De begrafenisondernemer

Anton keek, zoals altijd, eerst nog even in de spiegel. Ja, zijn haar zat netjes. Natuurlijk zat zijn haar elke morgen netjes, maar toch, hij moest nabestaanden nu eenmaal laten zien dat ze op hem volledig konden vertrouwen, dat hij in die verwarrende tijd een rustpunt was. En dat begint bij een onberispelijk uiterlijk.
Bij zijn eerste afspraak die dag had hij al zijn rust meteen nodig. De deur werd opengedaan door een vrouw die slecht te verstaan was omdat ze onder het jammeren veel huilde en schreeuwde. Ze ging hem voor de kamer in waar de rest van de familie in ongeveer dezelfde toestand was.
‘Het was nog zo’n jong ventje,’ zei de moeder toen ze weer een beetje op adem gekomen was. ‘Ik snap het niet. Wie schiet zo’n jongen nou door z’n hoofd? Hij had nog nooit iemand wat misdaan!’ Anton fronste even. De laatste tijd had hij een hoop slachtoffers van schietpartijen. Vroeger kwam het een paar keer per jaar voor, nu leek het haast elke dag wel raak te zijn. Hij vond het ellendig voor die mensen, maar ja, werk is werk dus hij zette zijn gevoelens van zich af en zijn schouders eronder.

Toen hij een klein uurtje later weer in zijn auto zat merkte hij dat het hem, tegen zijn gewoonte in, maar niet losliet. ‘Wat voor een wereld leven we toch in, vandaag de dag?’ vroeg hij zich af. ‘Als kleine kinderen al door hun hoofd geschoten worden, waar gaan we dan naar toe?’
Eerlijk is eerlijk, slecht voor de zaken was het niet. Sinds de economie op zijn gat lag vreesde hij regelmatig voor het voortbestaan van zijn zaak. Mensen dachten altijd dat begrafenisondernemers in elke tijd wel konden rondkomen. Iedereen gaat dood, nietwaar? Maar in tijden van recessie kiezen mensen toch voor de goedkoopste, zo gaat dat. En meer doden betekent meer werk. Zo gaat dat ook. Maar toch…
Misschien liet het hem niet los omdat hij gisteren ook al een slachtoffer van een schietpartij begraven had. Echt een bloedmooi meisje, negentien jaar pas. Iemand had haar dwars door haar borst heen geschoten. Geen getuigen of wat dan ook. Het arme kind was zo zwaar verminkt dat het nog een hele klus was geweest om haar een beetje toonbaar te krijgen. Nou zijn borsten gelukkig nog wel te doen. Dat jochie met die kogel door zijn gezicht, daar zou echt geen beginnen aan zijn. Zoals ze in het vak zeiden: ‘Da’s een dichte kist.’
Hij reed de straat uit en sloeg rechtsaf richting Zuid. Hij reed extra voorzichtig want het was druk en hij was er met zijn gedachten niet echt bij. In zijn hoofd kwam het ene slachtoffer na het andere voorbij. Zoals die boom van een kerel twee weken geleden, met een schotwond in zijn maag. Zo’n verschrikkelijk pijnlijke dood. Of die man van een paar maanden terug, dat was jaren zijn eigen buurman geweest. Of die vrouw van laatst, die op het punt stond te bevallen.
Hij dwong zich ergens anders aan te denken. Als hij er al aan onderdoor ging, wat moesten de familieleden van de slachtoffers dan? Die hadden hem nodig dus hij mocht zich niet laten afleiden, wat er ook gebeurde.

Die middag was hij vroeg thuis. Eigenlijk had hij wel zin om op z’n gemak een beetje voor de buis te hangen; gezellig naast z’n vrouw, wijntje erbij, even de zorgen van zich af laten vallen. Zo vaak gebeurde dat de laatste tijd niet meer. Maar als hij niet failliet wilde gaan was er eerst nog werk aan de winkel, dus hij liep gelijk door naar de schuur.
Boven de werkbank hing een klein kastje. Hij opende het en haalde er een koffertje uit. Een eenvoudig, stevig koffertje. In het koffertje wachtte zijn oude trouwe pistool.

Een mens moet toch leven, nietwaar?