De nieuwe carriere: Op naar de hoeren

Als Carla en ik op een avond TV zitten te kijken hebben ze het plotseling over Second Life.
Ik storm naar mijn computer en na een google-earth achtig programma’tje te hebben geïnstalleerd scharrel ik met mijn avator, jawel zo noemen ze zo’n figuurtje, door SL.
In een mum van tijd loop ik een dame tegen het lijf en we raken aan de praat. Na zo’n vijf minuten komen we erachter dat we alle twee Nederlanders zijn dus kunnen we het Engels staken en in onze moers taal verder gaan.
“Ik zat net TV te kijken,” zo vertelt zij verder.
“Ik ook,” onderbreek ik haar.

De eerste stappen waren gezet en het geval wilde, dat mijn zoon wat langer over zijn studie doet, als wij gewild hadden en dat kost ons 800 euro in de maand, dus moet ik van Carla thuis bezigheden verzinnen die geen geld kosten. Dit was dus een goeie zet van mij.

Als je land wilt kopen moet je eerst lid worden van die club.
Nederig vraag ik Carla of het mag. Kosten ongeveer 10 dollar per maand. Het mag en jolig stroop ik verder in het land dat Second life heet.

Nu kun je daar ook geld verdienen door bijvoorbeeld in een of andere tent te gaan dansen. De verdiensten lopen uiteen van 10 tot 30 dollar per uur. Je moet wel bij de les blijven, want op de internet bladzijde van Second life spreken ze over dollars en in SL ook en het verschil is dat de SL dollars ongeveer 4 cent waard zijn.
Dat dansen duurt mij veel te lang, dus pin ik stiekem een paar tientjes op mijn rekening en ziedaar, ik heb al een enorm bedrag in de rechter bovenhoek staan.
Het zijn nu ineens Linden dollars geworden. 30000 dollar.
Even kijken of het lukt. Ja, je kunt ze ook weer terug boeken naar je creditcard rekening.
Als ik land wil kopen kost mij dat ook een paar centen fee per maand en dat halen ze weer van mijn credit card rekening.

Even denken..ik zou toch iets verzinnen dat geen geld kostte?
Weet je wat? Ik besluit om een carrière te gaan maken in SL.

Het is even prutsen maar na een uur of wat kan ik iets met het constructie programma dat ook in SL zit.
Ik koop een stuk land van 512 vierkante meter en bouw er een kitscherig gebouw op.
Daarna maak ik foto’s van mijn olieverfschilderijen en die van Carla. Die foto’s kun je uploaden naar SL voor 10 dollar per stuk. (Linden dollar)
Ik hang nu allemaal vierkantjes aan de wand en voorzie die van een texture in de vorm van de zojuist ge-uploade foto’s. Het leuke is dat je zelf kunt aanvinken hoe je de boel wilt verkopen.
Zo kun je ervoor kiezen dat ze alleen een kopie mogen draaien, of dat ze het origineel mogen hebben. Je kunt ook inschakelen of ze het nog verder mogen verkopen of niet.
De mogelijkheden zijn ongekend. Ook de prijs kun je zelf bepalen.
Poe, poe, ik voel mij net God. Wat kan ik scheppen zeg. Of schapen. O nee daar had ik al eens een column over geschreven.

Weet je wat zo leuk is? Er zijn blijkbaar geen normen. Ik kan bouwen wat ik wil, als ik mij maar aan het toelaatbare volume per land hou en niet bij de buurman iets ga bouwen.

Zo nu is het wel genoeg, op naar de hoeren.
Nou, dat heb ik weer. Kom ik bij een club aan zie ik een leuke hoer, zeg ik dat ik gelukkig getrouwd ben, maar haar ook wel leuk vindt, krijg ik een knetterende ruzie met haar.
Volgens haar kon dat nooit samengaan.
Oké wegwezen dan en weet je wat ik helemaal gênant vond? Uitgerekend die hoer moet mij wijzen op het feit dat ik geen piemel heb.
Meteen zet ik mijn avator in de “Editing appearance” stand, trek zijn broek uit en…..
Verschrikkelijk, ik heb helemaal niks tussen mijn benen hangen.
Ik zoek in de zoekmachine naar een piemelzaak en ja hoor die zijn er te kust en te keur.

Als ik zo in die zaak loop zie ik ineens dat ik vergeten ben mijn broek aan te trekken.
Ach geeft niet ik moet toch een piemel passen.
Er is iemand voor mij, die op een soort standaard staat en ik zie dat hij met zijn net gekochte piemel staat te schuiven. Volgens mij heeft hij niet helemaal door hoe het werkt, want hij schuift zijn zojuist aangeschafte artikel dwars door de muur naar buiten toe.
Voor het gemak klikt hij daarna op mijn “profiel” om te zien welk een schooier hem staat te begluren, maar dat resulteert in het feit dat de “kliklijntjes” van zijn piemel weg zijn.
Dat wordt dus zoeken geblazen. Ergens buiten wel te verstaan.
Een andere klant maakt het helemaal bont. Zo’n piemel zit verpakt in een soort doos, met nog een aantal andere attributen. Als je zoiets koopt, dan staat die hele doos in je directory. Die moet je dan eerst uitpakken.
In die directory kun je rechtsklikken op bijvoorbeeld een kledingstuk en dan “wear” kiezen.
De avator trekt dan de desbetreffende broek aan en het is om je te bescheuren want die laatst genoemde klant rechtsklikte op de niet uitgepakte doos en loopt nu als een bezetene met dat hele ding om zijn lendenen door de winkel.

Ik ga hier weg, mijn buikspieren geven het op van het lachen.

Genoeg voor vandaag, mijn eerste filiaal is geopend.