Tijdens de laatste ronde met de hond, gaan er altijd allerlei gedachten door mijn hoofd. Soms werkt dat therapeutisch, en als het niet werkt kan ik de volgende laatste ronde altijd in de herkansing. Scheelt handen vol met geld bij mijn zorgverzekering. Soms bedenk ik prachtige volzinnen, die een verhaal echt af kunnen maken, maar nog voordat mijn hond zijn koekje gehad heeft, ben ik die al kwijt. Vanavond betrap ik me erop dat de gedachten van overdag zijn blijven hangen. De gedachte aan de afspraak voor mijn jongste bij de specialist. De specialist op het gebied van Genderdysforie. Voor mensen die in een verkeerde verpakking zitten, of zoals mijn oudste het wel eens aan een vriendje uitlegt; ‘Je hebt toch dyslexie? Nou, zoiets, maar dan anders. Daar kun je ook niets aan doen.’
In mijn gedachten ben ik al een gesprek aan het voeren met de arts. Mijn jongste is erbij, en vind het allemaal maar ver gezocht. Zij is wie ze is. En wil alleen maar gaan voor: hij is wie hij is. Zo simpel is dat.
Toen ik haar vertelde dat we naar een arts zouden gaan, klaarde haar gezicht op.
‘Gaan ze al opmeten?’
‘Nee schat, daar moet je uitgegroeid voor zijn, we gaan eerst praten.’
‘O, moet ik onderzocht?’
‘Dat denk ik niet, nog niet.’
‘Dus Max kan niet bij me komen spelen dan?’
‘Nee, dat niet, maar het is wel onder schooltijd.’
‘Yes, en mijn zus moet wel naar school?’
In mijn fictieve gesprek met de arts, wordt me de vraag gesteld wat ik voor mijn jongste het liefst zou willen. Moeilijke vraag. Mijn wereldwonder zit er bij, dus pas ik op mijn woorden. Ik wil haar niet laten merken dat ik me zorgen maak over haar toekomst, in welke verpakking dan ook. En ik wil al zeker niet dat ze zich anders gaat gedragen om mij te ontzien.
De laatste ronde met de hond is maar een korte ronde. Ik moet wel een beetje tempo maken met het geven van dat antwoord.
‘Ik wil dat ze gelukkig wordt in het lichaam dat bij haar past.’ Daar doe ik het voor. Als antwoord en als einde van mijn fictieve gesprek. Ik blijf lekker op de vlakte. En trouwens, ieder gesprek dat ik in mijn gedachten voer, loopt toch nooit zo als ik het wil, of bedacht had.
Als ik de sleutel in het slot van de voordeur steek, kijk ik achterom waar mijn hond blijft, en fluit. De hond reageert met een blaf, aan de andere kant van de deur…
Dat wordt dus een herkansing.
11 reacties
Mosje · 8 september 2004 op 21:40
Jij moet veel de hond uitlaten Mup. Dan komen er mooie zinnen in je op.
rrobin · 9 september 2004 op 00:49
[quote]De hond reageert met een blaf, aan de andere kant van de deur…[/quote]
😀
Sterke column, en mooi verteld 🙂
Ma3anne · 9 september 2004 op 01:07
[quote]Zij is wie ze is. En wil alleen maar gaan voor: hij is wie hij is. Zo simpel is dat.[/quote]
Zo simpel kan het zijn, wanneer je een moeder hebt, die jou begrijpt en voor je door het vuur gaat.
Mooie column, Mup.
pepe · 9 september 2004 op 07:40
[quote]zoals mijn oudste het wel eens aan een vriendje uitlegt; ‘Je hebt toch dyslexie? Nou, zoiets, maar dan anders. Daar kun je ook niets aan doen.’ [/quote]
Slimme oudste, en ja kinderen zijn daar heel makkelijk en open in.
Het komt vast goed bij de jongste, zeker met de mensen thuis om haar heen.
Kees Schilder · 9 september 2004 op 08:39
Geweldige column Mup en goed geschreven
ignatius · 9 september 2004 op 19:24
Mooie, ingetogen column!!
sally · 9 september 2004 op 20:01
zeer indrukwekkend
en prachtig eind. Jouw verwarring door je gepieker/mijmeringen.
Heel herkenbaar voor mij.
liefs Sally
Dees · 9 september 2004 op 20:42
Mup, wat een mooi stuk. Ik weet helemaal niets van genderdysforie, kende de uitdrukking niet eens. Maar mooi, die vergelijking met dyslexie en de uitspraak van je oudste. Met zoveel wijsheid in een familie kan het toch al niet meer misgaan?
Alleen met de hond misschien 😉
Li · 9 september 2004 op 22:23
Graag sluit ik me bij de vorige reacties aan Mup.
Mooi ingetogen geschreven.
Jouw wereldwonder en jij boffen maar met elkaar. 😉
Li
Mup · 10 september 2004 op 09:27
Bedankt voor jullie reacties, dat maakt de drempel om er meer over te schrijven wat lager om overheen te stappen. Voor mensen die er wat meer over willen lezen: http://www.wgtrans.nl.
En ja, de hond, wat zal ik zeggen, het is al een oude dame, maar met nog steeds een hoog aaibaarheidsgehalte,
Groet Mup.
Louise · 10 september 2004 op 09:37
Jezus Mup, ik ben onder de indruk. Van het onderwerp, maar ook van de manier waarop je het geschreven hebt. Een beetje terughoudend, bijna sober, maar met zoveel inhoud.
Met zo’n moeder kan er eigenlijk niets mis gaan. Om de hond maak ik me wel een beetje bezorgd 😉 😉