Hij liep voor het laatst met de hond het tunneltje door. Een stukje door het bosje en weer terug. Zoals elke dag.
Plotselinge hartstilstand. Thuis ligt hij opgebaard.
Het idee alleen al dat er een dode ligt, nog geen 5 meter bij mij vandaan.
Veel gingen we nog niet om met de buren. We wonen hier pas een jaar.
Een groet en af en toe een praatje, dat was het wel.
Een schuchter vrouwtje, de buurvrouw.
Ik moet er even heen. Duidelijke zaak. Daar kom ik niet onderuit.
Het gesprek met haar maakt me niet uit. Maar het kijken naar dat levenloze lichaam….
Daar zie ik tegenop..
Zou je zo iets kunnen weigeren? Vraag ik me af.
Keurig zeggen dat ik me de buurman liever herinner zoals ik hem gekend heb?
Ze vindt het fijn dat ik er even ben en praat (tot mijn verbazing) honderduit. We kletsen die avond meer af dan we het hele jaar gedaan hebben.
Plotseling gaat ze staan met de mededeling: `Zo, dan gaan we nu even bij Harm kijken`. Bedremmeld loop ik achter haar aan.
Ik kom er dus niet onderuit.
In de gang onder de trap staat de kist.
‘Moet je op de vierde tree gaan staan dirigeert ze me,’ dan zie je hem op z`n mooist’
`Mooi? Wat is hier mooi aan?` vraag ik me af.
Het opgeblazen spierwitte hoofd van de buurman bezorgt me kippenvel.
`We wilden hem graag hetzelfde rondje laten rijden met de begrafenis als z`n dagelijkse loopje` zegt ze. `Maar daar is geen tijd voor volgens de begrafenisonderneming.`
‘Jémig` denk ik, ` Absurd dat er ook al geen tijd meer is om te begraven. Belachelijke hectische tijd`
In het kerkje kom ik per abuis vooraan naast de buurvrouw te zitten.Het is namelijk het enige nog vrije plekje als ik binnen kom.Blij verrast kijkt ze naast zich. Pakt m`n hand en begint die te strelen alsof we jaren hartsvriendinnen zijn.
Ik voel me opgelaten. Maar verricht m`n troostende taak als een volleerd pastoraal medewerkster.
Een tijdje later spreek ik haar weer eens.
`Het valt zeker niet mee hé`, hoor ik mezelf meelevend zeggen.
`Ineens zo alleen zitten.`
`Och` zegt buuf vol overtuiging ` Kastje kijken was Harm z`n hobby`.Ze knikt daarbij veelbetekenend naar de T.V. ` Zowel overdag als `s avonds. En als ik dan wat tegen hem zei, reageerde hij nauwelijks. Dus wat dat betreft .…Weinig gezelschap aan hem verloren`
Ze haalt nonchalant haar schouders op.
Verbluft over haar openhartigheid verlaat ik met een glimlach haar huis.
Ze zwaait uitbundig naar me, m’n bejaarde buurvrouwtje.
Inmiddels actief in allerlei commissies en sinds een half jaar een nieuwe vriend.
Ze kan honderduit vertellen over de leuke dingen die ze samen meemaken.
Doodgewoon, gelukkiger dan ooit, dat zie je zo!
13 reacties
Snoppe · 13 augustus 2004 op 13:24
Ze hád natuurlijk ook een kat kunnen nemen…
Maar goed, ik heb er begrip voor.
Raar om het uit mijn bek te horen wellicht, maar dit was een heerlijke, menselijke column.
Mauw
Bakema_NL · 13 augustus 2004 op 17:12
Ze had toch al wat eerder met leven kunnen beginnnen? Als die man zijn bezigheid tv kijken was, had zij in die commissies kunnen zitten, had ze niet mee hoeven wachten tot hij dood was.
Typisch geval van geen communicatie weer.
Ma3anne · 13 augustus 2004 op 18:49
Dat lijkt me heel erg, als mensen opgelucht zijn dat je dood bent. 😮
Raindog · 13 augustus 2004 op 21:12
Erg leuk verhaaltje Sally. Ik moet wel glimlachen om die ouwe dame. Het is het verschil tussen bij de pakken neer zitten en er iets van maken. Doet me altijd goed om zulke verhalen te horen.
En dat heeft volgens mij niet bijzonder veel met communicatie te maken Bakema maar eerder met het juiste perspectief. Als ik de strekking van het verhaal goed begrijp dan gaat het hier om een generatie mensen die nooit heeft geweten wat het is om te zeuren als het even ‘niet meer leuk’ is, laat staan het op te geven. Je weet wel, die generatie die niet moeilijk deed over 40 uren (of meer!) per week werken en nu vreselijk moeten lachen als ze de krant lezen. Ik gok dat ze wel degelijk heeft geleefd maar ik vermoed heel geduldig; nog zoiets wat tegenwoordig erg moeilijk is geworden voor veel mensen. En nu het haar tijd is zal ze wel gek zijn om dat aan zich voorbij te laten gaan. Ik heb er grote bewondering voor; mensen die niet zaniken over hoe het had kunnen zijn en ondertussen gewoon de kansen pakken wanneer ze voorbij komen. Ze had immers ook bij de pakken neer kunnen gaan zitten nu.
rrobin · 13 augustus 2004 op 21:23
Hard, hartverwarmend en menselijk 🙂
Kees Schilder · 13 augustus 2004 op 22:59
Vind het wel een steengoeie column,maar kan toch een gevoel van triestheid niet onderdrukken
Louise · 14 augustus 2004 op 08:56
Je ziet het wel vaker, volgens mij. Inderdaad de instelling van die generatie. Niet zeuren en gewoon het leven leven dat je voorgeschoteld krijgt.
Ik kan me er niets bij voorstellen, maar misschien is het ook wel heel rustig om niet steeds iets anders te willen dan er is.
Dees · 14 augustus 2004 op 11:41
Grappig die verschillende reacties; ik moet er voornamelijk om lachen. Way to go buuf. En Sally, ik vind dit veruit je beste column. Menselijk, compleet en je laatste zin maakt hem helemaal af. Compliment!
sally · 14 augustus 2004 op 18:38
Goh, wat leuk al die positieve reakties.
Had ik eerlijk gezegt niet eens verwacht bij deze column.
Bedankt!
Dat geeft `de burger`weer moed. 🙂
KingArthur · 15 augustus 2004 op 02:20
Als mosterd na de maaltijd wil ik ook graag mijn waardeering uitspreken over deze column.
Erg menselijk en goed beschreven.
Mosje · 15 augustus 2004 op 20:22
Net zoals onze King, kom ik, mosterd na de mosterd, ook nog even zeggen dat ik dit verhaal met plezier gelezen heb.
sally · 16 augustus 2004 op 11:54
Raindog
mooie reaktie
jij slaat de spijker op z`n kop.
Zo denk ik er ook over.
Liefs Sally
Raindog · 16 augustus 2004 op 21:49
Het glas is onbetwistbaar halfvol Sally ;-).
Laat ik ook eens gek doen:
Liefs,
Raindog