De ander

De bar waar ze binnen lopen is donker, vol en rokerig, overal mensen. Een kroeg waar de voornaamste trekpleister het schenken van alcohol is, op een gunstige lokatie. De jongen is erg gezellig geweest en het was prettig om gezelschap te hebben. Maar ze neemt zichzelf voor na een enkel drankje naar huis te gaan, zijn conversatie heeft haar grens bereikt. De hele avond hebben ze wijn en water gedronken. Nu bestelt zij twee keer whisky met ijs, in een taal die niet de hare is. De man aan de bar, de enige man aan de bar zit voorovergebogen in zijn glas. Een vol hoofd met krullend haar. Ook whisky. Zonder ijs.

Normaliter had ze hem afgedaan als de zoveelste barvlieg. Normaliter had ze gedacht aan de kruk onder zijn billen, waar zijn bouwvakkerspleet inmiddels waarschijnlijk een dunne heuvelrug zou vormen tussen zijn waarschijnlijk eeuwig identiek gepositioneerde billen.

Maar hij heeft iets dat in zijn rug te lezen is, in zijn houding, in de frons op zijn gezicht die een leven verraadt. Ogen als boeken die ze vaker lezen wil. De berusting van teveel verlies.

[i]Schoonheid in de stront[/i], schiet door haar hoofd. Haar hart bloeit onwillekeurig open, terwijl ze het met het getinkel van het ijs in het glas van zich af probeert te schudden. ‘Romantica’ zou toch niet meer haar tweede naam moeten zijn, ‘impulsief’ een woord lang uitgegumd.

De man draait zich om, neemt haar blik onverhoeds in de klem. En hoewel de jongen de blik niet kan zien, schuift hij instinctief zijn stoel in het snijpunt ervan. Hij legt zijn arm te rusten op de leuning van de hare, met de omhaal van zogenaamde toevalligheid. Hij is nerveus, maar ze heeft geen geduld met zijn noden. Ze steekt een sigaret op en ziet nog net hoe de man aan de bar er een verlangende blik op werpt. Een beeld overvalt haar. Naar hem toe lopen. Naast hem zitten, hem een sigaret aanbieden. Vanzelfsprekendheid.

Ze lijkt verdomme verliefd. [i]Dwaasheid[/i] vermaant ze zichzelf in de taal waarin ze whisky drinkt.

De jongen heeft zijn arm in een vlaag van dapperheid te laag op haar rug gelegd.
“Hee, dat lijkt me niet zo’n goed idee”, zegt ze opgeschrikt. Hij probeert te doen of hij niet weet waar ze het over heeft.
“Wat niet?”

Terwijl hij het zegt ziet ze hem echter al inbinden en begrijpend knikken. Ze kan nauwelijks wachten tot hij weg is en groet hem moeizaam. De jongen loopt weg richting een wereld vol andere vrouwen. Hij is haar al vergeten op het moment dat hij zijn rug in haar gezichtsveld werpt.

Alleen in de bar. Enkel mannen overal. Ze ziet de blikken van vergane jagers die ineens een prooi bereikbaar wanen in de moed van hun roes. De bel klinkt voor de laatste ronde.

[i]Kijk om[/i], seint ze naar de bar, naar zijn in whisky verzonken rug. Maar hij neemt haar poging niet waar. Een dikke man loopt op haar af met agressorlust. Praatjesziekte schittert in zijn verlodderde ogen. Ze roept in stilte opnieuw naar de rug aan de bar, ze smeekt hem bijna om haar aan te kijken, haar te valideren. Hij hoort wederom niets, zijn rug staart haar onvermurwbaar aan.

Ze voelt zich ingesloten en klein, naïef, kwetsbaar. Langzaam staat ze op, recht haar schouders, duwt de man in haar pad uit de weg.

Als ze buiten is voelt ze met een subtiele steek in haar maag hoe de man aan de bar zich omdraait en haar tevergeefs zoekt. Even nog aarzelt ze, even doet ze onwillekeurig een pas opzij. Luid toeterend scheurt de auto met zijn luid foeterende chauffeur vlak langs haar.

Wakker geschud en overtuigd dat haar verbeelding haar parten heeft gespeeld, loopt ze alleen naar huis. Hij roept vanuit de bar in stilte de wind in: [i]I think that I just fell in love with you.[/i]

Zijn kippenvel stuift het zand lichtjes omhoog, maar het bereikt haar rug niet meer.