De Camper. – een drama in meerdere bedrijven. Deel 1

We zouden Europa in, Mevrouw Trawant en ik.
Wat zeg ik Europa..?
De Wereld lag voor ons open, sinds we het plan hadden opgevat om er met een Camper op uit te trekken. En we zouden er ruim de tijd voor nemen. Weg is weg, op z’n minst ‘n jaar of zo en misschien bleven we wel ‘on the road’.
Eerst maar eens huren, dat leek verstandig want om er nou direct een aan te schaffen, je bent ook meteen enkele tienduizenden euri verder. Het avontuur begon met een grondige inventarisatie van het verhuuraanbod.
Niet gehinderd door enige kennis van zaken tuurde ik, als een konijn in de koplampen van een SUV, naar alle merken, formaten en prestaties die digitaal voorbij gleden.
Boven en benedenslapers vaste en variabele bedden, rondzit, treinzit, met en zonder extra accu’s , pilotenstoelen , satellietontvangers, achteruitrijdcamera’s.
Papperlepap wat een keuze..
En dan het interieur, veel beukenhout, keurig opgemaakte bedden, een blinkend keukenblokje, leuk flesje wijn en een bos bloemen op tafel.
Nergens losse spullen, stapels boeken, kranten en lege glazen.
Zo moest dat; orde op zaken als je erop uittrok.
Je ontdekt de wereld niet als je er een rommeltje van maakt.
Talloze malen had ik Mevrouw Trawant al voorgespiegeld hoe zij lekker in bed kon blijven liggen als ik de Camper zou starten en de volgende 500 km naar Mon Chou voor mijn rekening nam. Desnoods reed ik de hele nacht door want dan was het lekker rustig. op de weg.
Aan de rand van een onbekend ravijn, want de wildste plekjes zijn de leukste, had ik mezelf in gedachten al op de foto gezet.
Diepgebronsd, met Piloten zonnebril, een hand aan het stuur, de andere nonchalant uit het raampje. Ik had het plaatje bij wijze van spreken al in het het komende avonturenalbum geplakt, waar ik een minutieus dagboek bij zou houden van alle belevenissen en alle leuke mensen die we onderweg tegen zouden komen.
De daad bij het woord; eerst een week proberen en dan toeslaan.
Ik bellen.
Er was een particulier verhuurder diep in Friesland die er nog een vrij had.
EEN….!
‘Dan en dan voor’n weekje zei u ?
Ja, ze gaan als warme broodjes Meneer Trawant en u zit in al op de grens van het hoogseizoen, oh wacht even, voor die week zit u er al overheen.’
‘En dat betekent ?
Hoogseizoen is hoogtarief hè , dat spreekt voor zich.
1000 Euri huur en 400 Euri Borg.
Slik..
‘Zal ik dan maar noteren ?
De Matsumi 3000, een week, de Heer Trawant, dat staat’.

Op de afgesproken dag bereiken we met volle bepakking een oude boerderij in Pjongsterratsumadeel, dat we vanwege de gemiste afslag Wypwappelawier eerst drie keer voorbij zijn gereden.
Voordat ik de auto op het erf van Graengriepe 3 tot stilstand heb gebracht komt een man in overall met uitgestoken handen vanuit het voorhuis op ons afgelopen.
‘Ha.. daar bent u..’
Een constatering die we niet kunnen ontkennen..
‘Welkom in onze stulp ‘
Verhuurder Oenema lijkt in het geheel niet op de voorstelling die ik me van een professioneel camperman heb gemaakt. Een onregelmatige baardgroei ontsiert zijn spitse gelaat dat wordt gedomineerd door kleine slimme oogjes en een forse neus met daarop de gehele route van de Elfstedentocht in kleine blauwe adertjes. Iets in zijn enthousiasme doet in mijn achterhoofd een vonkje achterdocht opflakkeren.
En terecht.
‘We hebben een klein probleempje meneer Trawant. De Matsumi 3000 is nog niet teruggebracht door de vorige huurders’.
De gezamenlijkheid van het probleem ontgaat me, totdat ik me realiseer dat ik op zijn verzoek inmiddels de helft van de huursom en de borg á totaal 900 Euri naar zijn girorekening heb overgemaakt.
De huurders, onbetrouwbare types, waar Oenema overigens nog een hartig woordje mee zal wisselen, hadden drie dagen geleden al terug moeten keren van een reisje naar de Vogezen.
Oenema had dan ruim de tijd gehad voor schoonmaak en het verversen van diverse vloeistoffen, maar nu ..
Ik probeer een wanhopige blik met mevrouw te wisselen, maar zij staat met een strak gezicht de omgeving in zich op te nemen. Die lichaamshouding ken ik, dat betekent een hoop gedonder straks. Haar achterdocht, die al gewekt was bij het zien van de wazige foto op internet en de ruime vooruitbetaling, resulteert tijdens de terugreis ongetwijfeld in een ijzig;
‘Zie je wel’.., waar mee zij onze uitgebreide nabespreking zal openen.
‘ Gelukkig denken wij niet in problemen maar in oplossingen, meneer Trawant’
Oenema slaat me kameraadschappelijk op de schouder. Mijn hart springt op en ik stel onmiddellijk mijn oordeel bij.
Deze man met de doelgerichtheid van de echte plattelander, die hartverwarmende mentaliteit van niet lullen maar poetsen, gaat onze queeste redden.
‘Komt u maar even mee’
Hij wenkt me naar een openstaande schuurdeur en gaat me voor naar binnen.
In het halfduister, zie ik achter een oude tractor en een stapel hooiblokken de onmiskenbare contouren van een camper.
‘Kijkt u eens, De Globetrotter 401, een beetje op leeftijd maar een degelijk campertje meneer,
die heeft al heel wat van de wereld gezien en nog nooit een akkefietje mee gehad..’