De laatste ronde

Tijdens de laatste ronde met de hond, gaan er altijd allerlei gedachten door mijn hoofd. Soms werkt dat therapeutisch, en als het niet werkt kan ik de volgende laatste ronde altijd in de herkansing. Scheelt handen vol met geld bij mijn zorgverzekering. Soms bedenk ik prachtige volzinnen, die een verhaal echt af kunnen maken, maar nog voordat mijn hond zijn koekje gehad heeft, ben ik die al kwijt. Vanavond betrap ik me erop dat de gedachten van overdag zijn blijven hangen. De gedachte aan de afspraak voor mijn jongste bij de specialist. De specialist op het gebied van Genderdysforie. Voor mensen die in een verkeerde verpakking zitten, of zoals mijn oudste het wel eens aan een vriendje uitlegt; ‘Je hebt toch dyslexie? Nou, zoiets, maar dan anders. Daar kun je ook niets aan doen.’
In mijn gedachten ben ik al een gesprek aan het voeren met de arts. Mijn jongste is erbij, en vind het allemaal maar ver gezocht. Zij is wie ze is. En wil alleen maar gaan voor: hij is wie hij is. Zo simpel is dat.

Toen ik haar vertelde dat we naar een arts zouden gaan, klaarde haar gezicht op.
‘Gaan ze al opmeten?’
‘Nee schat, daar moet je uitgegroeid voor zijn, we gaan eerst praten.’
‘O, moet ik onderzocht?’
‘Dat denk ik niet, nog niet.’
‘Dus Max kan niet bij me komen spelen dan?’
‘Nee, dat niet, maar het is wel onder schooltijd.’
‘Yes, en mijn zus moet wel naar school?’

In mijn fictieve gesprek met de arts, wordt me de vraag gesteld wat ik voor mijn jongste het liefst zou willen. Moeilijke vraag. Mijn wereldwonder zit er bij, dus pas ik op mijn woorden. Ik wil haar niet laten merken dat ik me zorgen maak over haar toekomst, in welke verpakking dan ook. En ik wil al zeker niet dat ze zich anders gaat gedragen om mij te ontzien.

De laatste ronde met de hond is maar een korte ronde. Ik moet wel een beetje tempo maken met het geven van dat antwoord.
‘Ik wil dat ze gelukkig wordt in het lichaam dat bij haar past.’ Daar doe ik het voor. Als antwoord en als einde van mijn fictieve gesprek. Ik blijf lekker op de vlakte. En trouwens, ieder gesprek dat ik in mijn gedachten voer, loopt toch nooit zo als ik het wil, of bedacht had.

Als ik de sleutel in het slot van de voordeur steek, kijk ik achterom waar mijn hond blijft, en fluit. De hond reageert met een blaf, aan de andere kant van de deur…
Dat wordt dus een herkansing.