De laatste dag van mei

Hij is zo mooi, zoals hij daar zit, tegenover haar. Ze heeft zin om naast hem te gaan zitten, zijn hand vast te houden, zijn blonde krullen te strelen. Met moeite houdt ze zich in, het is te druk in de trein. Bovendien zou hij het niet leuk vinden, nu, daar kent ze hem goed genoeg voor. Lachend kijkt hij naar buiten. Waar zou hij aan denken? Als hij haar aankijkt met zijn donkere ogen kriebelt het over haar hele lijf. Waar blijft de tijd, zucht ze. Het wordt alweer acht jaar dat ze elkaar kennen. Ze kan zich de eerste dag nog zo goed herinneren, bij haar thuis. Wat was het warm! Een heuse hittegolf in mei. 31 mei, een datum om niet meer te vergeten. Hij was laat, maar toen hij kwam was het liefde op het eerste gezicht. Dat gevoel toen ze zijn naakte lichaam vasthield, hem liefdevol kuste, intens gelukkig. Hij gaf haar weer het gevoel vrouw te zijn, de hele wereld aan te kunnen. Morgen is het opnieuw 31 mei en dát gaan ze vieren!

Ze is blij dat ze hem heeft kunnen overhalen om in de stad nieuwe kleren te gaan kopen. Hij houdt helemaal niet van de drukte in het stadscentrum. De laatste keer dat hij er is geweest was het voor de Mediamarkt. Nieuwe kleren, dat is allemaal onzin. ‘Deze kleren zijn toch mooi genoeg? Dit t-shirt kan ik best nog een paar dagen aan, die hoeft echt niet in de was.’ Altijd recht door zee en nuchter, dat vindt ze leuk aan hem. Hij is ook zo ontzettend lief, zoals gisteravond, toen hij op de bank voor de tv ineens zei dat hij verliefd op haar is, terwijl zijn vingers haar rug streelden.

In de kledingwinkel kost het hem slechts drie minuten om een t-shirt te kiezen. En het is nog een mooi shirtje ook. Tot haar verbazing loopt hij daarna naar een rek met witte broeken. Wit? Ze denkt niet dat die kleur hem staat. In plaats daarvan zegt ze: ‘Wordt zo’n broek niet veel te snel vies?’ Hij schudt resoluut van nee. Nou ja, het is wel feestelijk, een witte broek.

Ze weet dat er ooit een dag zal komen dat hij haar verlaat. Van haar houden zal hij altijd, daar is ze van overtuigd. Nooit zal hij haar vergeten. Hun jaren samen pakt niemand meer af. Toch zal ze hem een keer los moeten laten, ook voor zijn eigen bestwil, zo’n type is hij. Daarover heeft ze geen enkele twijfel, intuïtief heeft ze dat vanaf de eerste dag zo gevoeld. En toch doet het pijn, als ze eraan denkt.

Ze zoeken samen nog verder naar een spijkerbroek als ze hem ineens kwijt is. Kalm loopt ze tussen de kledingrekken. Zo ver kan hij toch niet weg zijn. Juist als ze nerveus begint te worden, ziet ze zijn spiegelbeeld weerkaatst in een pilaar. De reflectie daalt langzaam. Wat vreemd, is hij nu op de roltrap? Snel rent ze tussen het winkelend publiek door naar het uiteinde van de trap. En ja, daar staat hij, huilend.
‘Ik zag je nergens meer, dus toen dacht ik dat je naar boven was gegaan. Ik ben je daar gaan zoeken.’
Naar boven? Hoe komt hij daar nou bij, vraagt ze zich af. Dat zou ze echt nooit doen. Zo goed kent hij haar dus nog niet.

Ze tilt hem op, veegt zijn tranen weg en kust zijn bezwete voorhoofd. ‘Lieverd, je hebt me wel laten schrikken. Wil je dat nooit meer doen? Ik wil je niet kwijtraken! Wie moet er dan al die taart op eten morgen, op je verjaardagsfeestje?’