De lieverd

Oow…. wat was je toch een lieverd!

Ik denk dat ik zoiets op m’n grafzerk laat zetten…… De lieverd, de man die altijd aan anderen dacht, de GELOVIGE Thomas. Ik wil mezelf hier niet profileren als een hedendaagse Engel. Die vleugels, als ik ze al ooit heb gehad, ben ik lang geleden kwijt geraakt, tesamen met mijn onschuld.
Voor vleugels en een aereooltje is mijn ziel te zwart geworden in de loop der jaren, helaas.

Wat ik waarschijnlijk nooit kwijt zal kunnen raken is het vermogen mezelf te verplaatsen in het gevoelsleven van een ander. Ik noem dat nu vermogen, maar dat is geen juiste benaming omdat ik het niet naar wens kan aanwenden nog uitschakelen. Wat dan wel de juiste benaming is, weet ik niet…. een ‘vloek’ lijkt mij nog de beste omschrijving, ook al omdat de hevigheid van een dergelijk ‘empathische aanval’ meestal onbeheersbaar is, en mijn eigen gevoelsleven totaal dreigt te overspoelen.
Misschien dat schrijven me juist daarom boeit.

Als ik schrijf voel ik geen enkel mededogen voor de lezer, en sla ik, desnoods valsspelend, om me heen, en ben ik even los van iedere vorm van compassie! Met woorden bevrijd ik mezelf van iedere vorm van agressie, van ieder gevoel dat ik niet wíl voelen.
Of de pen krachtiger is dan het zwaard valt te betwijfelen. Dat het vaak minder scherp is, of zelfs bot kan zijn, dat staat vast!