De Euthanasiespecialist…

Met de fractienietsnut Jansen heb ik een kleine discussie over het gebruiken van zijn naam in mijn columns. Jansen is van mening dat, het niet zo nauw nemen met de waarheid , nog tot daaraan toe is. Daar kan hij nog mee leven. Maar dat ik zijn volledige en juiste naam gebruik, daar gaan zijn woedeklieren van zwellen, zoals hij het zelf uitdrukt. ‘Dat vindt mijn vrouw niet leuk’ , zegt hij opgewonden. ‘Wat mijn vrouw wel leuk vond, was dat op die Column site eindelijk eens iemand protesteerde tegen die lulverhalen van jou’.
‘Dat zal jouw vrouw wel geweest zijn onder een valse naam’, antwoord ik.
‘Jezus, smaakpolitie! Zoiets kun je niet verzinnen!. Ja, tenzij je vrouw Jansen heet natuurlijk.’
‘Nee’, zegt hij, dat was mijn vrouw niet. ‘Als die het was geweest had ze wel iets anders geschreven haha’
Intussen minder ik wat vaart want we naderen het nieuwe optrekje dat de Jansens sinds kort hebben aangeschaft. Ik rijd de auto in een gebouw dat volgens Jansen een garage heet.
Met een beetje fantasie zou je hier 200 nieuwe appartementen in onder kunnen brengen, maar oké, een garage kan ook. In de garage, waar qua ruimte ook een voetbalclub heel goed uit de voeten zou kunnen overigens, zie ik 5 andere auto’s geparkeerd staan. 3 Mercedessen , een Rolls en een Porsche
‘Ik zie dat je andere Porsche is verdwenen, Jansen. Grote beurt?’
‘Nee, mijn vrouw is naar haar moeder met die kar.’
‘O, ik dacht dat ze daar enorme ruzie mee had en daar nooit meer kwam.’
‘Klopt, maar ze wist dat jij kwam. En jij bent het enige dat erger is dan haar moeder. Dus als ze weet dat jij komt, weet ze niet hoe snel ze naar haar moeder moet rennen.’
‘Dank je Jansen, ik houd ook van jou’
‘Vat het niet persoonlijk op, Kerel. Eh…..hoewel, bij nader inzien…. Ja, vat het toch maar wel persoonlijk op.’
Omdat ik genoeg heb van zijn oeverloze gezeik loop ik naar buiten en beland in zijn tuintje ter grote van het Vondelpark.
In het tuintje staan slechts 15 paarden en een geit. De rest is bomen en onkruid.
‘Ritje maken?’, vraagt Jansen.’Neem Polly maar, die kan jij wel aan.’
‘Wie is Polly?’, vraag ik. ‘Die zwarte knol daar verderop? Of die Schimmel, of die bruine met die witte vlek op z’n hoofd.?’
Jansen kijkt me medelijdend aan. ‘Nee, natuurlijk niet, Polly is die geit. En maak je snikkel goed schoon als je klaar bent want hij heeft wat last van wormen.’
‘O, vandaar dat jij zo moeilijk loopt’, antwoord ik.
Jansen heeft moeite om zijn lachen in te houden en ik loop intussen de wei in en loop op een nogal dominant briesende hengst af.
‘Die zou ik niet nemen, Kees. Die is wat te fel voor jou’..
Zonder naar Jansen te luisteren zadel ik het paard, stap in de stijgbeugel en geef hem vervolgens de sporen. Jansen begrijpt er niets van. Weet hij veel dat ik drie keer per week ga paardrijden met mijn vriendin. Niet dat het helpt want de rit duurt precies 4 seconden waarna ik uit het zadel word gesmeten.
‘Je hebt je toch niet bezeerd he?’, vraagt Jansen gluiperig lachend.
‘Jezus wat een kolere beest zeg’, mompel ik mijzelf afkloppend.
‘Is dit beest eigenlijk wel APK gekeurd Jansen? Want volgens mij mankeert er iets aan zijn besturingssysteem.’
‘Het is het paard van mijn vrouw, Kees. Hij voelt gewoon dat jij haar niet mag haha.’
Voor ik kan antwoorden komt er een man van een jaar of tachtig aansjokken.
‘Nieuw vrindje van je Jansen’, vraag ik ‘Ze worden steeds ouder of vergis ik mij?’
‘ Dat is mijn vader, Kees.’
Jansens vader komt er bij staan en kijkt mij argwanend aan. Had ik jou ook uitgenodigd op mijn verjaardag?’, vraagt hij.
‘Bent u jarig? , o gefeliciteerd. Hoe oud bent u geworden?’
‘80’, antwoord hij.!
‘Nou’, zeg ik. ‘Dan kun je wel zeggen dat u er aardig wat tijd voor nodig hebt om dood te gaan. God weet hoe lang nog. Maar echt lang kan het niet meer duren,aan uw kromme rug te zien’ De ouwe Jansen vertrekt geen spier en zegt: ‘Ik heb al die verhalen over mijn zoon gelezen die jij schrijft. Kan ik beter niet doen want als ik die flauwekul blijf lezen word ik zeker niet oud. Bij mij in het bejaardenhuis lezen alle oudjes die een eind aan hun leven willen maken, jouw verhalen, wist je dat? Ze noemen jou daar de euthanasiespecialist.(??)
In de verte hoor ik een sirene loeien en Jansen kijkt mij grijnzend aan. :’Hoor je dat, de smaakpolitie komt eraan…..’