Dagboek van Soldaat Groentje XII

[i]Luchtbrug naar Irak[/i]
‘Wij moeten naar Irak’, zegt Michiel als hij de tent binnenloopt.
‘Irak?’, vraag ik.’ Is dat niet vlak bij Leeuwarden? Ze zijn daar toch iets aan het zoeken?’
‘Ja, Kievitseieren’, zegt Dirk. ‘Maar het ligt niet bij Leeuwarden hoor. Iets zuidelijker geloof ik.’
‘Niet Zuidelijk, Dirk’, zegt Michiel.’Oostelijk’ Ineens zie ik een denkrimpel op Michiel’s voorhoofd. Dat gebeurt niet vaak dus moet er wel iets aan de hand zijn.
Na 15 minuten denken zegt Michiel. ‘Jezus, jongens. Nou hebben we hier net een leuke wietplantage georganiseerd compleet met drie coffeeshops en een poederkraam, en dan kunnen we weer verkassen. Hoe moet dat nou met die handel? ‘
‘Geen probleem’, antwoord ik ‘Dat gaan we met Kolonel Kogelrund bespreken’
Even later worden we toegelaten tot Kogelrund’s tent. Kogelrund staat pijltjes te gooien op een foto van een man met zwart haar en een snor.
‘Wie is dat?’, vraagt Michiel wijzend op de foto.
‘Dat is Saddam Doetpijn. Ik ben alvast aan het oefenen want wij gaan hem straks penetreren’
‘O’, zegt Michiel. ‘Ik wist niet dat u er zo een was’
‘Zijn land, soldaat, zijn land’, antwoordt Kogelrund zuchtend. ‘Wat moeten jullie trouwens’
Ik schraap mijn keel en zeg. ‘Het gaat over onze wietorganisatie. Wat moeten wij daarmee als we naar Irak gaan?’
‘Kogelrund gooit nog een pijltje in het oog van Saddam. ‘Gewoon meenemen’, zegt hij dan
‘Hoe dan?’ vraagt Dirk slim.
‘Ach ,ik organiseer wel een luchtbrug jongens . Ik heb een zwager die architect is en veel ervaring heeft in het bouwen van bruggen in de lucht’. Hij legt zijn pijltjes neer en houdt dan zijn hand op. Dus geef ik hem een hand maar die weigert hij.
Hij steekt weer zijn hand op en doet een oog dicht. ‘Jullie willen toch dat ik een oogje toe knijp jongens’, fluistert hij grijnzend.
Dan snap ik het en haal 500 Euros uit mijn zak en leg die in de uitgestoken hand.
‘Zo ziet hij nog steeds iets’, zegt Michiel terecht en legt ook 500 flappen in de uitgestoken hand.
Het andere oog van Kogelrund gaat nu dicht. Maar zijn mond staat nu wagenwijd open.
Wij kijken elkaar eens aan en Michiel begrijpt het als eerste na een uurtje.
‘O, hij wil nog wat om zijn mondje dicht te houden’, zegt hij.
‘Nou’, zegt Dirk taxerend ‘Dat is geen mondje , dat is een compleet scheepsdok’.
Dus legt Dirk 1000 euros in de hand en de scheur sluit zich.
Daarna verlaten we de tent en gaan op zoek naar de architect om de luchtbrug te bouwen.
Even later hebben we de architect gevonden. Architect blijkt zijn bijnaam te zijn omdat hij ooit een eenpersoonstent binnen 3 dagen wist op te zetten. In het leger is dat een prestatie van kaliber en is nooit meer geëvenaard. Zijn echte naam is Error.
Wij vragen Error om hulp bij de constructie van een luchtbrug en hij denkt even na.
‘Dan hebben we wel luchtsteun nodig jongens’, zegt hij peinzend.
‘Waar kunnen we die krijgen?’, vraagt Dirk.
Error houdt zijn hand nonchalant op en zegt: ‘Ach , er lopen hier genoeg opgeblazen Generaals rond. Die hebben wel wat lucht over. Geef maar wat poen en ik regel wel wat.’
Dus ik geef mijn laatste 500 euros aan Error en die gaat op zoek.

Wij kijken elkaar aan. Triomfantelijk.
‘Als we uit het leger komen moeten we in zaken gaan jongens, wij zijn toch echte tycoons? Echte Captains of Industrie?’, zegt Dirk lachend.
‘Tycoons??’ ,vraag ik. , want ik snap het niet.’Tycoons zijn toch windbuilen?’
‘Windhozen’, verbetert Michiel. ‘Of orkanen.’

Ik denk nog lang na over “het in zaken gaan” Ik snap er niets meer van. We hebben net onze winst van een jaar aan Jan en alleman uitgedeeld en we hebben niets meer over.
Dat zeg ik na een tijdje tegen de andere twee.
Dirk begint te lachen. ‘Dat heet investeren, jongen. Snap dat nou!’
Ik probeer het en ik probeer het en ik probeer het. En nog steeds snap ik het niet.
Ik kan geen pakje shag meer kopen en verderop zie ik een opgeblazen Generaal lopen die mijn geld in zijn zak propt.
Een troost hebben we. Morgen wordt de luchtbrug gebouwd…