De Eredivisie

Als het water dat zich na een regenbui heeft gevormd tot plas op een putdeksel. Waar je liever niet doorheen fietst.
Dit is waar ik aan denk bij gedachte aan politiek.
Het politieke schouwspel is intrigerend om te aanschouwen en te volgen, daar niet van. Maar gegarandeerd zul je jezelf op enig moment afvragen hoe serieus je dit tafereel nu moet nemen. Als nieuw paragraaf van de altijd voortdurende politieke novelle kan een uiteenzetting over het fenomeen Europa worden toegevoegd. In tijden van crisis, al is het haast niet voor te stellen dat we zonder zaten, helpen we elkaar, nietwaar?
De Europese gemeenschap, die ooit het licht zag om te verletten dat een zo tranende oorlog zich zou herhalen. Naarmate de tijd vorderde vermeerderde de omvang van de gemeenschap zich en werd de samenwerking nauwer. Met opengestelde grenzen en een gezamenlijke munteenheid staan we voor elkaar in. Wanneer Griekenland zich in staat van financieel bederf waant, moeten de gezanten die hun zaakjes beter voor elkaar hebben zich volgens de Brusselse gedachte ontfermen over deze zielenpiet die buiten de boot dreigt te vallen. Griekenland en een aantal andere discutabele landen, voornamelijk aan de Middellandse zee vreemd genoeg, kunnen we niet zomaar lozen. Wij willen immers, wanneer augustus op haar heetst is, toch veelal ook genieten van zon, zee en zand. Dingen die zich door een schommelende koersindex laten beïnvloeden.

Maar daar was dan de Engelse leidsman David Cameron. Die volgens geheel Britse traditie verkondigde dat zij wel zo specifiek en anders waren dat het eiland zich maar af moest vragen of zij wel in deze gemeenschap thuis hoorden. Allereerst was het voornemen om deze Britse verkondiging in Nederland te organiseren. Door enkele onoverkomelijkheden ging de fuif, of wel gezegd party, niet door. Critici zagen achteraf hun kans te duiden dat wanneer de Brit zijn anti-Europazegje in Nederland plaats had laten vinden, dat zich per abuis de aanname voor had kunnen doen dat Nederland dit standpunt deelde.

Ach, ach, wat een debacle zou dat geweest zijn. Nederland, het braafste jongetje van de klas dat stiekem toch wel belangrijk vind wat de anderen van hem vinden. Als je ziet waar het politieke apparaat zich in ons land mee bezig houdt staat niet in verhouding tot Cameron die even vermeld te twijfelen aan zijn positie aan Europa. Nee, steek het gelaat maar niet boven het maaiveld uit. Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. Of met andere woorden: ‘Doe eens normaal man!’ Als je bekijkt waar de buitenlandse politiek zich mee houdt kun je ons land misschien wel vergelijken met onze eigen Eredivisie. Het is mooi om te volgen en we maken ons er druk om. Maar zodra wij ons in Europees verband begeven wordt onze hoop verpulvert als een oude auto in een pers. Die niet meer te redden viel, maar toch eigenlijk nog niet zo slecht was.
De politici begeven zich dezer dagen naar Brussel voor de volgende klassenbijeenkomst, al mag ik niet hopen per Fyra.
En ik? Ik ga weer in het maaiveld opzoek naar een plas op een putdeksel.

Meneer Babylon