De huisman (taxiverhalen, deel 2)

Een maand geleden moest ik opnieuw in het oosten zijn voor een korte reportage. Ditmaal in de stad. Ik reis per openbaar vervoer, en ik neem op de plaats van bestemming liever een taxi dan dat ik de bus neem. Zeker als ik nooit eerder op de plek van het interview geweest ben. Zo hoef ik tenminste niet te zoeken. Een groot voordeel van reizen per openbaar vervoer zijn de gesprekken die je hebt met medereizigers. In plaats van als automobilist steelse blikken te wisselen met de leuke mevrouw in de auto naast je, blijk je in de trein gewoon een tijdlang in dezelfde coupé te zitten als zo’n leuke dame en soms ontspint zich dan vanzelf een gesprek. Ik houd van het reizen met het openbaar vervoer, en dan met name van treinreizen. Dat kan ermee te maken hebben dat mijn ouders toen ik nog geen één jaar oud was in Dordrecht gingen wonen, en iedere vijf weken per trein de reis van 240 km terug naar Assen maakten, ik in eerste instantie nog in de reiswieg. Het geluid van de aloude hondekoptreinstellen, toen ze nog reden, gaf mij ook vrij recent nog een vertrouwd gevoel dat ik met niets kan vergelijken. Hetzelfde zal misschien gelden voor iemand die opnieuw in de eerste auto van zijn ouders komt te zitten die hij of zij bewust heeft meegemaakt. Een aparte categorie van gesprekken onderweg zijn die met bestuurders van bussen en taxi’s. Dat laatste komt vaker voor dan het eerste. Chauffeurs van bussen zijn met name praatgraag bij de laatste rit, of op buslijnen met weinig passagiers.

Met de taxi na het interview terug ontspon zich een wat bijzonder gesprek. Het begon met een vreemd soort van herkenning. Ik vertelde een kleinigheid uit mijn privé-leven van een aantal jaren geleden. Ik ben nu vergeten wat het was, maar het rare was dat de chauffeur dit ogenblikkelijk herkende. Dat had ik namelijk niet verwacht. Het ging over de tijd dat mijn toenmalige vriendin arts was. We raakten op die manier aan de praat over mijn beroep en over zijn beroep. Hij vertelde dat zijn vrouw een nogal goedbetaalde baan had, en dat zij had voorgesteld dat hij voor de huishouding zou gaan zorgen. Hij vond het echter vreselijk om thuis te zitten, en genoot van zijn baan als taxi-chauffeur, hoewel hij daarvoor werkte als bedrijfsleider bij een grote multinational in mijn woonplaats Amersfoort. Daar had hij een riant salaris gehad, maar toen het bedrijf de vestiging in die plaats sloot was hij zonder baan komen te zitten. Vanwege het salaris van zijn vrouw hoefde hij het niet te doen, maar omdat hij niet thuis wilde zitten was hij aan een baan als taxichauffeur begonnen. Op de heenweg was het mij ook al opgevallen dat ik net als nu in een wel heel oud model taxi naar mijn bestemming werd gebracht. Het bleek dat dit te maken had met het afbranden van een groot taxibedrijf in die plaats, waarbij ook een groot aantal vrij nieuwe taxi’s verloren was gegaan. Dit was een week daarvoor gebeurd, en het voortbestaan van het taxibedrijf was hierdoor nog allerminst zeker. Toen ik er net voor ik uitstapte nog even naar vroeg bleek zijn vrouw chirurg te zijn. Geen wonder dat hij mijn opmerking had herkend. (copyright John Piek)