch alles wat zijn hartje begeerde. Waarom was het dan toch zo gelopen? Hij dacht terug aan het afgelopen half jaar en wat daar allemaal was gebeurd. Het was allemaal zo snel gegaan. Hij kreeg zijn ontslag aangezegd, en twee weken later toch een vast contract. Hij was na een relatie van ruim vier jaar, eindelijk gaan samenwonen met zijn grote liefde.
Hij verdiende goed, had geen schulden en was omringt door een hechte groep echte vrienden die stuk voor stuk een kogel zouden vangen voor hem.

Ondanks de hechte vriendengroep en zijn lief, was hij toch steeds meer geïsoleerd geraakt. De buitenwereld zag niet, hoe hij zich van binnen opvrat en zich gruwelijke zorgen maakte over de toekomst. Hoe konden ze ook weten wat er allemaal echt aan de had was, ze kende hem eigenlijk maar nauwelijks. Hij had al die jaren dubbelspel gespeeld, alleen niet wat betreft zijn gevoelens voor haar. Dat was echt, dat was oprecht, de rest was allemaal puur een façade die hij had opgehouden om zich staande te houden.

En nu, nu was het allemaal als een kaartenhuis in elkaar gezakt. Allemaal binnen een paar uur. En het kwam allemaal door hem. Hij was er de schuldige van, en dat wist hij maar al te goed. Hij had het zo ver laten komen, hij had het al van mijlen ver aan zien komen, maar er niets tegen durven doen. Hij had gefaald, en het laten gaan zoals het was gegaan.

Hij kijkt rond in zijn woonkamer, en ziet de ellende, de chaos en de puinhoop.
Lusteloos staat hij op, schikt wat tijdschriften tot een stapeltje op de salontafel, raapt de scherven van het ooit zo mooie servies bij elkaar en brengt ze naar de vuilnisbak.
Hij stapt over zijn lief heen en kijkt naar haar mooie gezichtje. Dan breekt hij en zakt in elkaar. “Het spijt me zo” snikt hij in haar haren, “het spijt me zo”. Maar hij krijgt geen antwoord van haar.

Er word op de deur gebonkt, nog eens en hij hoort in de verte mensen iets schreeuwen. Hij hoort het maar half, het interesseert hem niet langer. Hij hoort niet in die wereld meer thuis, hij hoort hier, bij haar, in de puinhoop en chaos.
Dan een dreun, gevolgd door het geluid van de voordeur. Snelle voetstappen in de gang, hij word weggetrokken van zijn lief, op zijn buik gegooid en zijn armen worden achter zijn rug vastgemaakt. Hij word meegetrokken, een auto in en daarna een kleine ruimte. Het gaat allemaal aan hem voorbij. Hij is er niet meer, in gedachte is hij alleen nog maar bij haar, en het gruwelijke dat hij haar heeft aangedaan.
Die nacht, voegt hij zich bij haar, en zijn ze eindelijk, voor altijd samen. Precies zoals hij altijd gewenst heeft, toch?