De eeuwige herfst van ons bestaan

De blaadjes dwarrelen van de bomen, ’s avonds is het alweer vroeg donker, de kachel en de kaarsjes mogen weer aan. En ik? Ik word wakker en de enige vraag die mij bezighoudt, is hoe ik de dag nu weer kan doorkomen, in de veronderstelling dat ook morgen dezelfde vraag mij bezighoudt. Niemand snapt dat logica zo logisch kan zijn en ikzelf al helemaal niet. Ik weet bijvoorbeeld dat als ik alles positief bekijk, dat alles dan ook positief wordt. Toch doe ik het niet, want mijn eigen logica is, dat als je alles zelf positief creëert, er ook geen waarheid meer in zit en als je toch weet dat het niet waar is, wat voor zin heeft het dan? Een lijntje coke wordt weerloos door mij opgesnoven. Twintig minuten positief nadenken, het voor mij zo bekende uitstellen van de realiteit. Ik leg een plaatje van John Lee Hooker op, waarbij ik zelf al bedenk dat een plaatje opleggen alleen maar geromantiseerd gelul is, omdat het plaatje gewoon een mp3speler is. Zal ik twintigduizend bloemen bestellen en een bloemencorso maken? Waarom ook niet? Dan kan ik daarmee naar buiten gaan en verkondigen dat het leven niet zo verschrikkelijk is. Dat het alleen een beetje opgefleurd moet worden.

Ja, dat is wel leuk. Om geloofwaardig over te komen laat ik dan ook een snor staan en stop ik een aardappelschilmesje in mijn kont. Waarom een aardappelschilmesje? Puur symbolisch. Een opgefleurd leven met een mes in je reet, realistischer kan het niet. Weet je wat? Laat die bloemencorso maar zitten. Ik houd geeneens van bloemen en al helemaal niet van een mes in mijn reet. Waar ik wel van houd? Van wodka drinken uit fles op straat, kotsend de bosjes inrollen, een aanwezige egel te lijf gaan met blote handen, terwijl ik Johannes 3:16 citeer: ‘Want alzo lief heeft God de wereld gehad, dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft, opdat een ieder, die in Hem gelooft, niet verloren ga, maar eeuwig leven hebbe’. Eeuwig en voor altijd.

Ik houd ook van fantaseren over de diepten van het vagevuur. Daar kom ik Jan Smit tegen. Op dat moment maakt een fotograaf een foto, die hij gelijk doorstuurt naar de een roddelblad. Jan Smit wil zijn camera afpakken en te pletter gooien, maar dat kan niet, want Jan heeft een bloemencorso in zijn reet. Mensen lezen het roddelblad en het wordt een mediahype dat Jan Smit in de hel is. En k sta erbij en kijk erna, want aan de realiteit kun je niets doen. Je kunt het opfleuren, maar de basis blijft bestaan.

Hallo, alles goed? Ja hoor met jou? Ja goed. Wat doe je verder met je leven? Ja, druk druk druk en jij? Ik? Ja jij. Eerlijk? Ja. Ik wacht tot het eindelijk ophoudt, dat eeuwige gelul over niets. Druk druk druk, flikker toch op, druk met dingen die je niet leuk vindt, bedoel je. Te druk om na te denken over waar het echt over gaat. De pijn die langzaam je hart binnenkruipt, zo pijn doet, dat je wil dat het ophoudt. Maar niet opgeven, hoor. Overleven, tot je dood gaat, en dan? Erachter komen dat die pijn niet tijdelijk was, maar dat die pijn alles is waar wij voor leven. De brandstof om te overleven, terwijl overleven toch niet lukt. Druk druk druk, noemt hij dat. Ik noem het de eeuwige herfst van ons bestaan.

De blaadjes dwarrelen van de bomen, ’s avonds is het alweer vroeg donker, de kachel en de kaarsjes mogen weer aan. En ik? Ach, als ik de dingen blijf doen waar ik van houd, kom ik de tijd wel door.