Verdriet, verdriet, verbitterd en verdriet.
De herinneringen aan jou laten mij niet met rust.
Gisteren gingen mijn gedachten weer terug naar de kust van Lanzarote.
Hoe jij daar als klein meisje steeds weer probeerde naar het water te lopen.
Ik moest je steeds weghalen daar, omdat je nog niet kon zwemmen.
Ik denk aan jou en die mooie tijd die we daar hadden.
Of die keer dat ik je ophaalde op het schoolplein.
Het was je eerste week op school en wat vond je het spannend.
Toen je me zag staan rende je naar mij toen en sprong in mijn armen.
Ik probeer zoveel mogelijk herinneringen in leven te houden, uit angst dat ze zullen vervagen omdat ik nu geen herinneringen maken kan met jou.
Ik zou willen dat ik terug in de tijd kon en weer bij je kan zijn.
En laatst was ik bij een vriend en zijn gezin
We aten en we dronken wat en ik zag jou overal.
In zijn zoontje, op zijn bank en zelfs tijdens het eten aan tafel.
Overal verschijnt je gezicht.
De zoektocht naar vervlogen tijden doen zo’n pijn.
Ik probeer die eenzame gedachten te verbannen, maar steeds weer komen ze terug.
En ondertussen loop ik langs de Zeeuwse kust, helemaal alleen.
De regen in mijn gezicht en mijn geest verdoofd van de verdriet.
Hier is van jou geen spoor te bekennen, dus ik ga weer terug in mijn gedachten naar de leuke dingen die wij hebben gedaan, de herinneringen die wij hebben gemaakt tot een jaar geleden.
Ik ben op deze plek en jij bent ergens anders.
We zijn gescheiden van elkaar, maar niet in onze harten.
Het zorgt voor verdriet, verbitterd zijn en nog meer verdriet.
De herinneringen die ik aan jou heb maken me aan het lachen en soms aan het huilen, omdat ik je zo mis.
Mijn gedachten dwalen weer terug naar de de kust van Texel, waar wij dagelijks op het strand aan het spelen waren.
Ik denk aan jou en de tijd die we daar samen hadden.
Ik hoop dat er snel een einde komt aan deze ouderverstoting.
Categorieën: Hokusai bon
0 reacties