De kerstballendames

Een oude boom verplaatsen is niet zonder enig risico. Zo ook deze statige oude dame, ons oma.
Al bijna negentig lentes jong moest ze naar een bejaardenhuis. Het woord verzorgingshuis wil ze niet horen, zo oud is ze nog niet. Er moest wel een bezoekschema komen met de vijf generaties die we rijk zijn. Met de Nederlandse wedstrijden was ons gezin ingepland. Nu houden wij binnen onze familie wel van een gokje dus deze keer hielden we een caviarace. Voor mij had het rad van fortuin of ouderwets strootje trekken ook gemogen. Met mijn ‘altijd meer geluk hebbende broers” was de uitslag niet beter geweest. Ik neem nooit meer een cavia met de naam Fred.

Bij binnenkomst wacht mij een verrassing. Oma is van top tot teen gehuld in de nationale driekleur. Ze loodst mij door alle geluksvogeltjes, vlaggetjes en rollators naar de eetzaal. Tot mijn verbazing is deze helemaal vol met uitgedoste bewoners en een groot scherm. Nog beduusd neem ik plaats. Ik zie dat ik tussen allemaal dames zit van haar gang, wel zo gezellig. Plechtig zingen wij het Wilhelmus mee.

Als de wedstrijd begint heb ik tijd om beter rond te kijken.Alle dames van de gang hebben een kerstbal met ingebreide nationale leeuw opgespeld. Na allerlei ingewikkelde Noorse patronen van Arne en Carlos hebben ze deze bal gemaakt. Nu pas zie ik dat er een dame ontbreekt. Zou het mijn fanatieke oma wel willen vragen maar dan ben ik verzekerd van een afschuwelijke kriebeltrui met achtpuntige sterren als verjaardagcadeau. Heel onopvallend probeer ik weg te komen. Het lukt mij tot aan de laatste rij, daar bots ik tegen een dame op. Ze kijkt mij even onderzoekend aan, gebaart dat ik heel stil mee moet komen. Het is de onderbrekende dame, mevrouw Joker.

We belanden achter in de zaal aan een tafel. Ik zie gelijk dat ze iets op haar pennen heeft staan. Ook ligt er een wandkleed op tafel. Het heeft allemaal hele kleine adventwantjes. Normaal hangt het bij hun in de gang. Eigenlijk in het voor de kerst bedoeld maar blijkbaar vinden ze het zo mooi dat het nu het hele jaar door blijft hangen. Opvallend is dat hij loopt door tot de eenendertigste. Als ik daar tegen ons oma over begin zegt ze altijd dat het nog wel komt.
Mevrouw Joker kijkt met een samenzweerdige blik naar mij, ondertussen tikken de pennen verder.
“Weet je waarom ik dit adventswantjeskleed herstel “vraagt ze mij. Voor de veiligheid antwoord ik ontkennend. Ze kijkt om zich heen om verzekert te zijn dat er geen verpleegsters zich in de buurt bevinden. Op een zachte fluistertoon vertelt ze haar verhaal.

Iedereen denkt dat wij tot de eenendertigste hebben gefreubeld omdat er zoveel dagen in de maand zitten. Maar je weet dat wij dertig kamers op de gang hebben en allemaal lid zijn van de kerstballendamesclub. Iedereen heeft eenzelfde adventwantnummer als de kamer. Nu met deze wedstrijd hebben we er allemaal een briefje ingestopt met daarop de uitslag en een nummer eronder. Dat nummer is belangrijk want dat is onze inleg. Ik haal die briefjes er uit terwijl de andere mensen denken dat ik bezig ben met het kleed te herstellen. En stop de uitslag met de winnaar en het winstcijfer in dat laatste wantje.
Op de clubdag rekenen we dan af. Omdat we altijd zoveel ouwenelen heeft de verpleging niets in de gaten.Gokken hier in dit huis is echt verboden, dat vinden zij een doodszonde, We wedden trouwens echt om alles. Wanneer mevrouw Gerrits van haar stoel af valt na de advocaat of hoe lang het duurt voor dat de stropdas van menneer Jansen in de soep ligt. Hoe vaak hij ook damesbezoek krijgt. Hoeveel keer ze binnensmonds vloeken als ze erachter komen dat wij de lift hebben vastgezet.

Ondertussen lig ik plat over de tafel van het lachen met mijn neus vlakbij het kleed.
“Gezellig aan het helpen met het kleed “ hoor ik achter mij. Als ik omdraai kijk ik recht in de ogen van een verpleegster. Iets uitbrengen is onmogelijk maar doe een poging die voor ja wordt aangenomen. Ik kijk een stralende mevrouw Joker aan en weet het zeker : ons oma zit hier wel goed.