De mannen van de catering

Het loopt tegen vier uur ’s ochtends als ik wakker word. Behalve het tijdstip bevalt me iets nog niet. De plafondventilator hangt stil en uitdagend boven me. Stil! Ik ben vergeten stroom te kopen! Het is te warm om nog te slapen en ik sta met frisse tegenzin op. Met nog twee uur te gaan voordat de zon ook wakker is en de rest van het gezin wakker moet worden, wil ik koffie gaan zetten. Dat lukt natuurlijk niet. Ik gooi luiken en deuren open en ga buiten zitten. De straatverlichting lacht me uit, zorgt ervoor dat ik niet helemaal in het donker zit, maar om iets te ondernemen is het te donker.
Ik dommel weg totdat de schoolbus de weg af komt denderen. De schoolbus!? Dan is het al tien voor half zeven! Stijf en gefrustreerd sta ik op, donder over mijn hond en begin iedereen wakker te schreeuwen. Wat volgt is chaos.
Toch weet ik mijn kinderen om voor kwart over zeven op hun scholen te dumpen. Dit wordt mijn dag, ik voel het.

Ik rijd door naar het tankstation, stap uit en ga betalen bij het loket voor pomp vier. Na het tanken terug naar het loket, wisselgeld teughalen. De gedachte aan de problemen met brandstofdieven in Nederland doet me goed. Daar hebben we hier op Curaçao geen last van. ‘In God we trust, all others pay cash’, is het motto. Eerst betalen, dan tanken dus.
Naast het tankloket is nog een loket, het loket om met mijn pasje stroom te kopen. Voor me staat een pracht van een kerel. ‘Bon dia, bon seman’, zegt hij vriendelijk. [i]Goedemorgen, fijne werkweek.[/i] ‘Danki, equal’, zeg ik blozend. [i]Bedankt, insgelijks.[/i] Hij heeft óf net zo’n beroerde start gehad als ik vanochtend en begrijpt me, of hij heeft de Sure Lottery gewonnen. Hij gebaard me voor te gaan. Terwijl ik geld en mijn pas op de schuiflade leg, laat ik mijn fantasie de vrije loop. Die wordt ruw verstoord door een vinnige tik op het ruitje van de dame achter het loket. Ze overhandigt me de bon met mijn stroomcode.

Terug thuis tik de code in en zie de kilowatts bijgevuld worden. Koffie! Tenminste, bijna. De leerkracht van mijn jongste belt me. Er is hoofdluis gesignaleerd en ik moet mijn kinderen gaan halen. Meteen naar de Botika, de drogist, voor een gezinsverpakking bestrijdingsmiddelen. Dat wordt wassen, knuffels ontluizen, hoofdhuiden insmeren en bedden verschonen.
Als ik dan ’s avonds uiteindelijk moe onder de weer naar me zwaaiende plafondventilator neerplof op de bank, komen mijn ontluisde kinderen me vragen wat ik voor Moederdag wil.

Mijn hoofd nog nakrabbend roep ik; ‘Cateraars, waarvan er één schaars gekleed uit een taart komt springen en naast koken ook goed kan masseren!’
Twee paar ogen kijken me geschokt aan, maar dat zal me een HEMA-worst wezen!