De dorpsgek

Ze was zich een maand eerder al komen voorstellen, Gerrie, onze nieuwe hulp.
Vriendelijk nodigde ze me meteen uit om half juli op haar verjaardag te komen, op de koffie.
Alle mensen bij wie ik werk, komen dan altijd, vertelde ze me. Ik noteerde de datum.
Na de vakantie zou ze bij ons beginnen. Op de ochtend van haar verjaardag liep ik met een in cellofaan verpakte bos bloemen langs de dijk richting dorp.
Wij wonen net buiten ons kleine lintdorp dat zo’n 600 inwoners telt.
Er staan oude gerenoveerde dijkhuisjes langs de rivier, waar ‘stadsen’ zoals wij wonen.
De oorspronkelijke bewoners voelen zich rijk in het nieuwbouwwijkje.
Daar moest Gerrie ook wonen.
Onderweg realiseerde ik me dat ik niet precies het adres wist
Maar dat leek me geen probleem. Ik kon het trouwens altijd vragen.

Nou, dat hoefde niet, bij het eerste straatje op de hoek hingen kleurige slingers buiten.
Gerrie was duidelijk jarig!
Ik belde aan en een bleke, verlegen puber deed open.
Hallo! Is je Moeder jarig? opende ik vlotjes
Ja hoor, komt u maar binnen!
Hij liet me in de kamer, waar nog niemand zat. Ik was zeker een beetje vroeg.
Gaat u maar zitten, mijn moeder komt zo.
Daar kwam ze, ik feliciteerde en gaf de bloemen.
Dank je wel hoor, zei ze.
Koffie en taart , vriendelijk gepraat. Ik gaf als deskundige nog wat advies over de faalangst van de puber. Zo maak je toch weer een goede beurt in je dorp hè?
Alles wordt doorverteld.
Eindelijk nog meer visite, een broer met zijn gezin. Ze bleven eerst even praten in de keuken.
Weer aardige gesprekken.
De andere ‘werkhuismensen’ komen zeker s’middags, dacht ik.
Nou, ja, ik ging toch maar vertrekken.

Gerrie liep mee naar de deur.
‘ Nou, tot eind augustus, ik hoop dat je het naar je zin krijgt bij ons’, zei ik.
Ik zag haar even aarzelen. Ze kreeg een kleur.
‘Eh, ik geloof dat je eigenlijk bij iemand anders moet zijn, zei ze, Ik heet Gerda, maar je moet denk ik Gerrie hebben, die is ook jarig.
Ze woont vier huizen verder…..ik werk bij andere mensen’.
Ze duwde voorzichtig de meegebracht bloemen ( nog in het cellofaan ) weer in mijn verbouwereerde handen.
‘Ik vond het wel heel gezellig, hoor!’ zei ze nog troostend.
Perplex stond ik op de stoep.

Met lood in mijn schoenen liep ik de vier huizen verder.
Er ging een waar gejoel op, ik kende iedereen die daar zat. De puberzoon van Gerda was al even langs geweest. Hij was een vriend van de zoon des huises.
Hij had gezegd : Wat we nou meemaken: er zit een mevrouw op mijn moeders verjaardag en die kennen we helemaal niet……
Nou, zìj hadden het al gauw begrepen.
Na een drankje ( taart had ik al zat op) en het van harte(!) meelachen met de visite, liep ik zo snel mogelijk naar huis, vloekend in en op mezelf.

Heel het dorp zag de nieuwe dorpsgek in volle glorie langskomen.
Beroemd worden had ik me toch anders voorgesteld……